kooitje

wat heb ik gehuild vrijdag.
toen jij mij vertelde hoe jij jezelf voelde op school.
je kunt leren als de beste en dat doe je ook vol overgave.
kinderen weten jou te vinden als je een werkstuk moet maken.
want, Natan die weet dat wel. of het nu gaat om rekenen of om werelorientatie
daar ben je uitzonderlijk goed in. jij bent net een wandelende bibliotheek en dat weet ik.
je klas genoten weten dat ook. maar zodra ze je daar niet voor nodig hebben......

spelen of leuk mee doen is er voor jou niet bij. je vind geen aansluiting in je klas.
sociaal loop je op ze achter en interlectueel enorm voor.
in je klas zitten geen kinderen die het " zelfde" zijn als jij.
je hebt het zo moeilijk, je wil zo graag, maar het wil maar niet lukken om echte vriendjes te maken.
jouw uitspraken maakte mij en je juf zo enorm veel duidelijk, onze strijd om je op deze school te laten moet voorbij zijn.
we moeten niet meer willen voor iets wat niet werkt. jouw woorden zo enorm sterk verwoord , maar teglijkertijd zo kenmerkend voor jou kwetsbaarheid.

" mama het is alsof ik ontzichtbaar ben, ze zien me niet eens, ik ben als lucht. ze hebben me wel nodig maar doen verder niets met mij."
om vervolgens ook nog met een zin te komen die voledig jouw onmacht uitdrukt.
" het is alsof ik in een kooitje met tralie`s zit, ik mag en kan wel kijken, maar ik mag en kan niet mee doen, en ik zit daar helemaal alleen"

een kind van acht jaar met zulke woorden, behalve dat het voor een moeder echt hart verscheurend is, geloof ik uberhoubt niet dat veel kinderen daar op gekomen waren. maar kereltje toch, wat moet je het moeilijk hebben. wat een gevecht...
maar mamam gaat je helpen, mama gaat eindelijk beslissingen nemen, beslissingen die al zo lang liggen te wachten.
lieverd wij gaan een andere school voor je zoeken, eentje waar je wel uit dat kooitje mag en waar je gezien zult worden..om dat mooie kereltje wat je bent. lieve schat jij hoeft niet meer te vechten nu , dat gaat mama voor je doen.
lieve lieve natan. jij komt er wel, wij komen er wel.