vannacht

Vannacht zat ik, in foetushouding, met een fleecedeken, op de bank, snikkend.

Gisteren na redelijk lange tijd weer auto gereden, in onze eigen auto nota bene. En in het donker nog wel. Het ging ontzettend slecht. Bijna tegen een spiegel van een stilstaande auto gereden, te ver rechts/links op een baan, uit laten vallen, een keer hard remmen zonder in mijn spiegel te kijken, af en toe de verkeerde versnelling en om het af te maken: ik was vergeten mijn spiegels goed te verstellen . Ik heb al 3 jaar mijn rijbewijs, maar nooit echt veel gereden. Ik denk dat ik op twee handen kan tellen hoe vaak ik heb gereden. In het donker vind ik het net iets lastiger om te rijden, maar ik bedacht dat het stukje vanaf mijn werk naar huis wel te doen was. Vriendlief haalt me dus gisteren op bij mijn werk en laat mij rijden. Hij voelde zich niet bepaald veilig in de auto, zei hij achteraf.
Daar baal ik van, want ik weet dat ik goed kan rijden, ik heb het inzicht, de kennis, maar ik heb niet de zelfverzekerdheid die de meeste bestuurders hebben. Een paar weken geleden heb ik als proefrit in dezelfde auto gezeten, dat ging prima en dat was overdag. Toen was ik ook ietwat onzeker, maar het ging goed. Ik kan het gewoon niet hebben dat ik onzekerder ben in de auto als het donker is. Arggh.

Vriendje en ik wilden het er niet over hebben toen we thuis waren. Hem kennende, wilde hij vertellen wat er verkeerd was gegaan om me daar feedback op te geven. En hem kennende, wilde hij dat niet doen omdat hij wist hoe kut ik me eronder zou voelen. En ik was in mijn hoofd alle stappen aan het afgaan hoe het beter had gekund en was mezelf streng toe aan het spreken.

En vannacht heb ik 2 uur op de bank gezeten met een fleecedeken, snikkend. Niet zozeer alleen om het autorijden. We hadden na het autorijden ook een discussie waar we zouden eten vanavond in verband met pakjesavond bij mijn ouders. Dat maakte me op dat moment moe. Zo had ik gisteren ook een gesprek met een collega over wanneer ik weer zou willen beginnen met studeren. En hoewel ik het al tegen meerdere mensen heb verteld, viel gisteren bij die ene collega pas het kwartje. Ik wil zó graag beginnen in februari, maar mentaal geeft mijn lichaam aan dat dat veel te snel is. Vriend zegt thuis dat het slimmer is om te stoppen met mijn baan als ik ga beginnen met studeren en ik weet dat dat het slimste is om te doen, maar ik weet dat ik het niet kan. Ik wil alle balletjes hooghouden en ik voel me zwak als ik een balletje moet laten vallen, dat voelt als falen.
En ik heb een goede vriendin (en collega) gisteren verteld over mijn open relatie, waardoor nu vijf collega's weten hoe mijn relatie in elkaar steekt. En na gisteren voel ik me ineens kwetsbaar, die mensen hebben nu een soort van macht over mij en alle gedachten over pesten kwamen weer naar boven. Belachelijk natuurlijk, want ik heb heel goed nagedacht wie ik het wilde vertellen en het goede moment afgewacht en die personen vertrouw ik. Maar gisteren was het allemaal net iets te veel allemaal.
En na de eerste twee werkdagen van mijn vriend (na een maand vrij te zijn geweest) voel ik dat hij en ik weer wat afstand van elkaar aan het nemen zijn en dat doet me nog wel het meeste pijn.

Ik voelde me niet goed genoeg.
Te onzeker.
Niet goed genoeg.
Niet lief genoeg.
Niet meegaand genoeg.
Niet mooi genoeg.
Naïef.