Iedereen heeft 't

De wereld is een grote kankerzooi. Dat is niet grof, dat is een feit.

Sinds maandag weet ik dat de vriendin van "m'n baas" kanker heeft gehad. Ze ging vandaag naar het ziekenhuis omdat er iets was. Sinds maandag had ik onrust. Slecht geslapen. Ik was ervan geschrokken en ik zat ermee. Vandaag het eerste wat ik vroeg toen ik op mijn werk kwam: En, hoe was 't? Ja, was goed allemaal. O, gelukkig. Rust.

Maandagavond noemde hij even heel snel dat hij woensdag wel moe zou zijn omdat hij vroeg op moest. Waarom moet je vroeg op? Twijfel.. "moet naar het ziekenhuis". O, waarvoor? "voor m'n vriendinnetje". O, toch niet ernstig hoop ik? Grote twijfel. "Ze heeft kanker gehad en moet dus nu zodra er iets is naar het ziekenhuis". O oke.. Ze is wel schoon? "ja". Oke gelukkig.
Verder durfde ik niet te vragen.

Vandaag kon ik het niet laten. Na het goede nieuws dat het vanochtend goed was, wilde ik toch weten of 't lang geleden was. Ja, ze had huidkanker en er is behoorlijk wat weggehaald en de arts had destijds gezegd dat de kans dat ze dood ging 80 procent was maar de artsen zeggen allemaal wat anders. Om stapelgek van te worden dus. Want de een zegt dat ze bij een knobbeltje zich geen zorgen hoeft te maken want dat hoort bij het littekenweefsel, terwijl de ander zegt dat ze dan onmiddellijk naar het ziekenhuis moet komen. De een wilt een controle om het jaar, de ander om het half jaar. Ze is dan wel schoon, maar de onzekerheid en onduidelijkheid blijft.

Toch ben ik heel blij dat ze dus al een tijdje schoon is. Hoop met heel mijn hart dat dat zo blijft, want ze is echt zo top. Maar het lijkt verdomme wel alsof 't heerst.

Besefte me vandaag dat ik al een hele tijd niet meer echt gelachen heb. Dat lachen waar je tranen van krijgt en zelfs een beetje buikpijn. Besefte dit omdat ik me zo naar voelde op m'n werk nadat hij dat had verteld. Alsof ik de laatste tijd alles wat minder zie. Er drukt een kankersfeer op me. Sorry, klinkt stom maar zo voelt het. Alsof ik de dingen allemaal iets donkerder zie. Wellicht dat ik daarom ook nog niet echt zin heb in de introweek en de studie. Normaal vind ik dat te gek; iets nieuws; superleuk en spannend! Maar nu.. Wat wil ik weer graag eens onwijs hard lachen; zo'n lach die je door je hele lijf en geest voelt. Zo'n lekkere.