Jaloezie

Woensdag 06-06-07 Now Playing: Radio 538

Op 22 februari kreeg ik verkering, dat is vandaag 3 maanden 2 weken en 6 dagen geleden. Dat is en blijft voor mij een hele prestatie al doe ik er soms erg luchtig over. Mijn langste relatie duurde misschien 1,2 maanden en dan was ik de jongens zat. Maar alle relaties die ik voor David heb gehad waren die wel echt? Dat vraag ik me zo vaak af.

Na zoveel rotte ervaringen dacht ik dat het voor mij onmogelijk was om echt van iemand te houden. Maar zoals nu blijkt kan het dus toch. Kijk ik wil niet te hard van stapel lopen maar deze relatie voelt echt zo goed. Ik voel me weer 15 jaar met een nieuwe aanwinst en het is nog allemaal nieuw en spannend. Je wil continu bij elkaar zijn, elkaar spreken, weten hoe het met de ander gaat enz.

Maar soms draaf ik iets te hard door, in mijn wil, in mijn mening, in mijn jaloezie en ga zo maar door. Sinds wanneer zie ik een meisje van 13 als concurrentie? Waarom kan ik niet gewoon mezelf zijn? Door jaloezie kwets je mensen en dat is het laatste wat ik wil. In het geval van David ben ik jaloers om zoveel redenen. Jaloers op de jongen meisjes die rond David hangen op het schoolplein, op het 13-jarige meisje waarvan ik vermoed dat zij hem leuk vind. Jaloers omdat zij dichterbij woont dan ik en hem misschien in princiepe vaker kan zien. Jaloers op zijn vrienden omdat die hem vaker zien, en omdat hij daar misschien wel helemaal zichzelf is. Jaloers op de mensen die ik op de achtergrond hoor aan de andere kant van de lijn omdat zij op dit moment bij hem zijn.

Helemaal van streek ben ik als ik hem al 3 keer probeer te bellen na een feestje. (want dat feestje duurde tot middernacht) Om half 1 neemt hij eindelijk op, hoor ik een heleboel mensen op de achtergrond japans praten, ik voel met niet zo welkom en hij heeft het te druk om even met mij te bellen. Dus ik wil alweer ophangen, maar hij hoort de irritatie in mijn stem en vraag of ik nog even wil wachten met ophangen, we zeggen dat we elkaar morgen spreken. Hij zegt dat hij me lief vind en ik zeg het terug, maar het voelt alsof hij het zegt om het goed te praten dat hij nu even niet kan praten. 1 minuut en 38 seconden later hang ik de telefoon op ontzettend pissig en jaloers.
Maar dat wil ik niet, ik ben niet zijn stalker, ik wil zo niet zijn. Waarom doe ik zo? Daar ga ik even over nadenken.... Zou dit dan die zogenaamde liefde zijn?