Why?

Dear my friend, in the time we've spent
Forever after beyond this
When will our nightmare ever end?

Pull the trigger and the nightmare stops...

Ik zit alweer een uur met deze pagina voor mijn neus, maar de woorden willen maar niet komen. Raar, want de gedachten zijn er in overvloed. Misschien zo sterk, dat ik er gewoon geen logisch patroon meer in kan ontdekken.
Het is een puinhoop in mijn hoofd en ik kan de rust erg moeilijk vinden. Om te ontspannen ga ik graag even opwarmen onder de douche maar zelfs dat is geen aardigheid meer. Want juist onder die hete stralen blijf ik denken, denken en net zo lang denken tot ik mezelf tot waanzin drijf.
Alles wat er gebeurd is omtrent C. schiet als een film voorbij en bij alles vraag ik me af wat ik anders had moeten doen. Ofwel: ik geef mezelf nog steeds de schuld.
Misschien omdat zij het ook zo ziet? Dat ik degene ben bij wie de fout ligt?

Ik heb me nog precies één dag sterk kunnen houden na dinsdag maar woensdagavond besloot ik toch maar weer te bellen. Zwakheid. En onrust over waarom ze niet had teruggebeld zoals beloofd.
Na een aantal (ongemeende?) sorry’s hiervoor van haar kant kwam het gesprek moeilijk op gang. Er stond weer een muur tussen, voor zover dat zelfs aan de telefoon mogelijk is.
Conclusie is dat ze me dus weer compleet afstoot en ik vraag me werkelijk af of ze nu niet onderhand inziet dat ze me juist daarmee helemaal kapot maakt.
Het wegduwen en vooral de manier waarop wekken zoveel vragen op waarop ik nooit een antwoord krijg, zelfs niet op de momenten dat het wél goed gaat tussen ons.
Ik praat er wel over met vrienden maar ook zij begrijpen het niet meer. Er is geen touw vast te knopen aan haar gedrag en eerlijk gezegd wordt iedereen daar inmiddels een beetje ziek van, niet alleen ik.

Ik zou haar vast willen grijpen, door elkaar schudden en schreeuwen ‘wat wil je nu van me?’.
Waarom wil je de ene week vrienden zijn, waardeer je me en vind je het leuk in mijn aanwezigheid te zijn? En waarom wil je de week daarna niets van me weten, geef je me het gevoel dat ik slechts een blok aan je been en behandel je me zonder enige greintje van respect?
Waarom?