gewoon fftjes stand van zaken ;)

Lief Diarytje,

Ik weet niet precies wat ik kwijt wil, maar soms heb ik gewoon echt de drang en de behoefte om te schrijven! Dan moet ik gewoon schrijven... vreemd, maar ik geef er gewoon aan toe, voelt goed achteraf.
Ik heb vanavond mn vader gebeld. Hij werkt bij Stichting Jeugdzorg en kan alles vertellen over gezinnen, voogdij, erkenning, e.d. Ik wilde vragen wat John zn kansen zouden zijn als hij het aan zou vechten... vaderschapserkeninng en een omgangsregeling. Nou, hij kan t dus wel vergeten! Ze kijken altijd naar wat t beste is voor t kindje, en dat is dus rust. Rust krijgt ze dus wanneer ze alleen bij haar moeder woont en niet iedere keer heen en weer moet tussen vader en moeder. Ook is hij geen erkend vader en dan kan ie niet eens iets aanvechten! Dan zou ie eerst erkend moeten worden, maar dat moet met toestemming van de moeder,maar aangezien zij er 'bewust voor heeft gekozen' hem niet te erkennen, heeft hij letterlijk en figuurlijk geen poot om op te staan. Het was een klap voor hem, ook al zei hij dat ie t wel verwacht had.
Toen belde n vriendin van me, mn huisgenootje op. De huur wordt vanaf komende maand met 40euro omhoog gedaan, en dus kan ik t niet meer betalen en moet ik eruit. Eerst baalde ik enorm, maar achteraf leek t alleen maar beter te zijn voor me! Ik woon nu toch al bij John, dus al mn spullen doe ik naar mn ouders thuis, in mn slaapkamer, en ik laat me nog gewoon uitwonend ingeschreven staan bij de IB-groep (studiefinanciering).Op die manier krijg ik 190 euro per maand, en ik mag nix meebetalen hier, zelfs nix voor t eten/drinken/huur e.d. (van john zn pa en ma) en dus heb ik lekker 190 euro per maand dat ik opzij kan zetten voor wanneer John en ik samen gaan wonen! Zo is iets slechts toch nog omgedraaid naar iets goeds... k ben best blij nu! Eindelijk van die klote geldproblemen af...! Jippie!

En volgende week.. precies over n weekje (de 14e) moet k terug naar t ziekenhuis... voor de uitslag van mn bloedonderzoek op virussen en voor de uitslag van de CTscan. Ik ben bang, maar wil t niet laten merken. Ik heb vandaag wel gezegd tegen John dat ik over een week terug moet, maar verder nix. Ik weet niet eens wat ik erover zou moeten zeggen. Ik ben bang en wil huilen, maar dat gaat niet meer. Ik heb pijn en dat is ontzettend klote, vooral met t uitzicht stage te moeten gaan lopen, maar ik sla mezelf er doorheen. Ik wil sterk zijn... voor John, maar vooral voor mezelf. Ik heb er nix aan om down te raken en weer terug te glijden waar ik net uitgekropen ben. Ik wil weer vrolijke en gekke lot worden en dingen doen die ik leuk vind. Ook al krijg ik er pijn van, t went. Klinkt misschien vreemd, maar t lijkt wel of ik steeds meer pijn kan verdragen. In t 'begin' moest ik huilen en was ik zo verdrietig wanneer ik pijn had, maar nu.... t is wel klote, tuurlijk, maar ik laat t over me heen komen en probeer weer naar de volgende dag uit te kijken. Ook hier schrijven helpt me enorm! Echt waar! En volgende week.. ik ga weer meer zingen en volgend weekend moet ik bellen naar S. om te vragen wanneer we nou (EINDELIJK) de studio in kunnen. Ik hoop snel, maar verw8 er niet teveel van.Daar kan ik alleen maar mee op mn bek gaan
Ik zing in ieder geval weer meer en zie er weer uitdaging in. Ik hoor weer nummers op mtv die ik download en kan oefenen en zo blijft alles leuk en uitdagend.
Met John.... ik merk dat ik struggles inside, outside afreageer op hem. Zoals ik al wel eens eerder zei probeer ik heel erg mijn eigen tekortkomingen (op t gebied dat ik mezelf niet emotioneel 'aankan' bij hem te halen/op hem te verhalen,maar zo werk t niet. Als ik veel behoefte aan aandacht heb, kan ik niet van hem verwachten dat ie de hele dag aan mijn zijde staat. Wel kan ik hem vragen of ie fftjes mee naar boven gaat. Gewoon op bed liggen met een muziekje aan en dan lekker knuffelen en kletsen. Daar is ie altijd voor in en ik voel me dan ook voldaan.
Ook kan ik weer meer afstand van hem gaan nemen... meer eigen dingetjes doen, want binnenkort is mn vakantie afgelopen en ga ik weer naar school. Dan heb ik mn stage, vrienden om me heen (beste vriend zit bij me in de klas), nieuwe mensen die ik leer kennen en nieuwe doelen die ik wil en moet bereiken. Ik kan weer gaan leren/studeren en heb weer meer afleiding. T zal wel zwaar voor me worden. Opstaan wanneer John net naar bed komt, thuiskomen als we al bijna gaan eten en als ik dan vrij ben, moet hij gaan werken. Maar ik denk wel dat t goed voor me is. Eindelijk weer een beetje kunnen en moeten leven. Het zal zwaar worden.... vooral vanwege mn pijn. Dat ik John dan minder zal zien... k heb weer andere dingen die ik dan doe, so no problem, maar op de momenten DAT ik vrij ben zal ik veel pijn hebben, mits ze de boosdoener aanstaande woensdag (al) vinden en ik er medicijnen/operatie/behandeling voor ga krijgen. Hoe dan ook.... ik ga mezelf uitputten en dat zal zwaar zijn voor mij, maar ook voor mn relatie. Dat besef ik ook, maar dat kan geen kwaad... zelfs zijn kindje en mijn buien kunnen we aan
Ik heb echt onwijs veel zin om samen te gaan wonen! *jippie*
Can't wait.... ik heb er zo'n hekel aan dat ik zo ongeduldig ben... hahaha
Ben benieuwd.. aanstaande zaterdag krijgen we iets in de bus ALS we uitgekozen zijn voor 1 van de huisjes... can't wait again!!

Dikke Kus&Klein Knuffeltje,
Lot.