...Stilzwijgen...
En opnieuw hield ik mijn mond,
zoals zoveel keren hiervoor. Niet
beseffende dat ik anderen hiermee
niet voor verdriet kon behoeden,
maar alleen mezelf veilig bleef
wanen in de onschuldige wereld
à la mijn creatie.
Alleen ik was dan ook verbaasd,
dat toen ik mijn mond opende
en er woorden uit kwamen, die ik
nooit eerder uitgesproken had,
er zoveel misverstanden waren.
Van de dingen die ik dacht te weten,
had ik uiteindelijk geen kennis.
Eigen conclusies bleken te steunen
op luchtkastelen en werden onder
mijn voeten weggeslagen. Mijn
waarheid was slechts half, wat het
maakte tot een leugen.
Tuimelend door alle werkelijkheden,
die ooit de mijne waren, kreeg ik
steeds beter zicht op de realiteit.
Terwijl de klap insloeg herinnerde ik
de woorden van een vriend.
Het was beter in een keer de bodem van
een put te bereiken, dan voor eeuwig te
blijven vallen.
Al wat nu immers restte, was omhoog te klimmen.
PureHope, vrouw, 119 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende