Ik en Dood.

Daar zit ik dan op me bed met elf zelfstudie boeken om me heen.
Opzoek naar mezelf, naar oplossingen, verandering, hou vast en kennis.
Mijn Ipod uit gezet omdat ik emotioneel te veel beïnvloed word
door de klanken die uit mijn oordopjes vloeien.


Ik ben veranderd, iets dat ik niet per definitie als negatief ervaar.
Ik heb ondoordachte keuzes gemaakt die op dat moment voor mij
logies en rationeel door dacht leken.
Waar ik achter af gezien spijt van heb.

Niet van de consequenties maar voor al van het feit dat me hoofd na ‘’rough’’
Niet meer, ik was.
En ergens vraag ik mezelf af wanneer was ik, ik voor het laatst.
Want ik kan het me niet meer herinneren.
Mijn hoofd doel was overleven en in die focus was ik de liefde voor mezelf totaal kwijt.
Ik had het gevoel dat alles wat ik in mijn leven mee maakte mijn eigenschuld was,
dat ik dit verdiende, om een of andere bovennatuurlijke reden.

Ik was leeg, ik was een actrice in een toneel stuk waar in ik zelf zelden regisseerde.
Er waren zoveel momenten waarop ik wenste,
smeekte dat ie me dood sloeg, me keel doorsneed,
of gewoon die trekker over haalde.
Als of ik niks was, want wat was ik?
Wie hield er van me?
Niemand, niet eens ik hield van mezelf op de momenten.