Hotel-avontuurtje_

"Maar ik moet zo het hotel gaan zoeken, waar ik voor een nachtje neerstrijk."

Zo gezegd, zo gedaan, want ik was wel toe aan een uurtje plat in een standaard kamer, in een standaard hotel, in een saaie plaats in Nederland. Maar wat saai lijkt, hoeft niet saai te zijn.

Ik loop met mijn tas om mijn schouder op de receptie af. De knappe vrouw achter de balie kijkt op en lacht alleen met haar ogen. Dat ziet er heel goed uit. Ik zeg: "Hoi, mijn naam is Crash, en ik heb een kamer gereserveerd." Ze vraagt me om mijn naam te spellen. "C-r-a-s-h", antwoord ik. Ze heeft de reservering te pakken en draait zich om, om de kamersleutel van het rek te pakken. Ze aarzelt, zoekt nog even tevergeefs en dan draait ze zich weer om naar mij. Ze zegt: "Helaas, meneer, de schoonmaak is nog bezig met uw kamer. U kunt op onze kosten een drankje drinken aan de bar daar, terwijl u op uw kamer wacht. Het zal niet lang meer duren." Ik bedank haar en loop naar de bar. Ik kijk nog een keertje om, gewoon, omdat ik graag naar de receptioniste kijk. Ze kijkt ook naar mij, en ze glimlacht nog even. Veelbetekenend? Wie zal het zeggen.

Ik stap de kitcherige hotelbar binnen. Ik zie veel opgepoetst koper en wat neon signs achter de bar. Ik ga op één van de vier barkrukken zitten. Op een andere barkruk zit een meisje van een jaar of 10, schat ik. Er is geen barman. Het meisje kijkt me aan. Al vanaf dat ik de ruimte kwam binnenwandelen. Ik kijk terug. Ik zeg: "Hoi." Ze bloost enorm. Ik vraag: "Is er geen barman?" Ze bloost weer. Ik kijk voor me uit, haar even een moment van rust gunnend. Ik pak een bierviltje van de bar en speel er mee. Dat gaat zo even door.

Ineens vraag het meisje aan me: "Ben je zenuwachtig?" en ik moet lachen. Ik antwoord: "Ja, een beetje." Ze zegt: "Dat hoeft niet hoor, ik eet je heus niet op." Ik moet weer lachen. Ze is duidelijk over haar verlegenheid heen. Ik speel mee en vraag haar: "Wat doet een jongedame zoals jij eigenlijk in haar eentje in een bar?". Het klinkt als een walgelijk goedkope openingszin, maar ik vraag het me oprecht af.

Ze vertelt me dat haar papa het huis uit is gezet door haar mama en dat ze hem zo mist en nu bij hem op bezoek is in het hotel waar ie slaapt. Ze mag van haar mama de middag met haar vader doorbrengen, iets leuks doen, lekker kletsen. Haar mama komt haar zo weer ophalen. Ze zit al een paar uur aan de bar, want papa kreeg bezoek van een schoonmaakmevrouw en ze moesten grote-mensen-dingen praten. Dus moet zij even in de hotelbar wachten. Dan komt hij haar zo weer halen. Ze zit al best wel lang te wachten en ze denkt dat hij haar vergeten is. De tranen wellen op in haar ogen en ik voel me ook niet helemaal neutraal meer.

Mijn kamersleutel is er eerder dan haar papa. Een jongeman komt me de sleutel overhandigen en kruipt daarna achter de bar. Bij de receptie staat de receptioniste geïrriteerd te smoezen met een schoonmaakster, zie ik. Ik zeg tegen het meisje: "Je vader zal zo wel weer beneden komen. Ik vond het leuk om even met je gekletst te hebben. Daag!" Het meisje neemt afscheid. "Als je weer naar Zeeland komt, dan wil ik je weer zien. Ook al heb ik dan al een vriendje. Mail je me als je weer komt?" vraagt ze. Ik kan haar niks beloven, dus ik zeg: "Ja, echt wel, want jij bent het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien."

Ik loop richting het trappenhuis, op weg naar kamer 209, want ik wil op een bed in een kamer met een TV, en met een afstandsbediening in mijn hand.