Never Give Up

I wanna give it away - I wanna give it the waste
I wanna give it the worst misadventure
I wanna give it.. ALL
I’m gonna give it.. ALL
I'LL NEVER GIVE UP!

Is het raar als ik zeg dat ik geen zin heb in de vakantie? Dat ik er nu al naar uitkijk weer naar school te gaan, terwijl deze nog niet eens echt is afgelopen? Dat ik enorm opzie tegen de kerstdagen en vooral tegen oud en nieuw?
Waarschijnlijk is dat niet raar, maar zo voelt het. Alsof deze dagen er zijn om samen te genieten, verplicht. Nou, ik ben niet echt in staat om te genieten en ik ben al zeker niet samen.
Laat mij maar weer gewoon naar Fontys gaan, dan heb ik minder vrije tijd om na te denken en dan kan ik haar weer zien. Dan kan ze me niet ontlopen, moet ze wel contact met me hebben, of ze nu wil of niet.

Ik heb haar zaterdag gebeld en kort gesproken. Helaas, de hele happy family was thuis en dus kon ze niet uitgebreid bellen. Prima, ze beloofde zondag terug te bellen. Het is nu dinsdagavond en ik heb nog niets van haar gehoord..
Had ik dit kunnen verwachten? Ja. Gaat het niet al een half jaar zo? Ja.
Maar doet het daarom dan minder pijn? Nee.
Ik merk dat ik er al iets beter mee om kan gaan dan een tijd geleden. Ik ben wel in de verleiding gekomen maar heb er tot op heden nog niet aan toe gegeven daadwerkelijk te gaan bellen.
Een tijd geleden had ik al lang en breed haar nummer gedraaid met de vraag waarom ze niet terug belde, zoals ze immers beloofd had.

Door het hele gebeuren omtrent ‘de kus’ ben ik verbitterd geworden, bijna boos, en dit merk ik het beste aan de muziek waar ik naar luister. De sexy of lieve teksten van Girlicious en Christina Aguilera hebben in één week tijd plaats gemaakt voor mijn oude metal cd’s. Muziek die ik luisterde in het jaar van mijn depressie, in het jaar van de hele toestand met Martijn.
Maar de teksten slaan nu niet meer terug op hem, nee, ze laaien mijn woede op voor Claudia die mij zo maar gebruikt heeft en als oud vuil weer aan de kant gooit. Keer op keer.
Ik voel de frustratie en depressie en tegelijk de drang en kracht door te vechten. Het is me met Martijn gelukt, dan moet het me met haar toch ook lukken?
Dat is geen garantie, maar opgeven lijkt gewoon geen optie. Zal ik dan toch maar weer gaan bellen?

Misschien neemt ze op, kletsen we gezellig, is alles goed en kunnen we zelfs wat afspreken.
Bel ik niet dan voel ik me waarschijnlijk de hele vakantie rot en dan is het nog maar de vraag hoe het zal gaan in het nieuwe jaar. Maar dan heb ik me voor het eerst in een half jaar in elk geval niet laten kennen. Heb ik mijn sterke kant getoond, niet met me laten spelen en ben ik ondanks dat ze niet heeft teruggebeld gewoon verder gegaan met mijn leven.
Dat is tenminste wat ik haar dan laat denken.
De werkelijkheid is dat ik elke dag opnieuw wakker word en ga slapen met dezelfde slopende gedachte. Wat heb ik toch gedaan om dit te verdienen?