*Hij ligt in coma*

Nooit eerder gepubliceerd omdat ik het slechts voor mezelf schreef om de dingen op een rijtje te zetten.
Bij deze alsnog. Het is -behalve de namen- ongecensureerd:


ZONDAG 31 AUGUSTUS 2008

Afgelopen nacht heb ik doorgebracht aan M.s zijde. Ik heb de hele tijd aan zijn bed gezeten om zijn hand vast te houden. Het is vooral 's nachts behoorlijk koud op zijn kamer. Ik rilde aan één stuk door. Ik had verder ook niks bij me doordat ik gisteren hals over kop vertrokken ben. Het korte bloesje dat ik aanhad, was dan ook niet echt prettig. Toch was ik niet weg te slaan bij zijn bed. Van de ene kant duurt alles eindeloos en van de andere kant kon ik me vanmorgen niet voorstellen dat het alweer ruim twintig uur was geleden dat ik het meest vreselijke telefoongesprek van mijn leven voerde.

Hij heeft een redelijke nacht gehad. Zijn ICP waardes waren vanmorgen nog steeds te hoog, maar bleven stabiel. Heel langzaam komt het besef bij mij dat mijn eigen hubbie ligt te vechten voor zijn leven. Vanmorgen lag ik bij hem en keek naar hem. Ik had het niet meer en jankte zijn laken nat. Een verpleegkundige die op zijn kamer kwam keek een beetje raar naar me. "Hij heeft toch een redelijk goede nacht gehad?" Merkte ze een beetje verontwaardigd op. Mag ik daarom niet janken? Op dit moment zorgen verdomme alleen die machines er nog voor dat hij leeft! Hij is pas achtentwintig jaar maar we lopen al negen jaar samen. Hij is een groot deel van mijn leven. Wat zeg ik? Hij IS mijn leven! We zijn niet voor niets vier jaar geleden getrouwd....

Ik ben vanmorgen om een uur of elf naar huis gegaan. Even douchen en (eindelijk!) tandenpoetsen. Op dat moment werd M. weer instabiel. Zijn hersendruk ging verder omhoog. Ik ben dus maar weer zo snel mogelijk terug naar Enschede gegaan. De drukken waren verontrustend. De vraag was of er nog een actieve bloeding was. Om 18:00 hebben ze daarom wederom een CT gemaakt. Deze vertoonde gelukkig geen actieve bloedingen. Met een beetje mazzel hoeft M. dus voorlopig niet meer op transport voor een scan. Je ziet namelijk aan de meetwaardes dat hij dat slecht trekt.

Na de CT heb ik weer met Martin, de neurochirurg, gesproken. Hij vertelde dat M. nog steeds een pupilverschil heeft. Het enigszins goede nieuws is dat hij een lichte pupilreactie waargenomen heeft. Ik hecht hier meer waarde aan dan de negatieve waarneming die de verpleegkundige net daarvoor had. Ik heb me dan ook door hem over laten halen om even te gaan slapen. ondanks dat ik dat in zeker 40 uur niet gedaan heb weet ik niet of het zal lukken. Hij heeft me dus met slaapmedicatie naar huis gestuurd. Mijn schoonouders blijven bij M. waken. Ik blijf vannacht bij mijn ouders slapen. Eens kijken of die pil zijn werk wil doen....