"Ik ben niet op zoek naar een relatie"

Lief dagboek,

Het is bizar hoe mijn emoties de laatste tijd als een bom exploderen. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met de strategie die ik mezelf jaren geleden aangeleerd heb: emoties kun je onderdrukken. Sprekend uit ervaring kan dat zeker, maar of het gezond is?

Na enige uitbarstingen varierend van woede to geluk en verdriet tot verliefdheid ben ik er na een gesprekje met mijn huisgenoot toch achter gekomen dat het best kan lonen mijzelf af en toe gewoon te laten gaan voordat het tot explosielevel komt. Behalve dat ik mezelf wat extreme stemverheffingen en huilpartijen kan besparen zal de buitenwereld misschien ook wat beter hoogte van me kunnen krijgen en erachter komen dat ik ook gewoon een mens ben. Niet een robot die één keer in de zoveel tijd menselijke emoties uitpsuugt in het kwadraat. Goed, om maar eens tot zaken te komen:

In mijn vorige post noemde ik al vluchtig dat ik hopeloos verliefd geworden ben. Toegeven aan dat feit kost een flinke dosis van mijn masker, maar de emotie is, zoals hierboven genoemd, te sterk om tegenin te gaan. De vraag die blijft is, wat gaan we er nu mee doen?

Om wat achergrondinformatie te geven, het liep tegen het eind van de zomer toen ik had besloten mijn leven weer op orde te krijgen; mijn studie zo snel mogelijk af te ronden en me niet te druk te maken over wat mensen nou wel of niet van me vonden. Ik had ook besloten om mannen even zo goed en zo kwaad als het ging links te laten liggen, ik bedoel, af en toe een leuke nacht is zeker welkom, maar dat gedoe met scharrels die je wel zien zitten hun vaste bedwarmer, maar verder alsjeblieft niet dichtbij willen komen... ik denk niet dat het goed voor me is. Ik wilde single zijn en dan dus goed single, zonder tijd vrij te hoeven maken voor scharrels, kwarrels en fuckbuddies. Het ging een tijdje goed en ik was intens vrolijk en toen ontmoette ik Dylan...

Ik was op het strand met een vriend, die nog andere vrienden had uitgenodigd. Een aantal daarvan waren gemeenschappelijke vrienden, maar Dylan had ik nog nooit ontmoet. Het was een leuke middag en een aardige jongen, maar niet per se meer dan dat. Totdat hij me via facebook een berichtje stuurde en we binnen no time nog eens afspraken.

Wat begon als een ietwat onhandige, ongemakkelijke dag groeide al snel uit tot een geslaagde date. Tegen beter weten in ben ik bij hem blijven slapen, maar ook dat was chill. Toen ik thuiskwam voelde ik me licht als een veertje, ik had zo'n leuke dag gehad, voelde alsof ik kon vliegen en was plompverloren verliefd geworden in een dag. Een gevoel dat ik nooit eerder gehad had. Dit gevoel werd alleen maar aangewakkerd door "slaap lekker"-whatsappjes, waar ik normaal gesproken de kriebels van zou krijgen, maar wat ditmaal de vlinders in mijn buik alleen maar meer engergie gaf om harder te gaan fladderen. Er was geen ontkomen meer aan; ik was verliefd.

Niet snel na onze eerste date besloot ik het officeel af te kappen met mijn oude scharrel, wat toch nooit wat zou worden. Gezien mijn nieuwe levensfilosofie had ik deze stap al even overwogen, maar de ontmoeting met Dylan maakte het tot een logischere makkelijkere stap. Dylan en ik zagen elkaar vaak genoeg, zo één of twee keer per week en gezien ik de eerste keer al overstag gegaan was met hem te slapen en dat goed was bevallen, nodigde ik hem op onze tweede date ook maar uit om na het eten bij mij in bed te kruipen.

Het is inmiddels een paar weken later en we zien elkaar nog steeds, het whatsappverkeer is wat verminderd en we hebben op een beetje ongemakkelijke wijze één date afgezegd, omdat dat uiteindelijk van beide kanten toch wat te snel bleek te gaan. Daarna hebben we elkaar nog wel gezien, maar spraken elkaar tussendoor veel minder. Dagelijkse whatsappgesprekjes zijn afgezwakt tot sporadische berichtjes, meestal vooral gericht om wat af te spreken. Inhoudellijke dates zijn ook voornamelijk overgenomen door wat eten, een avond chillen en 's avonds slapen. Het enthousiasme wat er aan het begin vanaf droop is bijna weg en het maakt me onzeker, maar de tijd die we samen waren was nog steeds chill, de seks was goed en we wilden elkaar nog blijven zien.

Tot vanochtend, na nog een eet-slaap date, het woord eruit kwam: "Ik ben niet op zoek naar een relatie". Het kwam een beetje op de valreep. Hij stond al op het punt om weg te gaan en ik had weinig kans om erop te reageren. Uiteindelijk ben ik eraan toegekomen om te mompelen dat ik daar ook niet op zoek naar ben, maar dat ik ook niet alleen voor seks af wil spreken. Dat zag hij ook wel zitten.

Goed, ik heb er niet over gelogen en ben/was niet op zoek naar een relatie en zou dat ook veel te snel vinden gaan, maar ik ben wel hoteldebotel verliefd op deze jongen en eerlijk is eerlijk, op den duur zou ik wel willen zien wat ervan gaat komen. Ik wil niet nu een relatie, ook niet volgende week, maar ik wil de optie niet definitief van het lijstje schrappen, want ik had best het idee dat het goed liep samen. Aan het begin heeft hij ook vaak gezegd dat hij me leuk vindt, duizend berichtjes....

Al met al, zijn opmerking raakte me harder dan ik had verwacht. Ik wil zelf ook nog geen relatie, dus wat is het probleem nou? Tsjaa... als een man zegt: "ik wil geen relatie" dan bedoelt hij vaak "Ik wil eigenlijk vooral het bed met je delen en ben niet op zoek naar meer. Nu niet, nooit niet.". Plus het feit dat hij nu zo veel minder moeite in mij stopt dan toen ik hem net ontmoet had (en we kennen elkaar nog niet superlang, dus een sleur zal het nog niet zijn). Ik blijf mezelf maar afvragen of ik iets verkeerd gedaan heb: te vroeg met hem geslapen? Niet hard-to-get genoeg gespeeld? Of heb ik zijn signalen aan het begin fout geïnterpreteerd? Dat kan wel zijn, maar dat is toch geen reden waarom er nu ineens zo veel meer afstand tussen ons is, zo veel minder moeite/interesse van zijn kant, die er een paar weken geleden gewoon nog wel was? Alsjeblieft, leg het me uit!

Goed, het feit dat ik er zo mee zit en dat ik nadat hij weg was een goed halfuur in tranen heb zitten praten met een vriendinnetje geeft wel aan dat het me wel degelijk kan schelen en dat ik wel degelijk gevoelens heb. Dat gesprekje heeft me tevens tot bewustwording gebracht dat ik volgende keer dat ik hem zie wel echt even met hem moet gaan praten. Als hij bedoelt dat hij nu niet aan een relatie toe is, maar wel gewoon dingen wil ondernemen en plezier te hebben en zo te kijken waar en of het ooit ergens toe leidt, dan ben ik daar zeker tevreden mee. Als hij bedoelt dat hij me een leuk speeltje vindt, dan is het klaar, al is het maar om me aan mijn eigen gestelde regels te houden, maar dan vind ik wel dat hij aan het begin verkeerde signalen afgaf, en het doet best pijn.

Liefs, Marit