Hoi, ik ben er even niet

Muziek luisteren van lang geleden. Muziek uit de tijd dat ik voor het eerst besloot te studeren in een andere stad, voor het eerst echt verliefd was, voor het eerst durfde uit te spreken dat ik nog nooit zoiets gevoeld had. Nu gaat het niet daarom, want dat is fijn afgesloten en voelt al zo lang geleden dat het niet eens meer als iets van mijzelf voelt. Toch is het gek om die muziek terug te luisteren. Ik wil de hele dag al graag huilen, maar het lukt niet. Ik kom niet bij mezelf, weet niet wat ik voel of wil. Nu kon ik niet slapen en dacht dus maar toe te geven en muziek op te zetten. Hoe ik bij deze muziek kwam, geen idee. Misschien omdat ik vandaag in een stad was die met hem is gelinkt, met een jongen die me nu bezighoud, wederom op een moeilijke manier. Misschien dat ik daarom deze muziek wilde horen. Voor het eerst in tijden wel, want al die tijd heb ik specifiek deze muziek ontweken. Toch roept het ook het beeld op van mezelf door mijn destijds nieuwe stad lopend in de zon, volledig met mijn hoofd bij hem. Het was een periode van nieuw toen. Nieuwe vrienden, nieuwe stad, nieuwe school, nieuwe energie, nieuwe ervaringen, nieuwe gevoelens. Wat gek, dat voelt zo ver weg.. Zo niet meer van mij. Alsof het een periode uit mijn leven is die als een soort reclame ertussendoor kwam. Al die mensen zie of spreek ik namelijk niet meer.

En toch is de muziek zo vertrouwd, zo ontzettend bekend. Heb het destijds grijs gedraaid. Vandaar dat ik ook kapot ging van binnen zodra ik het hoorde nadat ik er een punt achter had gezet. Nadat ik zoveel verdriet ervan had. Wat ontzettend goed was dat, dat ik durfde te huilen om een jongen. Dat gevoel durfde toe te geven. Het is wel wat, ik heb iets met gecompliceerd, blijkbaar val ik daar dus wel op. Waarom. Geen idee, interessant i guess. Of soort zoekt soort. Ha.

Ik heb geen idee wat ik wil of voel, ik ben er weer even niet. Kiezen is nog lastiger, actie ondernemen uit mezelf is een giller. Toch merk ik dat ik deze actie best tof vind van mezelf. Ik kon vanavond kiezen om te roken, aan de wijn te gaan of weet ik veel wat. In plaats daarvan ben ik braaf naast mn huisgenootje neergeploft, tv gekeken en uiteindelijk op tijd naar bed gegaan. Nu kon ik niet slapen maar in plaats van daar gillend gek van te worden gaf ik toe, muziek opgezet, heb ik wat te eten gemaakt (ik had om vier uur avond gegeten, dat bakje yoghurt rond half tien was nu niet meer voldoende) en nu dus schrijvende. De dingen noteren, misschien dat ik dan weer wat meer op aarde kom. Ik weet het niet, ik heb wel behoefte om te praten maar weet dat dit niet zo goed lukt zodra ik met iemand ben. Toch tof dat ik ergens de behoefte om gezond te doen. Geen zin om onwijs te snaaien, te drinken of me kapot te roken. Van alles wel een beetje, maar niet die overheersende destructieve drang om mezelf eventjes compleet de tyfus in te helpen. Heb juist zin om alles op orde te krijgen. Maar hoe? Soms denk ik het te hebben, maar telkens loop ik wel weer tegen zo'n punt aan dat ik het even niet meer zie. Het is zo ontzettend veel allemaal. Hoort erbij, weet ik ook, misschien maakt dat het ook draaglijk.

Ergens gaat het prima met me, ik wil mezelf niet de tyfus in helpen, heb op zich vrede met de dingen die nog niet zo goed gaan, maar raak soms wel chagrijnig/in paniek omdat bepaalde dingen al te lang niet gebeuren of ongewenste gedragingen steeds weer terugkomen. Maar nu toegeven aan het schrijven vind ik best cool. Dan maar laat, jammer dan. Ik moet dingen op orde stellen, ik weet het allemaal even niet. Ik weet niet op wie ik kan bouwen, op wie ik kan vertrouwen en rekenen. Een van mijn beste vriendinnen gaat nu door een zware depressie heen en houdt afstand omdat ik haar kwets/te dichtbij kom, de jongen waar ik hier goed mee om ga is net zo'n vriendenramp als ik geloof ik. Hij is eigenlijk heel lief etc., maar hecht ook niet echt waarde aan dingen en zit ook aardig met zichzelf in de knoop dus geen idee. En hij zegt dingen waar ik me in herken, maar ik weet niet zo goed wat hij met me doet. Soms is het wel chill, maar soms voel ik me ook echt in een schaapje veranderen die maar gewoon mee gaat en praat ofzo. Soms voel ik me beter door hem, soms juist helemaal niet.

Ik geloof dat ik er zelf ook nog lang niet ben. Dan denk ik na zoveel therapiesessies vorig jaar wel aardig wat van mezelf te snappen/weten, nou, valt vies tegen. Ik ben misschien de lessen ook wel weer een beetje vergeten of ik denk te moeilijk, ik weet het niet. Wel kan ik geloof ik beter accepteren dat het niet altijd gaat, zodat ik daar niet meer zo'n ding van maak en weet dat het ook wel weer over gaat. Maar zo ook de goeie buien gaat het automatisch door mijn hoofd. En ik kan nog steeds niet voelen dat ik goed voor mezelf moet zorgen qua niet roken bijvoorbeeld. En nog steeds voel ik me vaak lelijk en dik, niet aantrekkelijk. Ik zie mezelf nog steeds als een leuk meisje, maar kan me nog steeds niet voorstellen dat iemand me ook maar echt aantrekkelijk zou vinden. Onrealistisch, misschien, maar 't gaat er gewoon niet in. Ik weet het ook allemaal niet. Word vaak zo ontzettend moe van mezelf, irriteer me aan mezelf en kan me dan ook echt niet voorstellen dat iemand anders niet gek van me wordt.

Genoeg issues nog, misschien toch maar weer een afspraak maken bij therapie. Maar een focking uurtje is zo kort verdorie. Misschien een dubbele afspraak maken, maar dat is weer zo duur en wellicht wat overbodig. Poep. En ook nog afspraak maken met de huisarts en het ziekenhuis, feest! En ziek veel voor school doen ook komende tijd. En mijn administratie bijhouden. En werk zoeken, nog steeds. En nog leven. En koken. En gezond doen. En dansen. En stage lopen. En mijn vrienden/vriendinnen en familie niet verwaarlozen. En ondertussen tikt de tijd gewoon vrolijk door, alsof het niks is. En de momenten dat ik dingen zou moeten/kunnen doen, maar ik niks concreet (met iemand) gepland heb, staar ik voor me uit of ga ik in op spontane voorstellen en zo is er een week voorbij waarbij ik het heel druk heb gehad voor mijn gevoel, maar ik nog steeds niets van wat ik moest doen heb gedaan.

Ach, het gaat al beter dan eerst. Is dat zo? Ik weet het niet. Ik weet het niet meer. Ik weet het niet meer precies. Ik weet het gewoon niet zo goed, allemaal. Soms.