innerlijke struggles

Ik merk dat ik regelmatig tegen andere personen moet praten of het op moet schrijven om er zelf achter te komen wat nu eigenlijk de struggles zijn waar ik mee zit. Net zoals in mijn vorige verhalen. Het moet er ook gewoon uit, ik moet het kwijt.

Gisteren ging ik mee kerstshoppen met collega's in Antwerpen. Nu is er een collega (R.) waar ik het goed mee kan vinden de afgelopen tijd. Zo goed dat ik hem ook heb verteld hoe mijn relatie in elkaar steekt en wat er allemaal bij komt kijken. Gelukkig voor mij vertelde ik het niet aan een volslagen niet-kenner, hij deelde ook wel een soort van dezelfde ervaringen. Gisteren hebben we het er weer superveel over gehad, we stelden elkaar vragen, vroegen naar ervaringen/struggles/fun facts. R. wist het al wel eventjes en gisteren heb ik nog twee collega's verteld hoe het zit. Nu staat de teller dus op zeven. Zeven collega's die ik even hoog inschat qua vriendschap en daarmee op één lijn staan.
Ondanks dat het mijn eigen keuze is geweest om het te vertellen, werkt het enigszins beangstigend en daarmee sluit ik het boek voor nu weer even. Voor nu weten even genoeg mensen het die dicht bij mij staan. Het is eng. Zeven personen kunnen me nu zwart gaan maken achter mijn rug om en mijn privé leven out of the open leggen. Het is eng om op intuïtie te vertrouwen dat het goed zit, omdat mijn intuïtie vroeger niks waard was en het me alleen maar drama en ellende opleverde. Toen heb ik een tijd de puur rationele aanpak geprobeerd die me significant minder drama en ellende opleverde, maar die zorgde er ook voor dat ik een gesloten boek werd en empathie gecombineerd met spontaniteit de kop in werd gedrukt. Tegenwoordig probeer ik beide methodes te combineren. Dat betekent dat ik de ene keer uit spontaniteit handel en kort daarna overweeg of het wel een slimme keuze is (en daardoor af en toe een 'yolo-momentje' heb die wel of niet goed uitpakt) en de andere keer handel uit rationaliteit en daar achteraf blij of niet blij om ben geweest. Either way, I should have a little faith.
Alleen zo moeilijk te verwerkelijken door de zovele jaren backstabbing en pesten.

Daarop inhakend, door mijn pestverleden heb ik een heel groot ik wil dat iedereen mij aardig en lief vind verlangen ontwikkeld. Met heel veel vallen, vaak dieper dan ondiep, en veel opstaan ben ik hierin wel verbeterd. Ondanks dat blijft het wel een primaire overlevingsgedachte die als eerste de kop opsteekt om daarna gesust te worden door mijn rationele en/of emotionele kant. Zo ben ik gestopt met puur dingen zeggen zodat anderen beter over me gaan denken (zoals de 'ik zal er voor je zijn als er iets is' berichtjes), zeg geen dingen meer om anderen beter te laten voelen (dan zeg ik liever niks) en kies ik geen kant in ruzies/discussies (ook niet als het om een hele goede vriend(in) gaat). Ik probeer zoveel mogelijk puur te blijven en zo min mogelijk mijn gedachtes en gevoelens te laten beïnvloeden tot anderen. Dat heeft me gebracht bij de vrienden waar ik echt van op aan kan. En van hen krijg ik vaak te horen dat ze me aardig vinden, niet kunnen bedenken dat een ander boos op mij zou kunnen worden, ik lief ben, goed luister (wat voor mij echt een supergroot compliment is, aangezien ik tijden heb gehad dat ik vooral mijn eigen zegje wilde doen en nooit echt luisterde), etc. Daar word ik oprecht blij van.
En zo puur als dat ik wil zijn, zo vals was ik gisteren. Na het kerstshoppen ging ik nog wat drinken met collega R. en N. R vindt N niet de meest geweldige collega, terwijl ik (toen nog) niks tegen haar had. R. had twee drankjes op en tijdens de drankjes werd het iets te erg naar voren gebracht dat hij haar niet mocht en elke keer wanneer N vroeg wat er aan de hand was, ging R mij aanstaren. Kinderachtig. Uiteindelijk zou hij naar een fwb gaan die vlakbij mij woonde en ik had van tevoren aangeboden dat hij met mij mee kon lopen, zodat hij niet bij N. in de auto hoefde te stappen. Zo gebeurde het dat N. aanbood om ons te rijden. R. zei dat hij ging lopen en ik vertelde haar dat ik ook met hem mee zou lopen. Super kinderachtig van ons allebei...
Elke keer wanneer R vervelend deed tegen N probeerde ik het te sussen. Dat is iets waar ik geen spijt van heb, ik hou daar gewoon niet van. Ga dan weg als je een ander niet kan uitstaan. Waar ik wel spijt van heb, is het aanbod wat ik deed aan R om met me mee te lopen en het weigeren van het aanbod van N om met haar mee te rijden. Ik koos puur de kant van R, zodat hij mij (nog) aardiger zou vinden, terwijl ik beide collega's wel aardig vind. Hoe erg is dat.
Wat ik eigenlijk had moeten doen en zoals mijn rationele kant mij ook zou hebben aanbevolen, zou zijn geweest om dat aanbod helemaal niet te doen aan R en mee te rijden met N omdat ze vlakbij mij woont en ze het zelfs voorstelde. Maar goed, een misstap, iets om te verbeteren voor een volgende keer.
De enige persoon die mij aardig moet vinden, ben ik zelf.

(Het is toch een analytisch verhaal geworden, terwijl ik het niet zo had bedoeld )