Uitslag onderzoeken

Lief Dagboekje,

Ik wil eerst beginnen met mn suppppperrrr goeie nieuws! Ik moest afgelopen woensdag terug naar het ziekenhuis voor de uitslag van mn CTscan en voor de uitslag van mn bloedonderzoek (op virussen). Het is allemaal een heel lang en (te) ingewikkeld verhaal dus vat ik t fftjes kort samen:ik heb een virus gehad waardoor ik die pijn heb in al mn gewrichten en die vermoeidheid. Het lijkt heel veel op reuma maar komt gelukkig door dat virus. Dat het virus weg is, wil zeggen dat mn lichaam nu heel zwak is en moet nu anti-stoffen aan gaan maken. Dat kan een paar maanden duren maar ook een aantal jaar. Ik moet nu heeeeel veel rusten en super gezond eten, EN DAN BEN IK ER HELEMAAL VANAF! Dus kan ik al mn dromen gewoon voortzetten en allemaal leuke planningen maken voor mn toekomst. Het is wel belangrijk dat ik goed mn rust hou en ik probeer mn stagejaar gewoon netjes te voldoen, maar wanneer het te zwaar voor me is, moet ik het toch een jaartje laten rusten en volgend jaar dat jaartje inhalen, maar dat vind ik niet erg. Ik ben zoooo blij dat t nix echt ergs is en dat t niet chronisch is!! Er viel echt een last van mn schouders af, maar ik ben wel ontzettend moe de afgelopen dagen. Grotendeels door dat virus, maar ook voor een deel doordat ik nu eindelijk 'rust' heb gevonden. Al die onzekerheid is weg en wanneer ik nu pijn heb, kan ik er gewoon aan toe geven en lekker uitrusten. Ik weet immers dat t voor tijdelijk is en dat t geen kwaad kan en niet in erge mate toe zal nemen. *jippie*
Iedereen was zo ontzettend blij en lief voor me! Iedereen die me de afgelopen maanden gesteund hebben en die voor me klaarstonden, wat echt veeeel mensen waren (had ik niet verw8!!), waren zooo blij voor me! Ik heb woensdag avond lekker wat gedronken op een terrasje met mn beste vrienden en we hebben (min of meer) gevierd dat t allemaal mee blijkt te vallen.
Weet je, het is ook een soort bevestiging. Dat de pijn die ik voel écht is en dat ik me niet aanstel, maar echt iets heb waardoor ik die pijn en vermoeidheid bijna constant voel.
Ik heb net geslapen tot kwart voor twee (ben gister uitgeweest en ging rond 5 uur pas slapen) en voel dat ik ontzettend moe ben. Ik ga denk ik nog fftjes lekker terug naar mn bedje toe want ik moet vanavond 20 kilometer fietsen, dus ist wel zo verstandig als ik goed uitrust.
Ik ben moe.... emotioneel en lichamelijk, maar tegelijkertijd ontzettend gelukkig en vrolijk!!
John helpt me nog steeds enorm! Ook nu het niet iets heel ergs blijkt te zijn probeert ie me op t goeie pad te houden door met me te praten en me in te laten zien dat ik sommige dingen beter niet kan doen, dat ik dan moet gaan rusten.
Net heb ik hem nog aan de telefoon gehad en de dingen liepen een beetje uit de hand. Hij moest vandaag om 12 uur beginnen met werken, komt straks fftjes thuis eten (hoe laat is nooit duidelijk maar meestal rond een uur of kwart over 6) en daarna moet ie weer aant werk. Dan is ie rond 10 uur klaar bij de taxi en dan gaat ie vervolgens meteen door naar de discotheek waar ie werkt om vervolgens tot kwart over 6 te moeten werken. We hadden er niet bij stilgestaan dat ik vanavond moet werken en dus heeft hij de auto meegenomen naar zn werk. Dat betekend dus dat ik dan vanavond 20 kilometer moet fietsen, en gezien mn lichamelijke gesteldheid is dat natuurlijk niet zon goed idee. Maar goed, waart dus om ging, hij zei dat ie zn pa zou bellen om te vragen of hij me naar mn werk zou willen brengen vanavond, maar dat wil ik niet hebben. Ik kan het moeilijk verwoorden geloof ik, maar ik woon al bij die mensen in huis en ik wil niet dat hun dan ook nog s taxi voor mij moeten gaan spelen. Zal wel iets met trots te maken hebben ofzo denk ik. John wilde perse zn pa bellen en ik zei hem DUIDELIJK (iets té waarschijnlijk) dat ik dat echt niet wilde hebben. Hij vond me koppig en eigenwijs en snapte niet waar ik nou zo moeilijk over deed. Hij zei:"Zoekt het dan lekker zelf uit!" en dat kwam hard aan. Ik was verdrietig en had pijn doordat ie dat zei en hij was pissed dat ik daar zo moeilijk over deed (dat zn pa me zou brengen).We hingen kort daarna op, omdat ik fftjes nix zinnigs wist te zeggen, moest huilen en omdat hij pissed was en me niet snapte. Hij belde terug en de eerste keer nam ik niet op. Ik voelde me klote en niet begrepen. Ik had pijn omdat ik schijnbaar liep te zeuren over iets eenvoudigs en ik hem niet duidelijk kon maken hoe en wat. De tweede keer nam ik wel op. Ik besefte dat ik het niet kon maken om niet op te nemen, omdat hij zn best ervoor deed. Ik probeerde nog uit te leggen waarom ik niet gebracht wilde worden door zn pa en dat snapte ie geloof ik wel toen. Hij zei tegen me dat ie niet boos op me was, ook niet was geweest, maar dat ie t moeilijk vind dat ie maar heel weinig tegen me kan zeggen (qua kritiek). AUW! Dat deed pijn!! Doordat ik een aantal jaar door mn zus de grond in ben geboord, is mn zelfvertrouwen enorm achteruit gegaan. Inmiddels is die weer in goeie staat (in mijn ogen iig). Doordat mn eigen zus dit bij me deed liet ik haar niet toe in mn hartje. Dan kon ze me alleen maar meer pijn doen en dat wilde ik niet laten gebeuren. Mijn ouders ...tja.. ze probeerden er goed mee om te gaan (situatie tussen mn zus en mij) maar voor mijn gevoel heb ik alles alleen moeten doen. Ze hebben er nooit met me over gepraat en ik moest altijd haar excuses accepteren omdat ze nu eindelijk rustig was en ik niet moeilijk moest gaan doen. Terwijl het zoveel pijn had gedaan als ze me geschopt,geslagen,uitgescholden had. Ouders en broers/zussen zijn degene die als eerste echte liefde aan je geven en die jij als eerste echte liefde geeft...als t allemaal 'normaal' verloopt. Doordat mn ouders op dat moment geen aandacht aan mij hebben besteedt (voor mijn gevoel, die arme mensjes deden ook maar wat hen het beste leek, I know) heb ik hun ook nooit helemaal toegelaten in mn hart. Ik werd heel snel zelfstandig en ben ook redelijk jong,19, zomaar uit huis gegaan. Mij hoef je echt niet te vertellen hoe dingen gedaan moeten worden, zoek ik zelf wel uit.
Met mn ex heb ik 2 jaar iets gehad, maar ik was meer een soort moeder voor hem en heb dus ook nooit de echte liefde met hem gedeeld.
Nu met John wel. Hij is de eerste die ik toelaat mij veel liefde te geven en die ik zelf veel liefde geef. Maar dat is eng. Ik wil nix verkeerd doen omdat ik dan bang ben dat ik niet leuk/goed genoeg voor hem ben en dat ie dan langzaamaan van me af gaat staan en dat t uiteindelijk daardoor uit zal gaan, en dus degene die mijn liefd gekregen heeft en die mij echte liefde gaf, me pijn zou doen... een pijn die ik nooit had gehad doordat ik niemand die liefde gaf of liet geven. Allemaal beetje ingewikkeld waarschijnlijk, maar dat is de reden waarom ik het zooo moeilijk vind als John 'kritiek' op me heeft. Dan ben ik bang dat ik iets verkeerd doe en dat ik faal... tegenover hem maar ook tegenover mezelf!
Hij zegt ook wel eens dat ik hij het gevoel heeft dat ik hem niet helemaal toelaat bij bepaalde dingen, en dat klopt ook. (Nooit verw8 dat hij dit zo zou zien zonder dat ik er ooit iets over gezegd heb!!) Gewoon simpelweg omdat ik bang ben...bang voor de gevolgen en bang voor de gevoelens. Bang voor zijn liefde en bang om pijn gedaan te worden.
Dit alles moet denk ik gewoon groeien, en de tijd zal t leren. Hij is echt heel lief en geduldig, en zegt ook vaak genoeg tegen me dat ie zo ontzettend blij met me is, en dat als t zo blijft gaan als dat t nu gaat, hij echt nooit bij me weg gaat. Ik moet ook proberen de woorden die hij zegt om te draaien naar de gevoelens en emoties die erachter zitten.
Laatst voelde ik dat ineens. Hij zei iets liefs tegen me en ik voelde hoe hij zich voelde. Ik voelde zijn liefde voor me.
Tis eigenlijk net zo als wanneer je zelf iets supppper liefs tegen je vriendje wil zeggen..... iets wat uitdrukt wat je voor hem voelt...maar de woorden lijken niet krachtig/sterk genoeg, omdat t maar woorden zijn. Maar de gevoelens die je erbij hebt.... daar gaat t dan om. En dat bedoel ik met woorden omzetten naar emoties en gevoelens.
Owja, t lieve wat ik nog vergat te vertellen net.... de reden waarom hij zo graag wilde dat zn vader mij zou brengen naar mn werk, was omdat ik dan een half uur langer thuis ben en hij meer kans zou hebben om mij nog te zien vandaag, want anders zou ik m pas morgenochtend zien rond 7 uur.
Hij is lief.... ik hou van hem...echt heel veel!
Net belde ie nog ... om te zeggen dat hij mij na het eten met de taxi naar mn werk toe brengt.....dan kan ie me nog een kwartiertje langer zien en dan hoef ik niet te fietsen.... ahhhhhhhh lief hé!!!!?

Kan bijna niet w8en tot we samen wonen. Ik hoop dat we geluk hebben en al snel iets toegewezen krijgen.

Nou mensjes, dit wast dan weer voor fftjes.
Ik ga nog fftjes lekker een uurtje uitrusten boven en dan eten klaarmaken voor mn vriendje en mij erg vrolijk

Dikke Kus&Knuffeltje,
Lot
16 aug 2002 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Liselot
Liselot, vrouw, 41 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende