Als een wildvreemde.
Soms voel ik me als een vreemde vogel in deze wereld. Gewoon alsof ik hier niet eens thuis hoor. Mijn manier van socialiteit is dan ook alles behalve sociaal.
Momenteel heb ik maar 1 echte vriend. Dat is de jongen die een tijdje geleden bij ons in de klas is gekomen. Hij heet Raoul en is echt heel erg aardig. Al vanaf dag 1 kunnen we normaal tegen elkaar praten en hij is ook erg verdedigend tegenover me. Sinds hij er is, is het pesten grotendeels opgehouden in de klas. Mensen laten me nu sneller met rust als Raoul erbij is om als het ware over me te waken. Ik ben echt dankbaar dat ik eindelijk iemand heb om mee te kunnen praten. De eenzaamheid wast me op een gegeven moment echt aan het vellen. Ik was wanhopig naar het kleinste beetje contact wat ik ook maar bij iemand kon vinden.
Op een gegeven moment wat het zelfs zo erg dat alleen het kleinste beetje aan lichamelijk contact al goed genoeg was. Zoals been aan been met een wildvreemde in de bus. Zelfs dat kleine beetje contact met een ander mens voelde al een stuk beter als wat dan ook. Gewoon, de warmte van een ander tegen je aan kunnen voelen.
Maar omdat het een wildvreemde was, voelde het bijna als een onbeschoft en illegaal iets om zulk contact te willen verlangen. Je hebt geen enkele band met deze persoon en hoogstwaarschijnlijk zul je hem of haar nooit meer in je hele leven ontmoeten of ook maar een woord mee wisselen. Zou je dat wel willen?
Toch krijg je onbewust een kleine en korte band met elkaar. Je raakt elkaar even vluchtig aan, voelt elkaars warmte en dan is de bond er vanzelf al. Een bond waar ik maanden geleden nog zo naar snakte als lucht is iets wat nu vreemd en ongewoon lijkt in mijn ogen. 1 simpele persoon, 1 vriendschap, kan het leven van een ander meteen compleet veranderen en dat heeft het zeker bij mij gedaan.
Tweetie, vrouw, 26 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende