Hij heeft het uitgemaakt!

Bijdeze ben ik officieel gedumpt, voor het eerst van mijn leven. Nooit eerder maakte ik dit mee. En ik kan je vertellen lieve lezers, het doet pijn.

We zijn nu anderhalve week veder. De pijn is ietswat verzacht. Toen ik het nieuws hoorde, kon ik het niet geloven. Zeker omdat deze jongen en ik zoveel hebben meegemaakt en lief en leed hebben gedeeld. Daarnaast wou hij twee weken voor de break up een konijntje voor 'ons' kopen. Ik heb het idee, naar de langere baan geschoven omdat hij geopereerd zou worden. Het was een lieve verassing maar, het leek mij niet handig ivm met zijn operatie en herstelperiode. Over die periode gesproken. De afgelopen 6 maanden stonden in het teken zijn 'kwaal' waar hij aan geholpen zou worden. Hierdoor kon hij minder werken en de laatste maanden bijna niet meer. Zijn familie steunde hem door dik en dun. Hoe het hoort. Maar soms hoor je van die verhalen over schoonmoeder die dik aan zijn met hun zoon. Nou geloof mij, mijn schoonmoeder was er zo eentje. Misschien dat dat ook de reden was, dat menneer mij nooit goed genoeg vond. Zijn moeder was zijn alles en regelde als een soort persoonlijk manager op zijn 34 jarige leeftijd, nog zijn halve leven. Belletjes naar het ziekenhuis of de apotheek als menneer het zelf niet wou regelen. Het was altijd al een zorgenkindje geweest .. met zijn vele lichamelijke aandoeningen zei zijn moeder. Geen slecht woord over deze vrouw, ik denk dat ze altijd alles uit beste bedoeling heeft gedaan. Ze was ook nooit naar tegen mij. Af en toe een steekje onder water. Maar als schoondochter probeerde ik, haar niet het gevoel te geven haar rol te willen innemen. De vele ziekenhuis bezoekjes en gesprekken met artsen waar ik de afgelopen maanden mee naar tor ben geweest, zaten we dan ook altijd met zijn drieeen. Maar zijn moeder, zoals ze zelf zei. 'Had haar huiswerk' altijd keurig gedaan. Natuurlijk verdiepte en informeerde ik mij ook in zijn behandeling. Maar aan de fanatieke houding van haar kon ik niet tippen. Mijn ex, vond het maar wat leuk dat zijn moeder nog steeds deze rol in zijn leven speelde. Stiekem werd ik soms k ots missslijk van deze band met zijn moeder. In discussie heb ik echt wel eens geklaagd en gezegd dat hij klein gehouden werd. Een gevoelig punt uiteraard. Maar tuurlijk was respect wel de basis.

Maar goed. Onze relatie was fijn. Ik had ondanks dat een goede band met zijn familie.
Ook had ik een leuke baan. Ja ons leven was best wel goed. Behalve zijn gezondheid .. dachten we over kinderen. Dit omdat ik helaas .. begin dit jaar een miskraam heb gehad. Ongepland zwanger. De week van de 'operatie brak aan. Aangezien er een kans was, dat zijn kwaal niet volledig 100% kon genezen een best wel realistische kans. Hier is hij ook meerdere keren door de artsen op gewezen waren er best wat spanningen voor deze operatie. Zijn familie had er zo naar uitgekeken dat hij eindelijk beter zou worden. En ik hoorde eigenlijk al een halfjaar deze verhalen aam. Ik ben opgevoed met het principe dat elkaar steunen, belangrijk is. Dus was ik er altijd.. En ja soms deed ik daar mezelf mee tekort en werd het verdriet van de miskraam ook op de achtergrond geschoven.

De operatie ging niet zoals moest. Het was een ramp, zijn hart stopte ermee tijdens de operatie. Hij moest gereanimeerd worden. Dit verliep succesvol .. hij werd in slaap gehouden voor 2 dagen. Zijn moeder belde mij het moment dat hij in het ziekenhuis werd gebrachrt. Anderhalve week lang stond ons leven op zijn kop. Elke dag, was ik in het ziekenhuis te vinden samen met zijn familie. En dat ik naast zijn bed zat.. tot ze hem wakker maakte. Uiteindelijk heeft hij verassend weinig schade er aan overgehouden. Ter observatie moest hij langer blijven en ook pschyische zorg werd geboden. De artsen hadden dit vrijwel nog nooit meegemaakt. Het was een zeldzame reactie van zijn hart op de uitgevoerde operatie. Hij mag van geluk spreken, dat het met een sisser is afgelopen.

Toen hij eenmaal bijkwam mocht hij een paar dagen later weg. Ik probeerde mij zo steunend mogelijk op te stellen naar hem en zijn familie. Ik wou mij niet opdringen en probeerde naar zijn behoeftes te luisteren. Was een luistetend oor voor zijn familie. Hij gaf mij aan dat hij super blij was dat ik er zoveel was. Helaas kwam ik er deze week achter dat er ook nog een, 'andere' steunende vrouw in zijn leven was geweest de afgelopen maanden. Waar ik niks van wist. Afgezien van zijn moeder. Hij zei, dat het niks was .. een goede vriendin. Ik weet niet zo goed wat er van moest denken. Deze vrouw, was wel heel erg bezorgd en aanhankelijk naar hem. Ze gaf ook zelf toe dat ze zeer intensief contact hadden gehad. Ik heb geprobeerd mijn mond te houden al die tijd. Maar tot op de dag van vandaag, weet ik niet precies wat dit nou betekende.

Anyway. Anderhalve week geleden, dat was precies 5 dagen na het ziekenhuis. Heeft menneer het uitgemaakt. Plotseling uit het niks. Hij zei tegen mij dat hij al langer twijfels had maar nooit iets gezegd had.. omdat hij dus al een hele tijd twijfelde. Mijn mond viel letterlijk open. Was ik zo blind? En waarom opeens nu op dit moment na alles? Waarom was ik een paar dagen geleden nog goed om elke dag meerdere malen hem te bezoeken.
Als hij dan twijfelde .. waarom zei hij niks eerder en had hij mij zo diep in zijn proces betrokken. Hij wou mij meenemen naar alle gesprekken met de artsen. En dan niet te vergeten ons tijd daarvoor .. de mooie tijd .. En dan nog de konijnen. Was dit een grap? Ik kon het niet geloven. Ik heb gehuild als een baby, volgens mij ben ik zelfs aan zijn been gaan hangen en heb ik dramatisch staan krijsen dat hij 'dit niet kon maken. Maar hij ging weg, zo hopla met de auto. De dagen daarna kreeg ik meerdere malen te horen dat we toch niet Bij elkaar paste .. Maar veder wou hij er niks over kwijt. Zijn familie heb ik ook niks van gehoord. Iedereen houd zijn mond stijf op elkaar .. ze hebben me zelfs ontvriend van Facebook.

Met een raadsel bleef ik achter. Ik ben zelf zo boos geworden dat ik naar zijn huis ben gegaan om 'verhaal te halen. Hier kregen we een verhitte discussie en ruzie. Maar aanleiding hiervan hebben zijn ouders mij ook verwijderd van Facebook. Omdat ik gezegd heb .. dat ik dit niet verdient heb. En ja, ik heb ook mezelf er van de schuld gegeven, afgevraagd waar het aan lag en geprobeert het te snappen .. Of ik iets heb verpest tussen ons of bepaalde singalen nooit heb opgepakt, tekort ben geschoten of dat hij nu gewoon niet met zijn emoties kan dealen. Heb ik hem te weinig ruimte gegeven? En nee naar zijn huis gaan was wellicht ook niet zo verstandig .. Maar goed ik moet het mezelf maar vergeven .. Al denk ik Nu wel. Had ik maar begripvoller gereageerd .. iets in de trant van. Oke is goed liefje .. ik zal je niet onder druk zetten. Maar ja .. de hele beerput van afgelopen tijd kwam in 1x naar boven. Ben ik dan niet geduldig en lief genoeg geweest afgelopen periode?

En daar zit ik dan officieel single op de bank een wijntje te drinken. Wat een verhaal .. het is dat ik het zelf heb meegemaakt anders zou ik het niet geloven.