Hoe het ooit begon..

Let's go back
Back to the beginning
Back to when the earth, the sun, the stars all aligned

‘Daar gaan we weer!’ Enthousiast spring ik uit mijn auto, een oude Ford Fiesta, bouwjaar ’96.
Ik zwaai de deur dicht en trek direct één wenkbrauw omhoog als ik zie dat Stijn zijn deur niet op slot heeft gedaan. Die blik zegt kennelijk genoeg want hij trekt de deur weer open, drukt de knop in en gooit ‘m dan weer dicht. ‘Zo, goed baas?’
Ik negeer zijn vraag en ben alweer een halve meter voor hem uit aan het rennen. ‘Ik heb er zo’n zin in, maat. De Open Dagen zijn voor mij altijd weer speciaal, omdat ik je daar heb leren kennen.’
Stijn trekt een sprintje en haalt me in. Hij slaat z’n arm om me heen en drukt me liefdevol tegen zich aan. ‘Klopt. Die goede oude tijd toen jij nog een lieve eerstejaars studente was, en ik een onschuldige nerd wiens hele gezicht volstond met puisten.. heel fijn om daar aan terug te denken!’
We schieten allebei in de lach en ik denk terug aan die eerste keer dat ik Stijn zag.
Inderdaad, een klein onzeker jongetje wat toen nog in 4 havo zat, vol met jeugdpuistjes en met een beugel in zijn mond. Ik zat op dat moment in het eerste jaar van de opleiding tot docente Frans en aangezien ik al een eerdere studie af had gerond was ik met mijn 22 gemiddeld wat ouder dan mijn medestudenten.
Ik vond Stijn direct bij binnenkomst al ontzettend schattig om te zien. Alsof ik me over hem kon ontfermen, een beetje kon moederen en hem zelfvertrouwen geven. Het leek alsof Stijn dat laatste nogal wat miste.
Een jaar later, hij zat toen in zijn eindexamenjaar, kwam hij nog een keer een kijkje nemen op onze opleiding en ik als vaste gastvrouw op de Open Dag herkende hem direct.
Vanaf volgend studiejaar zou hij dan eindelijk een student worden aan onze hogeschool om van zijn grote liefde, de Franse taal, zijn werk te maken. Het lesgeven leek hem wel spannend, zo fluisterde hij me onzeker toe, maar hij wilde toch de gok wagen. Dus.. vanaf aankomend studiejaar zou hij er dan echt bij zijn. Dat beloofde wat!

Ik schiet nog net op tijd de draaideur in en kijk lachend om als ik zie dat hij net voor Stijn’s neus door draait. Ik druk mijn handen tegen het glas en maak smachtende bewegingen naar hem. Als ook hij in de draaideur staat begint Stijn quasi verdrietig te doen. ‘Verlaat me niet, wacht op mij, mijn allerliefste!’, klinkt het vanachter het glas. We draaien zo een rondje mee met de deur tot we er allebei hikkend van de lach uitkomen. We kijken recht in het gezicht van onze directrice, die het tafereel vanaf een afstandje heeft gadegeslagen. Stijn is direct serieus en zegt beleefd goedendag.
Ik loop echter vrolijk door en roep in het voorbij gaan ‘Hoi Mieke, wij gaan vandaag weer zorgen voor minimaal 100 nieuwe aanmeldingen! Duimen, he?’
Als voorzitster van de Studentenraad van onze hogeschool heb ik regelmatig contact met de directie en hoewel ik in het begin een beetje bang voor ze was, zie ik hen nu ook als gewone mensen. Mieke lijkt heel statig en streng maar ze is in werkelijkheid gewoon een hele lieve vrouw die altijd het beste wil voor haar studenten.
‘Ik vertrouw erop dat het jullie twee gaat lukken, zulke enthousiastelingen’, hoor ik haar nog naroepen.
Tevreden kijk ik het gebouw rond. De centrale hal is al leuk aangekleed, ze hebben er echt werk van gemaakt. Er staan links bij de ingang ronddraaiende schermen, er hangen onwijs grote ballonnen en allerlei pijlen geven prima aan waar je heen moet voor welke opleiding.
Uiteraard hebben Stijn en ik geen wegwijzers nodig, we pakken de snelle binnendoor route naar onze Franse afdeling. Eenmaal daar is het nog vrij rustig, de Open Dag begint officieel pas over een kwartier. Samen met één van onze docenten zetten we de tafels en stoelen klaar, starten een leuk Frans achtergrondmuziekje en verspreiden de informatiebrochures. Laat maar komen die mensen!

‘Ik vind het in elk geval een super leuke opleiding. De docenten zijn geweldig en echt met je begaan, je bent geen nummer.’
‘Nee, inderdaad, als er iets met je is staan ze altijd voor je klaar. En wij als ouderejaars uiteraard ook. Wij hebben het allemaal al eens meegemaakt dus wij begrijpen hoe het is als beginnend student.’
‘Maar het is niet zo moeilijk in het begin hoor, als je gewoon je best doet en alles goed bijhoudt ben je zo door het eerste jaar heen. En vanaf dan gaat het alleen maar sneller.’
Onbewust moet ik weer lachen als ik Stijn zo enthousiast zie vertellen over de studie. Zo zat ik 3 jaar geleden tegen hém en nu heeft hij als een echte pro de fakkel overgenomen.
‘Ik denk dat ik zo wel een goed beeld heb’, zegt het meisje tegen haar moeder. ‘Maar ik wil ook nog even bij de lerarenopleiding geschiedenis gaan kijken.’ Ik geef moeder en dochter nog een brochure mee en wens hen veel succes met het maken van de studiekeuze.
Als ze het lokaal uit zijn sta ik op en rek me eens goed uit. ‘Dat was al een druk eerste uur, he?’
‘Nou en of, er is veel interesse voor Frans dit jaar!’, concludeer ik.
‘Trouwens, weet jij hoe het nu met die vergoedingen zit?’ Stijn kijkt me vragend aan. ‘We krijgen voor onze inzet als gastheer en gastvrouw toch een zakcentje, tenminste dat zei jij.’
Ik rol met mijn ogen. ‘Ja ja, arme student, dat ga ik wel even regelen.’
Ik zie dat er weer een nieuwe groep geïnteresseerden binnenkomt en vraag Stijn of hij hen dan even te woord wil staan. ‘Ik sprint even naar beneden.. even mijn benen strekken en dan zoek ik gelijk Petra van het bedrijfsbureau. Zij heeft als het goed is die declaratieformulieren op zak.’
Stijn steekt zijn duim op ter goedkeuring en als ik de deur uit loop hoor ik hem de mensen enthousiast verwelkomen. He learned from the best, denk ik en gehaast loop ik de gang in.

Eenmaal in de centrale hal is het nu een drukte van jewelste.
Middelbare scholieren lopen door elkaar, vaak samen met ouders, op zoek naar de studie van hun dromen. Ik speur de ruimtes af en vang in de verte een glimp op van Petra.
‘He, Nathalie!’ Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Ineke, onze directiesecretaresse. ‘Hoe gaat het bij jullie bij Frans? Al veel geïnteresseerden?’
‘Ja, nogal, het is echt goed druk. De tafels zitten vol, we hebben al acht scholieren die zich opgegeven hebben voor een meeloopdag en.. ow wacht.’ Terwijl ik tegen Ineke sta te praten zie ik Petra haastig voorbij lopen. Ik kan haar nog net tegenhouden en roep haar bij me. ‘Petra! Jou zocht ik! Waar heb je de declaratieformulieren?’ Ze lijkt in gedachten verzonken want er komt niet echt een duidelijk antwoord uit. Het grootste deel van de organisatie van de Open Dagen ligt bij haar en dat brengt zichtbaar de nodige stress met zich mee. ‘Weet je wat’, zeg ik, ‘laat anders maar hoor. Ik begrijp dat je het nu te druk hebt. Ik kom maandag wel even om die formulieren in te vullen. Dat heeft geen haast.’
Petra kijkt me dankbaar aan en wil zich alweer omdraaien om weg te lopen als iemand achter mij haar naam roept. ‘Hoi Petra, ow, hoi Ineke. Jullie allebei hier? Hoe loopt het?’
Ik draai me om en zie een klein blond meisje op ons afkomen. Hoewel, meisje is niet het goede woord. Maar vrouw, dat klinkt ook weer zo oud. En ze is zo.. klein. En schattig. En.. ze kijkt me vragend aan en steekt dan haar hand naar me uit. ‘Hoi, ik ben Stacey. Jij bent toch de voorzitster van de Studentenraad? Leuk je eindelijk eens in het echt te zien!’
Ik aarzel een seconde en pak dan haar hand vast. Terwijl ik dit doe kijk ik haar recht aan en dan voel ik het. Ineens. Heel cliché maar even lijkt het alsof ik in een afrond val. Alsof mijn hart een paar slagen overslaat. Alsof er vanuit haar hand een stoot energie mijn lichaam in wordt geschoten.
Ik blijf haar aankijken maar trek snel mijn hand terug. ‘Hallo, ehm.. ja, ik ben..’ Verdomme, schiet het door me heen. Welke idioot weet zijn eigen naam nou niet meer. ‘.. Nathalie. Voorzitster van de Studentenraad inderdaad. Leuk je te ontmoeten.’