Weinig vrienden

Hoi dagboek,

Vandaag weer een gewicht onderwerp om over te schrijven. Het feit dat ik weinig vrienden heb.

Ik heb welgeteld twee vriendinnen. En soms kost het me al moeite om deze vriendschappen te onderhouden. Ik haal er wel plezier uit, maar als een vriendin eindeloos klaagt over een probleem wat ik niet kan oplossen. Dan heb ik er al snel genoeg van. Ik wil het best even aanhoren, maar dat is het ook.
We doen ook leuke dingen zoals afspreken. Dat maakt dat onze vriendschap in balans blijft.

Als ik kijk naar de vriendschappen door mijn leven heen. Heb ik zelf vriendschappen verbroken of ben ik bewust niet aangegaan.
Ik had veel meer vrienden kunnen hebben. Maar ik had b.v. een vriendin, die constant om hulp vroeg. Ze wou dat ik haar ophaalde van haar stageplaats, haar thuis bracht etc. Een paar maanden deed ik dit. Maar opgeven moment Stoptte ik daar mee omdat het mij zelf gewoon teveel energie kostte. Toen ik dat aangaf, gooide ze een glas in mijn gezicht. Een andere vriendin, die wou vaak dat ik voor haar naar de coffeeshop ging. Ik blow niet, dus ik weigerde. Ik ben toen gebroken met dat vrienden groepje, omdat ik tegen het vele drugsgebruik niet meer kon.

Eigenlijk ben ik best kritisch en soms ook te direct. Hier word ik vaak op aangesproken.
Ik heb veel meegemaakt. Ik heb een slechte jeugd gehad met misbruik, mishandeling verwaarlozing. Deze omstandigheden maakte dat ik ook nooit echt hele normale mensen heb kunnen leren kennen. Normaal in de zin van, geen extreem drank of drugsprobleem. Ik heb wel een tijdje gestudeerd, hier vond ik aansluiting met wat meiden. Helaas verwaterde dat op langere termijn. Die twee vriendinnen heb ik daar aan over gehouden.

Met collega's heb ik redelijk contact. Ik ben een meester in toneel spelen en problemen te verbergen. In werk situaties waar ik puur alleen taken hoef te volbrengen, red ik mij dan ook. En een samenwerking aangaan lukt ook.
Alleen in intieme sociale situaties voel ik me vaak ongemakkelijk. Ik weet zeker dat ik ook wel eens ontslagen ben, omdat ik gewoon niet sociaal ben.
Ik heb b.v. een tijdje gewerkt in een setting met veel vrouwen. En dit maakte het lastig. Want behalve het werk wat je doet, willen vrouwen vaak ook hun hart luchten of over problemen praten.

En ik ben dan weer zo iemand, wie heel direct is. Zo van, los je probleem op. Maak je niet te druk. Ik heb nu even geen tijd, ik ben bezig met ..
Ik werd uiteindelijk ontslagen omdat ik niet in het team paste.

Ergens begrijp ik wel de argumenten. Maar omdat ik zoveel heb meegemaakt, denk ik soms ook. Loop niet te klagen. Je wilt niet weten hoe het is om echt te vechten voor je leven. Nu ik ouder begin te worden, kies ik vaak daarom niet voor de confrontatie maar speel ik het sociale spel maar mee in werksituaties. En reageer ik begripvol.
Zo van. Oké vervelend voor je. Ik begrijp het, ik snap het. Dit soort reacties, maken dat ik nog steeds werk heb.

Toch steek het soms wel als ik op Facebook een foto zie van een groep met meiden, wijntje in hun hand, genietend van het leven. Dan denk ik, hoe zou het zijn om ergens te werken waar je het samen doet. Elkaar niet de ogen uitsteekt, maar want gunt. En af en toe afspreekt om een wijntje te drinken. Maar terwijl ik dit schrijf, weet ik dat als het er eenmaal op aankomt ik 9 van de 10 keer me alleen maar ongemakkelijk voel in grote groepen. En ik gewoon niet dat standaard meisje ben.

Soms denk ik, waar maak je je druk om. Je bent toch oké met jezelf. Zoveel mensen om je heen heb je toch niet nodig. Maar of ik gelukkig ben weet ik ook niet. Ik denk het feit, dat ik van mensen hoor dat ik een klein sociaal netwerk heb. Dat dat me dan wel zorgen baart. Dat ik denk, hoe doen andere dat. Is het echt zo belangrijk een groot sociaal netwerk te hebben. Of zijn de foto's ook maar een illusie, een moment opname. Uiteindelijk worstelen ook die mensen met problemen.

Het is prettig om te schrijven. Ik belast de mensen die ik ken, niet graag met mijn problemen.