Turn Back Time

If only I could turn back time,
If only I had said what I still hide
If only I could turn back time,
I would stay for the night..

Ik zou willen dat ik de tijd terug kon draaien. Gewoon even een weekje terug naar die zaterdag. Het is nu 13.00 uur en precies één week geleden stapte ik nu in de auto richting Bergen op Zoom. Op dat moment was ik misschien wel de meest gelukkige mens op aarde. Maar besefte ik het toen wel?
Iets waar ik een half jaar voor gevochten heb, niet met anderen maar met mezelf, zou werkelijkheid gaan worden. Althans daar leek het op.
En het werd werkelijkheid. Maar nu, een week later, is de herinnering zo vaag, zo klein, dat ik me afvraag of het wel echt gebeurd is. Wat het niet gewoon een droom? Heb ik echt bij haar op die bank gezeten, haar hand vastgehouden en haar gezoend?
Waarschijnlijk wel, alleen juist omdat ik het al lang hoopte was het des te sneller voorbij.

Dat lijkt altijd zo te gaan, alsof de fantasie beter is dan de werkelijkheid. Alsof alles wat je voorbereid hebt helemaal vergeten wordt op het moment dat je doet. Maar als ik de tijd terug zou kunnen draaien, wát zou ik dan anders doen?
Zou ze me nu dan wel gewild hebben, van me houden en meer?
Als ik haar minder verleidelijk maar juist met meer liefde gestreeld had, minder vurig maar voorzichtiger gezoend had? Makkelijk gezegd ja, als je al een half jaar over dat moment fantaseert. Zie dan maar eens de rem erop te trekken.
Ergens ben ik wel bang dat ik daar de fout in ben gegaan; dat ik haar overdonderd heb op welke manier dan ook, maar vooral door te snel te veel te willen. Terwijl zij juist al een half jaar stapje voor stapje gaat, sneller kan ook gewoon niet gezien haar situatie.

Waarom kon ik dan niet blij zijn met dat ene kleine moment en het daar voor toen even bij laten? Waarom moest ik zo nodig constant tegen haar aan liggen, haar hand pakken en blijven zeggen dat ze zo mooi is? Benauwend voor iemand wiens kinderen langs haar zitten en wiens vriend elk moment thuis kan komen? Nogal..
Vragen, vragen en nog eens vragen. Waarmee ik mezelf aanpraat iets fout te hebben gedaan en waarop ik waarschijnlijk nooit een écht antwoord zal krijgen.

En.. waarbij ik steeds weer één ding vergeet: dat ik ook gevoelens heb. Emoties. Verlangens.
En vooral dat ik zoveel liefde voor haar voel dát ik me gewoon niet kan beheersen.
Dat juist dat tegen haar aan liggen, haar hand strelen en haar lief naar mij zien kijken hetgeen is wat het allerbelangrijkst voor me is. Veel belangrijker dan die spannende zoen waarbij ik haar in haar nek kus of waarbij ze zo sexy voor me op het aanrecht zit. Dat is allemaal maar bijzaak.
Kon ik deze week maar terugdraaien om alleen die kleine momenten van liefde te opnieuw te voelen. Haar hand voorzichtig in de mijne en haar ogen die me, terwijl we op dat stomme luchtkussen lagen, vragend aankeken. Ja, Claudia, ik houd van je. Ik lieg niet meer. Dit gevoel is goed, puur en echt. Zoals het moet voelen. Waarom doe je me dit aan als het niet wederzijds is?
Dit gaat een moeilijke dag worden…