bang naar school

op het moment heb ik dagenlijks een gevecht met mijn zoontje.
het is niet dat hij niet naar school wil, want leren doet hij graag, maar hij is bang.
al redelijk aan vanaf het begin wordt mijn zoontje gepest op school.
helaas kan ik niet zeggen dat hij daar helemaal buiten staat.
hoewel hij er niets aan kan doen is het een feit dat hij anders is, en anders reageert als andere kinderen.
zijn " anders" zijn licht aan zijn autisme, niet iets wat hij kan veranderen al probeerd hij elke dag weer zo "normaal" mogenlijk te zijn.

verder zijn kinderen erg hard onder elkaar, en de uitspraken die ze tegenwoordig doen vallen ook niet bepaald mee.
maar met een jongen zoals mijn zoontje, die alles wat gezegd word heel letterlijk neemt valt dit misschien nog wel zwaarder als bij "normale" kinderen.

uitspraken als, ik maak je dood, ik maak je kappot en ik sla je in elkaar zijn uiteraard al imponerend genoeg.
maar voor mijn zoontje geld dit eens te meer. hij is een beeld denker en ziet dus echt zichzelf al in een doodskistje liggen.
bij kappot heeft hij het beeld van missende ledematen en intensive care afdelingen totaal met aangeloten slangetjes en machine`s.
in elkaar slaan, maar mama dan blijft er helemaal niets van mij over, ik ben al zo klein en met heel die deuken in mijn lijf gaan ze me nog meer pesten.

na school merk ik dat hij druk is of weg vlucht in de computer, boeken (lees encyclopedie) of in zijn ds. blik op oneindig en lichaamstaal van een diep ongelukkig kind. dat beeld is gebrand op mijn netvlies als ik de volgende dag tegen schooltijd mijn zoontje WEER moet overhalen om toch naar school te gaan. hem weer te vertellen dat de kinderen dat niet echt gaan doen. dat hij geen deuken of missende ledematen op zal lopen, en dat als ze wel wat doen dat het dan hoog uit een blouw plekje zal worden.
ik moet realistisch blijven en kan hem niet vertellen dat het allemaal wel mee zal gaan vallen, want o, wee als het niet mee valt.
dan breekt dat ook nog zijn vertrouwen in mij af. ik zou hem zo graag willen beloven dat het beter wordt. maar ik heb geleerd dat ik dat niet moet doen. hoe moeilijk het ook is mag ik geen leugens om bestwil gebruiken bij hem.

soms ben ik zo moe ervan, het doet me zo`n pijn om elke keer dat kereltje met lood in zijn schoentjes, toch naar school te moeten sturen.
ook kan ik niet zeggen , blijf maar thuis. hoewel hij best een dagje kan missen, zou het zonde zijn van zijn school resultaten die nu nog zo goed zijn. maar mijn moeder hartje huilt als ik hem weer de trap op zie gaan, door de gang heen zie lopen met zijn ziel onder zijn arm. verloren en alleen zodra ik weg moet.

ik vind het zo moeilijk, vooral omdat ik door mijn eigen autisme ook niet altijd weet wat te doen bovenop de machtloosheid die iedere andere ouder ook zou hebben. we hopen maar dat we er door komen, het kunnen rekken tot er plek is op speciaal onderwijs....


pfffffffffffffff.................