ik zie de pijn in zijn ogen
Lief Dagboekje,
Inmiddels heb ik veel meegemaakt. Ik loop stage op een school voor Anderstaligen. Uhhhh wat??? Dat is een school voor kinderen tussen de 12 en 16 jaar die nog geen Nederlands spreken.... dus asielzoekers, ama's (alleenstaande minderjarige vluchtelingen)e.d. Ik heb het er ontzettend naar mijn zin. Er gebeurt veel op een dag en in het begin heb ik heel erg moeten wennen. Die kinderen hebben zo ontzettend veel verdriet gekent..... leerlingen van 15 die kindsoldaatjes zijn geweest zijn geen uitzondering!
We hebben dan eindelijk internet bij ons thuis (John&mij). Ik sprak een meisje die ik al een poosje niet meer gesproken had. Ze wist de stand van zaken niet wat betreft mijn vriend en zijn dochtertje.
Het was lang geleden dat ik hierover gesproken had met iemand. Het is min of meer in de doofpot gestopt. Niet dat John dat heeft gedaan, wij beiden. Het is onbewust gegaan.
Iedere dag hou ik weer een beetje meer van John, en hij ook van mij. Het gaat zo ontzettend goed tussen ons. We wonen inmiddels 3 maanden samen (ongeveer) en het is echt ons paradijsje. We zijn gelukkig samen... hij is mn beste maatje, we hebben ontzettend veel lol en kunnen goed praten... hij snapt me, luistert naar me en kan/durft me ook te corrigeren... Het is fijn om iemand als hem naast me te hebben.
In het begin vond ik het eng... om zoveel van iemand te houden. Maar ik krijg het zo duidelijk dubbel en dwars terug, dat het niet eng, maar juist heel fijn en vertouwd is.
Bijna 3 maanden geleden hebben we een nichtje gekregen. John zijn zus is bevallen van een meisje, Moeisha. Het is een plaatje en echt een schatje. Ze betekend veel voor ons.... maar vooral voor John. Als ik naar hem kijk, met dat kleine wezentje in zijn hand, voel ik een steek vanbinnen. Hij had dit eigenlijk ook moeten hebben. Ik ben erg kwaad op mezelf, dat ik heb durven denken dat het het beste voor MIJ zou zijn als alles zou lopen als de manier zoals het nu gaat. Maar dat is helemaal niet waar. We hebben het perfect samen, maar als hij zijn nichtje vastheeft en naar haar kijkt, zie ik in zijn ogen een jongen die zo graag zo had gezeten met zijn eigen dochtertje. Ik zie heel veel liefde, maar pijn tegelijk. Ik denk dat hij dit zelf niet zo doorheeft. Hij kan dingen heel goed verbergen. Zo goed, dat hij zelf niet doorheeft dat hij er mee zit.
Ik voel me zo ontzettend machteloos... ik ben altijd wel een bemiddelaar geweest, en wat zou ik graag voor hem staan met zijn dochtertje in mijn handen. Ook al zou ze 'maar' 1 zaterdag per week bij ons mogen zijn. Ze zou zoveel liefde en aandacht krijgen. Ik zou haar behandelen als mijn nichtje, en misschien zelfs van haar gaan houden. Het klinkt misschien heel vreemd, maar ik mis haar.... ze zou erbij horen. Nu moet hij leven met het idee dat hij een dochtertje heeft die van hem weggehouden wordt. Het is inmiddels zo lang geleden dat hij contact op heeft gehad met zijn ex.... misschien zou ze nu wel anders reageren, misschien zou ze nagedacht hebben en bijgedraait zijn, misschien zou ze een stukje van haar eigen ego op willen offeren voor een stukje vaderschap van John?
Als ik mezelf deze zinnen zie typen, krijg ik tranen in mijn ogen. Ik denk dat dit alles slechts dagdromen is... wie hou ik voor de gek...?
Toch heb ik nix te verliezen. Het liefst zou ik morgen stiekem 'haar' nummer opzoeken in zijn telefoon en haar bellen. Ook al is het voor 1x... dat op de dag dat we een jaar hebben, ik zijn dochtertje een uurtje mee mag nemen. Maar wat zou John er aan hebben... nix, alleen maar verdriet. Op het moment zelf zou hij blij en gelukkig zijn... maar wanneer zij weer terug moet, beseft hij beter dan ooit wat hij moet missen....
Waarom kan het niet op een gewone manier.. waarom kan het niet op een leukere manier dan deze... waarom moet het zo gaan.... hoe kan iemand zo wreed en gemeen zijn....?
Ik zal nooit een antwoord op deze vragen krijgen en niemand zal mij die ook kunnen geven.... ik kan alleen maar hopen dat nooit meer iemand zoals zij in ons leven komt....
Inmiddels heb ik veel meegemaakt. Ik loop stage op een school voor Anderstaligen. Uhhhh wat??? Dat is een school voor kinderen tussen de 12 en 16 jaar die nog geen Nederlands spreken.... dus asielzoekers, ama's (alleenstaande minderjarige vluchtelingen)e.d. Ik heb het er ontzettend naar mijn zin. Er gebeurt veel op een dag en in het begin heb ik heel erg moeten wennen. Die kinderen hebben zo ontzettend veel verdriet gekent..... leerlingen van 15 die kindsoldaatjes zijn geweest zijn geen uitzondering!
We hebben dan eindelijk internet bij ons thuis (John&mij). Ik sprak een meisje die ik al een poosje niet meer gesproken had. Ze wist de stand van zaken niet wat betreft mijn vriend en zijn dochtertje.
Het was lang geleden dat ik hierover gesproken had met iemand. Het is min of meer in de doofpot gestopt. Niet dat John dat heeft gedaan, wij beiden. Het is onbewust gegaan.
Iedere dag hou ik weer een beetje meer van John, en hij ook van mij. Het gaat zo ontzettend goed tussen ons. We wonen inmiddels 3 maanden samen (ongeveer) en het is echt ons paradijsje. We zijn gelukkig samen... hij is mn beste maatje, we hebben ontzettend veel lol en kunnen goed praten... hij snapt me, luistert naar me en kan/durft me ook te corrigeren... Het is fijn om iemand als hem naast me te hebben.
In het begin vond ik het eng... om zoveel van iemand te houden. Maar ik krijg het zo duidelijk dubbel en dwars terug, dat het niet eng, maar juist heel fijn en vertouwd is.
Bijna 3 maanden geleden hebben we een nichtje gekregen. John zijn zus is bevallen van een meisje, Moeisha. Het is een plaatje en echt een schatje. Ze betekend veel voor ons.... maar vooral voor John. Als ik naar hem kijk, met dat kleine wezentje in zijn hand, voel ik een steek vanbinnen. Hij had dit eigenlijk ook moeten hebben. Ik ben erg kwaad op mezelf, dat ik heb durven denken dat het het beste voor MIJ zou zijn als alles zou lopen als de manier zoals het nu gaat. Maar dat is helemaal niet waar. We hebben het perfect samen, maar als hij zijn nichtje vastheeft en naar haar kijkt, zie ik in zijn ogen een jongen die zo graag zo had gezeten met zijn eigen dochtertje. Ik zie heel veel liefde, maar pijn tegelijk. Ik denk dat hij dit zelf niet zo doorheeft. Hij kan dingen heel goed verbergen. Zo goed, dat hij zelf niet doorheeft dat hij er mee zit.
Ik voel me zo ontzettend machteloos... ik ben altijd wel een bemiddelaar geweest, en wat zou ik graag voor hem staan met zijn dochtertje in mijn handen. Ook al zou ze 'maar' 1 zaterdag per week bij ons mogen zijn. Ze zou zoveel liefde en aandacht krijgen. Ik zou haar behandelen als mijn nichtje, en misschien zelfs van haar gaan houden. Het klinkt misschien heel vreemd, maar ik mis haar.... ze zou erbij horen. Nu moet hij leven met het idee dat hij een dochtertje heeft die van hem weggehouden wordt. Het is inmiddels zo lang geleden dat hij contact op heeft gehad met zijn ex.... misschien zou ze nu wel anders reageren, misschien zou ze nagedacht hebben en bijgedraait zijn, misschien zou ze een stukje van haar eigen ego op willen offeren voor een stukje vaderschap van John?
Als ik mezelf deze zinnen zie typen, krijg ik tranen in mijn ogen. Ik denk dat dit alles slechts dagdromen is... wie hou ik voor de gek...?
Toch heb ik nix te verliezen. Het liefst zou ik morgen stiekem 'haar' nummer opzoeken in zijn telefoon en haar bellen. Ook al is het voor 1x... dat op de dag dat we een jaar hebben, ik zijn dochtertje een uurtje mee mag nemen. Maar wat zou John er aan hebben... nix, alleen maar verdriet. Op het moment zelf zou hij blij en gelukkig zijn... maar wanneer zij weer terug moet, beseft hij beter dan ooit wat hij moet missen....
Waarom kan het niet op een gewone manier.. waarom kan het niet op een leukere manier dan deze... waarom moet het zo gaan.... hoe kan iemand zo wreed en gemeen zijn....?
Ik zal nooit een antwoord op deze vragen krijgen en niemand zal mij die ook kunnen geven.... ik kan alleen maar hopen dat nooit meer iemand zoals zij in ons leven komt....
13 feb 2003
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 mei 2004 Een ziekte, en nu? ( 2 )
- O 22 feb 2003 het is eruit ( 2 )
- O 14 feb 2003 opgelucht
- O 13 feb 2003 ik zie de pijn in zijn ogen
- O 15 okt 2002 Ons huisje =D ( 4 )
- O 17 sep 2002 mooi zijn... ( 1 )
- O 16 sep 2002 it's HER again *kill*kill* ( 1 )
- O 04 sep 2002 *pffffffff* ( 6 )
- O 03 sep 2002 k begin mezelf te worden ( 2 )
- O 23 aug 2002 klaagzang ;) ( 1 )
- O 22 aug 2002 I wanna be the best:( ( 1 )
- O 16 aug 2002 Uitslag onderzoeken ( 1 )
- O 10 aug 2002 voel me EINDELIJK weer s écht goed!! *jippie* ( 1 )
- O 09 aug 2002 With You Around
- O 07 aug 2002 gewoon fftjes stand van zaken ;) ( 3 )