Rare brieven.
Er was vandaag iets raars gebeurd. Toen ik klaar was met school en naar mijn kluisje ging om mijn jas te pakken, lag er een briefje in mijn kluisje. Ik vond het al raar want wie zou er nou briefjes naar mij willen sturen?
In dat briefje stond:
'Het verlies van de schaamte is het eerste teken van geesteszwakte. Laat jezelf niet op de kop zitten, wees de sterkere van de groep.'
Zou er dan toch iemand zijn die mijn problemen begrijpt en met me mee wilt leven? Ik snap er niks meer van. Heel de school doet mee aan die verdomde pesterijen en ik heb geen vrienden. Het zal waarschijnlijk weer iemand uit mijn klas zijn die me weer in de maling probeert te nemen ofzo. Ik zou het eigenlijk niet weten en ik vertrouw het voor geen hele cent. Al de hele tijd dat ik hier op school zit wordt ik al gepest en nog helemaal niemand heeft het ooit voor me opgenomen. De meeste zijn stil en draaien hun hoofd om in schaamte. Schamend voor het gedrag van de pesters of schaamte dat ze bij mij in de klas zitten. Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat dat ontvangen briefje me zeker wel wakker heeft geschud en me aan het denken heeft gezet. Zouden er dan toch nog mensen zijn die met me meeleven en me graag zouden helpen, alleen niet durven omdat hun moed daarbij in de schoenen zakt? Soms voelt het gewoon zo alleen en sta ik er helemaal alleen voor. Niemand die een arm om mijn schouder legt en zegt dat het allemaal wel goed komt. Niemand waarvan ik een knuffel of omhelzing van kan verwachten als ik dat nodig heb. Er is niemand, gewoon helemaal niemand en ik ben gedoemd om er alleen voor te staan.
Tweetie, vrouw, 26 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende