Ik ben een monster.
Vannacht droomde ik voor de zoveelste keer dat mam overleed. Ik rouwde er niet bij. Ik voelde me niet rot dat ik mijn moeder kwijt was. Alles ging juist goed. Pap ging dichter bij huis werken en besteedde eindelijk weer net zoveel tijd aan ons als vroeger. Ik voelde me gelukkig zoals ik al jaren niet meer voelde. Maakt dit een monster van mij? Ik voel me rot dat ik zo over mam kan dromen, maar ik voel me er ook niet schuldig over.
Het is gewoon dat ik mam als schuldige aanwijs voor het verpesten van onze familie. Vroeger was alles zoveel beter, totdat mam besloot om een klein avontuurtje te maken met een wildvreemde kerel die ze had leren kennen via internet. Natuurlijk had ze er naderhand spijt van, maar toen was het al te laat. Onze familie is daarna apart gegroeid. Pap bleef toch bij mam voor ons en met enige hoop zijn huwelijk te kunnen redden.
Niets zal ooit nog hetzelfde worden en dat is al een hele tijd zo. Vroeger was alles zo makkelijk, zo vanzelf sprekend. Nu is het al een zeer zeldzaam geval dat we vanavond met z'n vieren aan tafel zitten voor het eten.
Ik voel me nu echt een monster.
Tweetie, vrouw, 26 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende