Hoe is het leven nu?

Het is weer even geleden dat ik voor het laatst heb geschreven. Ik scheef toen dat ik een pony had gekocht, Sari. Het gaat heel goed met haar. Ze knapt enorm op en dressuurmatig gaan we enorm vooruit. Misschien dat ik binnenkort in mijn lezerslijst wat leuke foto's van haar zet. Ook met de hond Scott gaat het echt heel goed. Hij leert heel snel, is heel trouw en echt al mijn maatje. Wat zijn dieren toch geweldig, ze geven je zoveel.

Mijn vriend en ik zijn inmiddels al vijf jaar samen. En ik ben minstens net zo gelukkig met hem als vijf jaar geleden. Misschien zelfs wel gelukkiger, de liefde is alleen maar gegroeid. Doordat hij ergens anders studeert (en woont) zag ik hem de laatste tijd niet veel, alleen in de weekenden. Maar nu met de vakantie zijn we weer veel samen, veel leuke dingen doen dus!

Verder heb ik een nieuwe baan. Ik ben twee weken geleden begonnen als verkoopmedewerker bij de Welkoop. Het scheelt dat ik al kassa-ervaring heb en veel over dierenverzorging weet, dit maakt het werk voor mij ook wel leuk. De Welkoop waar ik werk heeft maar een klein team. Dat vind ik wel heel fijn.

De tentamens van de laatste periode van de studie zitten erop. Tot nu toe heb ik een 7, 2x een 8 en een 9 terug, gaat dus prima. Volgend jaar naar het derde jaar alweer, specialisatie in het oude kind (groep 5 t/m 8 ) en geschiedenis als vakspecialisatie. En de tweede helft van het jaar heb ik dan mijn minor, ben er nog niet uit wat ik ga doen, maar zit te denken aan de minor van rekenen-wiskunde.

Het afgelopen half jaar liep ik stage in groep 8 op een kleine basisschool. Ik heb het echt zo enorm naar mijn zin gehad. Ik ben in deze stage echt gegroeid, daar ben ik echt heel blij mee. Een tijdje terug ben ik met de stageklas mee op kamp geweest, het was heel erg leuk. We zaten in een scoutinggebouw midden in het bos. Hebben vooral veel spellen met laserguns gedaan, ge-wel-dig. En toen de kinderen eenmaal sliepen, gezellig gekletst over van alles en nog wat met de docenten die mee gingen als begeleiding. Deze week zijn de kinderen druk bezig met het oefenen van de eindmusical, erg leuk. Vrijdag gaan ze de musical opvoeren. Volgende week gaan de leerlingen overnachten op school en de dag erna is het afscheid. Ook hier ben ik bij, erg leuk!

Ik zit helaas nog altijd in therapie en aan de antidepressiva. Het gaat wel goed, gelukkig. Maar ik merk wel dat ik het nog nodig heb om te voorkomen dat ik terugval. We hebben het tot nu toe ook vooral gehad hoe ik ervoor kan zorgen dat het goed blijft gaan. Ook zijn we bezig geweest met het aangaan van (faal)angst. Ik heb me gisteren dan ook ingeschreven voor autorijlessen, maar vind het heel spannend.

Volgend schooljaar loop ik de eerste helft van het jaar stage op dezelfde basisschool, weer groep 8 en dus ook weer dezelfde mentor (groepsleerkracht). Hier ben ik echt heel erg blij mee. Groep 8 spreekt me enorm aan, tegen mijn verwachtingen in want ik was ervan overtuigd dat ik echt een kleuterjuf zou zijn. Maar ik merk dat ik veel gelukkiger word van het oude kind. Ook stelt het me gerust dat ik dezelfde mentor houd, mede dankzij haar ben ik in de afgelopen tijd flink gegroeid. Ze geeft me echt het vertrouwen dat ik nodig heb. In eerste instantie lijkt mijn mentor een heel hard en direct persoon, dat is ze ook wel, maar ze heeft ook juist een hele zachte en begripvolle kant. Al voordat ik in haar klas stage kwam lopen, wist ze al wel dat ik het niet altijd makkelijk heb gehad en dat de faalangst me heel erg in de weg zat toen ik stage liep bij de kleuters. Omdat zij tegen mij ook altijd heel open is over zichzelf, durf ik ook meer over mezelf te vertellen. Of eigenlijk over mijn verleden, want de persoon die ik toen was ben ik nu niet meer.

Voordat we op kamp gingen, maakte ik me wat zorgen over mijn littekens. Op stage bedek ik altijd al mijn littekens (dus ook lange mouwen). Ik was bang dat mijn mentor misschien op een ongelegen moment hier naar zou vragen. Bovendien sliepen we met de begeleiding in één kamer, dus de kans dat ze het zou zien was ook best aanwezig. Daarom heb ik besloten om een hele grote stap te zetten. Op de eerste dag van kamp, toen ik samen met haar een rondje in het bos liep, heb ik haar verteld over de littekens en waar ze vandaan kwamen. Ze stelde er wat vragen over en reageerde er heel goed op. Ze vond het heftig, maar kon gelijk ook het positieve erin zien; ik heb het wel overwonnen en dit maakt me een sterkere leerkracht met inlevingsvermogen. Ze vroeg me ook of het niet fijner voor me zou zijn om het ook als leerkracht niet meer te verbergen. Maar eigenlijk weet ik het wat dat betreft nog niet zo goed. Wat moet ik zeggen als de leerlingen vragen stellen? Wat als ouders er boos over worden? Wat als een leerling het "overneemt"? Hoe dan ook, door de fijne manier waarop ze reageerde durfde ik 's nachts ook gewoon in een kort broekje te slapen, het was namelijk heel benauwd. De andere twee leerkrachten die mee waren, hadden de littekens opgemerkt. En ook zij reageerden op een hele fijne manier, ze vonden het vooral heel dapper dat ik mezelf kwetsbaar durfde op te stellen door het niet te verbergen.

Vandaag gaf mijn mentor seksuele voorlichting aan de klas. Er kwamen onderwerpen ter sprake zoals je eigen lichaam, gefotoshopte modellen en uiteindelijk ging het gesprek richting anorexia. Heftig gesprek om vanaf de zijkant te horen, de leerlingen en mentor zeiden dat het een hele heftige ziekte is waar je moeilijk vanaf komt. Daarna ging het ook over pesten en over zelfmoord en dat soort onderwerpen. Heftig, maar ik vind het wel echt heel goed dat zij het erover met haar klas heeft. De manier waarop ze erover in gesprek gaat vind ik goed en de leerlingen konden er echt al op een volwassen manier over praten met elkaar. Na schooltijd vroeg mijn mentor of ik het confronterend vond dat ze het over onderwerpen zoals anorexia had. Ik was verbaasd en vroeg hoe ze ervan wist. Ze wist het blijkbaar niet, maar bedoelde de vraag meer in een algemenere zin. "Pfoe, ook een eetstoornis gehad? Wel heftig zeg", zei ze gelijk. En voor ik het wist waren we alweer een hele tijd aan het kletsen over van alles en nog wat. Over waar het vandaan is gekomen, maar ook over hoe ik nu in het leven sta en hoe ik nu aankijk tegen de therapie. Ik vertelde dat ik écht heel graag het verleden achter me wil laten en dat ik, hoe lastig het ook soms kan zijn, me volledig inzet met het herstellen, voor zover ik kan herstellen. Zelf liet ze ook nog kort wat los over zichzelf. Uiteindelijk eindigde ze met: "Volgende week met de overnachting gaan wij er gewoon een lekker wijntje op drinken".

Nu moet ik onderhand gaan afronden met schrijven. Nog even lekker douchen. Morgen vroeg op, weer stage. Met de kinderen oefenen voor de musical en in de middag nog even aan het werk met groep 7 en 8 en dan overmorgen de musical.

Slaap lekker!