...Het vlammetje...

Waarom ik dit hier plaats?
Geen idee...



Bij iedere schrapende ademhaling flakkerde het kleine vlammetje in het donker, maar het wist ternauwernood te overleven. Er was nog maar een klein stukje van de lont over en met ingehouden adem staarde Shiori naar wat ze als haar enige teken van hoop was gaan zien. Als het donker zou worden zou ze weer door een vloed van herinneringen overspoeld worden, terwijl ze op dat moment niets liever wilden dan vergeten.
Tijd gleed onwaarneembare voort terwijl de wereld zoals ze die kende ophield te bestaan. Slechts een strijd tussen licht en duisternis restte. Ze zag hoe het vlammetje streed voor zijn plaats op de wereld, zag hoe het zichzelf steeds opnieuw bijeen schraapte, niet van plan op te geven.
Voetstappen mengde zich in het geluid van de vallende waterdruppels. Ze begaven zich op een weg die haar kant op leidde, maar ze vroeg zich af wat de eindbestemming zou zijn. Zouden ze het begin aankondigen van geluk of nog meer tegenslagen? Ze wilde het niet weten, ze wilde vergeten.
De deur zwaaide open en het licht van een fakkel verlichte haar nederige onderkomen, haar hok, haar duistere hel. Het licht zorgde er op een onontkoombare manier voor dat ze de realiteit onder ogen moest zien. De staat waarin ze nu verkeerde, haar herinneringen. ‘Shiori?’ Ze wilde wel antwoorden, maar haar lippen en keel waren te droog om meer dan een schrapend geluid te produceren. ‘Je bent ontboden.’ Haar ketenen, die haar handen boven haar aan de muur vast gehouden hadden, werden los gemaakt en haar armen vielen levenloos naar beneden. De tinteling van het bloed dat weer begon te stromen maakte haar op een vreemde manier bewust van zichzelf.
Ze leefde.
Een nieuwe glinstering was in haar ogen zichtbaar terwijl ze haar hoofd weer ophief naar de boodschapper. Haar woede afreageren op een boodschapper had geen zin wist ze, dus met de nodige moeite hield ze haar drift in bedwang. Opnieuw werd ze geketend, deze keer met haar handen op de rug. Niet erg zachtzinnig werd ze overeind getrokken, waarna ze bijna weer in elkaar zakte van vermoeidheid, maar denkend aan het vlammetje wist ze staande te blijven. Wat er ook zou komen ze kon het aan, vertelde ze zichzelf. Haar handen, besmeurd met bloed, herinnerde haar eraan dat wat komen ging niet makkelijk was, maar terwijl ze haar woede voedde bereidde ze zich voor.
Buiten het duistere hok knepen haar ogen zich samen vanwege het felle licht. Ze wierp nog een laatste blik op het vlammetje, dat nog altijd brandde en een gloed van een glimlach was op haar gezicht waar te nemen. Met een zachte klik viel de deur weer in het slot met de zucht van de wind die dat met zich mee bracht blies het vlammetje zijn laatste adem uit.


Deel uit een verhaal, nee, je hoeft het niet te snappen...