Instorten

Ik voel mijn schoenen wegglijden in de modder onder mij, het is erg drassig.
Maar ik wil hier zijn, de geur van het bos geeft mij het idee of ben ik ergens anders.
De vogeltjes op mij heen zingen een lied, hoog in de bomen,
de natte bladeren blijven plakken aan mijn schoenen.
Als ik straks terug ben op kantoor moet ik ze eerst schoon zien te krijgen.
Ik hoor nu aan het werk te zijn, klantenronde doen, maar ik ben hier.
Lopend, huilend in het bos. Ik twijfel aan alles, mijn gemaakte keuzes,
of het de juiste zijn en wat God in vredesnaam van mij wil.
Hoe kan het dat ik elke dag weer de bergen mis, dat niets hier aanvoelt alsof het
mijn levensweg is, alsof ik ergens de verkeerde afslag heb genomen.

Ik kijk op mijn mobiel en zie dat ik hier alweer 1,5 uur ben,
tijd om terug naar kantoor te gaan, ik loop terug naar de auto en kom
er dan achter dat er iets enorm stinkt, mijn schoen stinkt, ik stond in de poep.
That's life...