I won't say no names.

Girlfriend, Lord knows that I've tried
No matter how much I give to you, you wanna use me for what I got
You take me kindness for weakness, you take advantage of people
One day you shall reap what you sew, girl get your head up out the clouds

Mijn kamer is besmet. Net als mijn telefoon. En mijn cd’s.
Net als alles wat me op welke manier dan ook aan haar doet herinneren.
De kamer waarin ik op mijn bank lag, op mijn bed, terwijl we urenlange gesprekken voerde aan de telefoon. Mijn telefoon, waarin ik nog elke dag terugkijk naar die oproepen, naar die herinnering.
En het is diezelfde telefoon die haar vanmiddag belde.. maar in tegenstelling tot toen neemt ze nu niet op. Belt niet terug. Want het is veranderd. Alles is weer anders.
Behalve alles om mij heen. Mijn bed staat nog hetzelfde, de wierook ruikt nog even sterk en de lampjes zijn nog steeds te rood. Ik voel me hier thuis maar het voelt tegelijkertijd als een vage droom. Een droom die wederom een nachtmerrie blijkt.

Het nieuwe jaar is aangebroken en hoewel ik al verwacht had niets van haar te horen, steekt het toch als een mes in mijn hart dat ik daadwerkelijk niets heb vernomen. Nog geen smsje.
En daarom, omdat ik dat niet kan begrijpen, probeer ik haar te bellen. Tevergeefs.
Waarom heb je ooit tegen me gezegd dat je me waardeert? Dat je het fijn vindt leuke dingen te doen met mij en de kinderen? Dat er een reden moet zijn geweest dat wij elkaar hebben leren kennen?
Was die reden dan echt alleen om mij kapot te maken?
Om jezelf beter te voelen, alle liefde uit mij te zuigen maar in plaats van iets terug te geven me leeg achter te laten?
Is ze echt zo gemeen? Ik kan het nog steeds niet geloven…