Onzeker.
Ik voel me erg onzeker en ik wet gewoon echt niet meer wat ik moet doen in mijn thuis situatie! Mam en pap hebben tegenwoordig de dikste ruzie met elkaar en ik zit er gewoon kei hard tussen in. Mijn broertje natuurlijk niet, hem boeit het echt nooit geen ene ruk. Zolang hij elke avond maar te eten krijgt is het ook goed genoeg in zijn domme ogen. Ik voel me verdrietig en down en er is helemaal niemand waarmee ik hierover kan praten. Niemand die voor me klaar staat met een warme en omhelzende knuffel, klaar om me op te vangen als dat nodig is. Ik heb mensen nodig die met me willen praten en die er iets aan kunnen doen. Niet nutteloze dingen waar ik achteraf gezien toch niks aan blijk te hebben. Er is gewoon echt niemand… Helemaal niemand die me wilt helpen. Ik voel me alleen in deze situatie en heb het pijnlijke gevoel dat ik er altijd alleen voor zal blijven staan.
Toch blijf ik doorgaan en blijf ik vechten. Er moet gewoon een oplossing te vinden zijn. Het moet me gewoon lukken om pap over te halen toch terug naar huis te komen. Ook al is het nog zo moeilijk, toch moet het me denk ik wel lukken. Ik weet het wel zeker. Ik weet het gewoon zo ongelooflijk zeker! Pap kan en mag niet wegblijven. Ik heb hem nodig… Deze familie heeft hem nodig! Zonder elkaar zijn we niets meer als een gebroken spiegel. En aan gebroken spiegels heb je niks.
Tweetie, vrouw, 26 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende