ik en mijn zoontje

ik en mijn zoontje, we zijn zo verschillend.
zo verschillend en toch lijken we ook weer heel veel op elkaar.
mijn zoontje is vanaf zijn geboorte "anders" als andere kinderen en nu hebben we daar een naam voor.
mijn zoontje heeft asperger, dat is een vorm van autisme met een normale tot hoge intiligentie.
mijn zoontje heet dus een hoge intiligentie en daardoor wekt hij vaak de indruk een normaal maar moeilijk kind te zijn.
veel mensen denken dat hij slecht opgevoed is of dat het thuis wel aan structuur zal ontbreken.
niet is mnder waar. elke dag is het hier op de zelfde tijd opstaan en op de zelfde tijd naar bed.
ook vakantie of weekeinde zijn hier het zelfde. elke dag eten we op gezette tijden afgestemd op de tijden die ze op school ook hanteren.
ik krijg van mijn kinderen nog wel eens het verwijt te streng te zijn, dat andere kinderen dingen allemaal wel mogen.
maar daar trek ik me tot op heden niets van aan. waarom zou ik?

we hebben met natan (fictieve naam) een lange weg afgelegd.
3 jaar heeft jeugdzorg mee gelopen die " niets" bijzonders zagen bij natan.
nhee het probleem zat bij mij, de moeder dus kregen we intensiefe thuis begeleiding.
echter de begeleidster bij ons thuis gaf al snel aan geen verbeter punten meer te weten.
enkel kwam ze nog om mij meer zelf vertouwen te geven in mijn goed doen.
opnieuw hebben wij bij jeugdzorg de vraag neer gelegd om natan verder te onderzoeken.
alweer kregen we nul reactie, alleen het gevoel niet gehoord te zijn bleef.

via de huisarts dan maar?
afijn de huisarts melde natan aan voor een praat groepje.
ja daar had natan het best naar zijn zin, mits hij zijn eigen weg kon gaan.
spelen met zijn stiekem mee gesmokkelde auto. lezen of puzzelen en ja hij kon soms ook nog mee doen
als hij zijn eigen verhaal mocht doen, waar hij 10 minuten mocht vertellen was hij minimaal 20 minuten aan het praten en hij was dan ook niet te stoppen voor zijn verhaal helemaal af was om vervolgens totaal niet te luister naar het volgende kind wat zijn praatje mocht doen.
sterker hij ging lopen en van alles doen wat de andere enorm stoorde, maar nog altrijd werd niet gezien dat er meer aan de hand was met natan. uiteindelijk is hij gestopt met de "praatgroep' omdat hij niet te handelen was...!!

op school ging het sosiaal ook niet bepaald lekker. natan had geen vriendjes, natan kon niet stil zitten in de kring, was luidruchtig tijdens kringgesprekken en lessen enz. maar ondanks alles waren zijn school resultaten uitmuntend.
op een gegeven moment heeft de school besloten dat de leerkrachten eens per jaar een huisbezoek zouden gaan doen. zo kwamen ze ook bij ons. daar kregen ze eindelijk een idee van hoe het er bij ons thuis aan toe ging. hoe gestuctureerd alles verliep. thuis komen jas ophangen , zelf tassen uitruimen, aan hun eigen tafeltje zitten . drinken en een koekje erbij enz maar ook de duidelijkheid van ja en nee...niets geen twijfel of misschien maar altijd een duidelijk eenduidig antwoord met verklaring.
"nee jullie kunnen nu geen tv kijken er is visite" " ga maar puzzelen of een spelletje aan tafel doen" "babette mag vandaag kiezen want jij hebt gister gekozen"

de juffen van mijn kinderen stonden blijkbaar verbaast te kijken, zo vertelde ze op dat moment.
ze hadden een totaal andere indruk gekregen van natan en zijn thuissituatie.
ze zagen hoe ik mijn kinderen liet kiezen uit twee optie`s en het was natan die zowaar de keuze aan zijn zusje patricia overliet zonder mopperen.

op school ging dat anders. als iets niet kon was de klas te klein, iets anders bedenken was zo goed als onmogelijk en als natan dan iets gekozen had, was zijn wil ook wet. een ander kind kreeg op school gewoon weg geen kans of de hel brak uit.

nadat huis bezoek kreeg ik voor het eerst erkening, van de juf van natan.
ze heeft me letterlijk de hemt van het lijf gevraagt over hoe ik dingen thuis deed en hoe ik dacht dat zij dat met natan toe kon passen op school. hoe ik daar over dacht? ....hallowww, jij bent hier de juf! toch? als juf leer je dat soort dingen! toch?
niet dus!! ik besef me soms amper hoeveel dingen ik mezelf aangeleerd heb door, uiitproberen , opserveren , veranderen enz..
maar ook nu begon het de juf op te vallen dat natan niet onopgevoed was maar simpelweg tipiche gedragingen had.,,

eindelijk was er toch iemand die het zag...ik stond er niet meer alleen voor.
zo gign ik opnieuw naar de huisarts die op aanvraag van school een nette verwijsbrief had voor het onderzoeks centrum.
redelijk snel konden we bij het onderzoeks centrum terecht en na een paar weken hadden we al een voorlopige diagnose..wouw dat
dat toch zo snel kon..
nog een aantal weken later lag daar dan de definitieve diagnose, natan heeft asperger...
so be it. wat maakt het uit..natan is natan en daar veranderd een diagnose niets aan.
op school veranderde wel een hoop. er was ineens zoveel meer begrip voor natan maar ook voor mij.
best een verademing kan ik je vertellen.

het enigste wat nu nog wat minder was, was dat er bij mij inmiddels ook wat balletjes waren gaan rollen.
ik herkende zoveel in mijn zoontje. op zoveel punten leken we zoveel op elkaar, bijna eng was het.
voor het eerst had ik het gevoel dat ik me echt oin kon leven in iemand. juist dat besef vond ik zo eng..

afijn ook voor mij een verwijzing halen bij de huisarts. die keek me heel vreemd aan.
jij een vorm van autisme? ik kan het me niet voorstellen. nee natuurlijk kon hij dat niet. maar bij natan had hij het ook totaal niet verwacht. zo handig als ik soms kon zijn had ik een lijstje met kenmerken voor hem mee genomen die juist op vrouwen sloegen (de meeste symptomen van autisme zijn anno 2012 nog steeds op mannen gebaseert omdat ze vroeger dachten dat alleen mannen autisme konden hebben)
hij keek me wat vreemd en wazig aan na het doorkijken van de lap tekst voor zijn neus. heel verbaast kwam er uit " dit is bijna een exacte omschrijving van U en Uw klachten" en zonder verder mopperen schreef hij een verwijsbrief uit. gaf nog wat gegevens mee die van pas konden komen bij een eventuele diagnese en schudde zijn hoofd nog eens toen ik zijn spreekkamer verliet.
enkele maanden later had ik net als natan ook de diagnose asperger staan. iets wat voor mij een helehoop in mijn leven verklaarde.

maar iets wat behalve een hoop dingen verklaard net zo goed een hoop vragen oproept..
tot nu toe leken natan en ik zo verschillend maar op dit moment besef ik me dat we meer op elkaar lijken als wat we zouden willen.


grtz. N