Het oneindige gemis
Het is de trein die,
Razend door een olieachtig duister
[Strepen van vuur
doorklieven mijn beeltenis
in het matte glas]
Badend in vals licht,
Er maar niet in slaagt
Mij weg te voeren van mijzelf.
Waarom zoek ik
De nachtelijke melancholie
Van verlaten stations
En lege treinen,
Die achter hun fascistische façades
Van goedkope ellende
Hun kille eenzaamheid
Nauwelijks weten te verbergen?
Waarom zoek ik daar,
Waar niets te verwachten valt
Dan waanzinnig gemis,
Naar datgeen dat ik
Al sinds voor mijn geboorte
Mis, en waarvan ik
Niet weet wat het is,
Of waar het zich zal openbaren?
Terwijl de wielen verder rollen
[Of draait slechts de wereld,
en sta ik nog steeds stil?]
Besef ik pijnlijk getroffen
Dat mijn lege trein
Met zijn ballast van gisteren,
Nergens naar onderweg is,
Maar slechts overal vandaan.
Wolfe Tone, man, 39 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende