Hij heeft het uitgemaakt. Deel 2

Ja, geen leuke aanleiding om weer te gaan schrijven. Maar wel een idee om het weer optepakken. Ik merk aan mezelf dat schrijven wel een mooi middel is om overzicht te krijgen om op deze hectische weken terug te kijken.

Ondertussen heeft zijn moeder wel contact met mij opgenomen. Om mij te bedanken. Misschien komt het omdat ik meerdere malen hem wel berichten hebt gestuurd .. dat ik het best wel ondankbaar vond. Nee, heel goed kon ik er niet mee omgaan en al mijn emoties schieten nog wel allen kanten op. Maar dat terzijde. Het berichtje was lief en liet mij ook inzien dat ik zelf soms, kuch,vaak wel snel conclusies trek. De vader had het allemaal niet zo bedoelt, om mij zo snel te ontvrienden en ze vonden het zelf ook jammer. Ja ik denk dat ik ook wel verblind was door woede en verdriet. Nee, deze beste mensen .. die kan ik niks kwalijk nemen.

Het is bijzonder hoeveel je nog van iemand kan houden, die jou eigenlijk niet meer wilt en na alles wat er gebeurt is. Toch verlang ik nog vaak naar hem, hoe hij mij in zijn armen neemt .. de verliefdheid was wel sterk. Ik troost mezelf met het idee dat ook dit, over gaat. En dat het zal wennen en het een afkick reactie is. Hij heeft mij nu ook geblokkeert op Whatsapp. Wat voor de rust indd alleen maar beter is. Stiekem hoop ik, dat hij mij weer contact. Maar ik weet dat het er niet in zal zitten . Zeker niet voor een herreniging. Ik moet er nu vanuit gaan, dat dit het eindpunt is.

Ik heb genoeg gelezen en gesnottert en gehuild. Gegeten, gedronken en gerookt.
Ja, wil ik mijn leven weer op de rit krijgen zal ik aan de bak moeten. Mijn plan is om deze weel gelijk weer eens de sportschool op te zoeken. De spinfietsen staan op mij te wachten.

Daarnaast, ik weet niet of het via via is gegaan dat hij weet dat het uit is met mijn ex. . Heeft een andere jongen direct contact met mij opgenomen. En eerlijk gezegd .. heb ik de boot niet afgehouden. Ik weet hoe slecht .. Hij kwam ook precies op het juiste moment. Hij heeft wel aangeven dat hij mij de ruimte wil geven, geen druk.
Even voor de duidelijkheid, het is geen vreemde maar een jongen die al jaren achter mij aan zit. Ik vond hem nooit echt geschikt, om het onaardig te zeggen. Daarnaast is het de buurjongen van mijn tante, zus van mijn vader. Het idee benauwd mij. Hij wist ook wel precies wanneer hij moest vragen ',hoe het met mij ging. En mijn vader en tante zijn wel van het doorkletsen. Hij heeft ook heel goed contact met mijn tante, zit er dagelijks. Was ik wanhopig .. Ja .. dat was ik zeker vorige week.
Nu ik mijn verstand terug begin te krijgen, vraag ik mij af hoe ik dit ga aanpakken. Ik ben 27, ik moet het nu toch wel serieus gaan nemen. Niet dat ik dat eerst niet deedt. Maar ik wil niet in een spel belanden, waarbij ik nu in mijn 4de ronde zit. Hoeveel rondes nog tot de game over is?

Ik wil hem best een keer zien. Maar ik moet wel duidelijk zijn, hem niet de verkeerde signalen geven. Ik zeg niet dat ik hem nooit een kans wil geven. Maar wat ik nu wil, behalve mijn ex die mij ten huwelijk vraagt. Moet ik snel achterkomen. Ik heb tijd nodig.
Ik weet nu van mijzelf na alles. Dat grenzen, te hart van stapel lopen en mezelf verliezen valkuilen zijn.

Laat ik mij voor nu op mezelf concentreren. Niet zomaar een rebound zoeken. Wat ik overigens nog nooit gedaan heb .. Maar ik mag best ook mezelf iets gunnen. Tegenstrijdigheid is mij niet onbekend .. Maar goed. Dat is het leven ook, toch,?