Verkrachting



Er waren dagen waarop er geen directe aanleiding was tot ruzie.
Gewoon verveling, iets wat begon met knijpen dat veranderen in slaan met een riem in mijn gezicht.
Van zachts naar steeds harder, Tranen van pijn,
Ik kon niet meer sterven want ik was al dood.
Onmacht omdat ik weet dat dit slechts een kant op kan gaan,
de zijne, wat ik ook doe of zeg.


Ik: ‘’ Je doet me pijn’’, ‘’ Stop alsjeblieft ‘’.
Tranen springen in mijn ogen terwijl de riem zijn afdruk op mijn gezicht, armen en benen achter laat,
Rood gloeiend warm kloppend, bloed.
Maar niets schikt hem af, De volgende slag is nog harder,
Ik schreeuw van de pijn en huil,
Hij lacht hij veranderd, Rough veranderd.



Rough spottend: ‘’ wat anders ga je bij me weg? ‘’
En slaat met zijn vol woede gebalde vuisten op mijn gezicht, en buik.
Hij gaat op het bed zitten kijkt naar mij die op de grond in elkaar gedoken ligt.
Ik voelde pijn kloppen maar anders dan voor heen,
ik heb mezelf geleerd pijn uit te schakelen en te overleven.
Terug slaan was dom, ondoordacht, alleen als het niet anders kon,
Of ik veiliger was, op plekken waar mensen waren.
Niet dat hij zich dan inhield, maar het was anders.



En dan riep ie me, Ik luisterde niet want op dat soort momenten werd ik ‘’ Triest’’.
Ik humde in mezelf een deuntje en herhaalde constant dezelfde zin die enkel
maar in 2 variaties door mijn hoofd galmde.
‘’ Alles komt goed, alles komt goed, alles komt goed, alles komt goed ‘’
Of ‘’ Ik wil niet meer, ik wil niet meer, ik wil niet meer ‘’
En wiegde mezelf op het zelfde ritme heen en weer terwijl mijn ademhaling hijgend naar adem snakte,
als of ik een astma aanval had.
Tot de volgende lading klappen kwam, en ik me ogen en tanden stevig op elkaar hield
en met mijn armen mijn hoofd probeerde te beschermen, altijd te vergeefs!



Tot hij me aan mijn haren uit mijn roes trok, mijn veilige roes terug naar realiteit.
Aan zijn blik te zien wist ik dat er een andere hem bij was gekomen.
Ik begreep die omslag nooit, was het een kick was het verlangen?
Het feit dat zijn pik stijf werd van mijn angst en tranen, vond ik ziek.
Hoe harder ik gilde des te leuker hij het vond, meer tranen alleen maar beter.
En altijd dezelfde vragen, die eeuwige vragen.
Met zijn vingers om mijn keel heen,
zette hij druk tot mijn armen en benen tintelde
en ik snakte naar lucht, mezelf uit zijn greep proberen te wringen,
maar ik was niet sterk genoeg, ik werd alleen maar zwakker.
De toon van zijn stem zwakte af, voor mijn ogen zag ik het enige wat er nog toe deed,
Het enige dat er altijd toe deed!!
Levar.


Tot zijn handen hun greep verslapte en in vuisten veranderde die mijn gedachten weer wakker sloegen.
Gedreven door boosheid en geilheid. Omdat ik niet op zijn herhaaldelijke
‘’ Geef me antwoord ‘’ had gereageerd.
Maar hoe kon ik?
Iets waar op ik hem altijd probeerde te wijzen,
Hoe kan ik je antwoord geven als je me keel dicht drukt.
Antwoorden die er niet toe deden, want geen enkel antwoord was goed.
‘’ Ik haat je laat me met rust, ik wil je niet!! ‘’ of ‘’ Ik hou van je alleen van jou,
waarom doe je dit, waarom maak je me kapot, waarom maak je ons kapot? ‘’



Hij deed met me wat hij wilde, liefdevol, hard, grof, hij deed wat hij wou.
Ik was van hem , mijn lichaam was van hem, mijn geest was van hem.
En daarna veranderende hij terug naar Rough, Mijn Rough.
En deed als of er niets gebeurd was, behalve op de momenten,
dat ik naar het ziekenhuis moest,
of dat mijn wonden te extreem of opvallend waren.
Dan deed hij alles voor me, zorgen, liefde geven, alles.



Ik kon niet bij hem weg, dan zou hij me dood maken,
dit hier boven geschreven , was een klein incident niets vergeleken met de grote.
Ik kon niet weg, ik kon niet nadenken,
want hij was er altijd 24/7
zelfs als hij er niet was bepaalde hij mijn leven.







15 aug 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Prettywing
Prettywing, vrouw, 15 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende