Je wordt net als je vader

Ik weet nog dat ik 16 was en ging stappen in het weekend, ik dronk veel, zat in de knoop met mezelf, wilde niks negatiefs voelen en alleen maar genieten van de leuke dingen in het leven. Ik weet nog dat ik op een nacht thuis kwam, hartstikke zat, en mijn moeder liet weten dat ik thuis was. Zij had haar medicijnen al ingenomen en lag al half in coma toen ik binnen kwam. Ik weet nog dat ze zei 'je wordt net als je vader'. Ik weet nog hoeveel pijn dat me deed. Mijn vader. De alcoholist en de man met losse handjes. Destijds ging het alleen over het drinken natuurlijk. Maar de laatste tijd ben ik bang dat ook de andere kant van mijn vader steeds meer in mijzelf terug te vinden is. Ik wil niet zo zijn. En natuurlijk zullen mensen zeggen, dan stop je er toch mee? Ik was zelf zo iemand die dat zou zeggen. Maar nu besef ik dat de problemen dieper liggen dan dit. Er valt niet zomaar mee te stoppen, er zit een onderliggend probleem wat dit in stand zal houden.

Even terug naar tweede paasdag. Ik zit daar, met mijn broer en mijn vriend, bij mijn vader thuis. Op de jaarlijkse paasbrunch die mijn stiefmoeder organiseert. Ik zie mijn vader en zijn gezin lachen met elkaar, ze hebben een vorm van humor die ik niet begrijp. Ik kijk naar hun en vraag mezelf af wat ik hier doe. Ik voel niks dan teleurstelling. Ik voel me zo niet verbonden met deze mensen. Ik heb die dag geen woord gewisseld met mijn vader. Niet dat ik dat niet wilde. Hij keek gewoon niet naar me om en uit ongemak durfde ik niet op hem af te stappen. Ik zou ook niet weten wat ik tegen hem zou moeten zeggen. Zoiets van... Goh, gaat lekker pa. Ben bezig met afstuderen, oja btw.... waar ik bijna klaar ben, is je zoon al weer gestopt met zijn zoveelste studie. Ohnee, laten we vooral doen alsof er niks aan de hand is. En oja, niet dat het je wat interesseert maar het gaat niet zo goed met hem. Kennelijk heeft hij net als ma een persoonlijkheidsstoornis. Leuk he, van jou heeft hij zijn problemen met alcohol en van ma de geestelijke issues. Wat je wel niet allemaal voor moois van je ouders mee krijgt toch? Vet lekkere hamburgers heb je gemaakt zeg. Oh hebben jullie een nieuw tuinset gekocht wat gaaf
Ja, dat was leuk.

Maargoed terug naar vandaag. Ik voel me al dagen kut. Ik begin steeds meer op de man te lijken waarvan ik dacht dat ik er niks mee gemeen had. Het ironische is dus dat juist die kwaliteiten van hem die ik haat, ik nu zelf overneem. Het verschil is, ik schaam me dood. Mijn vriend verdient beter dan dit en dat heb ik hem ook gezegd. Ik heb hem gezegd dat het me spijt, en het spijt me ook, ik wil hem ook niet pijn doen. Ik ben juist ontzettend bang om hem kwijt te raken, toch heb ik wel gezegd dat ik vind dat hij bij me weg moet gaan. Daarentegen ben ik egoïstisch genoeg om te hopen dat hij dat niet doet en het ook zelf niet uit te maken. Ik wil hem niet kwijt. En hij wil ook niet weg. Hij zegt dat ik hem nooit fysiek pijn kan doen. Maar waar het eerst bleef bij duwen, heb ik hem nu een bitchclap gegeven. Lekker volwassen. Ik ben de hoop verloren dat ik hier zelf nog uitkom. En ook al heb ik de zelfhulpboeken al doorgespit en probeer ik vroegtijdige irritaties meteen de kop in te drukken door op zoek te gaan naar verstandige alternatieven om mijn rust te vinden. Het helpt niet. Zodra de wanhoop toeslaat in mijn hoofd, sla ik toe. Ik duw hem weg en zeg dat hij moet gaan, maar zodra hij de deur uitloopt, stort ik in elkaar en biedt ik mijn excuses aan. Ik zeg dat ik het zo niet bedoel en dat ik eigenlijk gewoon niet meer weet wat ik moet zeggen. Ik ben een geboren idioot.

Toch weet ik ook dat dit niet de eerste keer is dat ik geen gezonder alternatief lijk in te zien, het komt niet in me op. Ik ben een keer op straat achtervolgd samen met mijn huisgenootje door een man die, nadat ik hem meerdere malen vriendelijk had verzocht om naar huis te gaan en ons met rust te laten, niet weg wilde gaan. Ik kende die man helemaal niet, heb ook niet met hem gesproken, maar hij maakte allemaal opmerkingen die ik bleef negeren. Toch viel mij op dat hij het niet opgaf en ons naar huis volgde. Ik wilde niet dat hij wist waar wij woonde en dus draaide ik om en probeerde het gesprek aan te gaan en hem te vragen weg te gaan. Wat hij natuurlijk weigerde, waarna ik hem uiteindelijk ben aangevlogen. Tuurlijk was hij sterker en sloeg mij gewoon neer. Op dit soort momenten hadden de meeste mensen het opgegeven en weggerend/politie gebeld (daarvoor al natuurlijk), maar nee hoor. Ik belde geen politie (daar heb ik nooit op kunnen vertrouwen), rende ook niet weg (zo ben ik niet opgevoed) en zelfs nadat hij me had neergeslagen en ik sterretjes zag ben ik daarna weer opgesprongen en opnieuw op hem af gegaan. Blind voor het feit dat hij 2x zo groot en breed was. Ik wist dat ik geen kans zou maken. Maar mijn vader heeft me één ding geleerd, dat is ook het enigste, hij zei altijd: 'maakt niet uit wie of hoeveel mensen je ook voor je hebt, ook al ben jij alleen, je doet maar één ding en dat is beuken. Zolang zij er maar erger uitkomen dan jij' GEWELDIG IDEE! Krankzinnig zal ik het noemen. Maar op een of andere manier is het waarheid geworden in mijn leven. Ik heb mezelf en anderen nu al zo vaak moeten verdedigen in mijn leven. De politie greep pas in zodra er bloed te zien was, oke dan krijg je bloed. Maargoed dat werkt natuurlijk niet.

Ik ben daarnaast iemand die altijd mijn woorden klaar heeft. Ik ken mezelf en weet ook dat dit probleem een diepere oorzaak heeft dan gewoonweg een slechte vriendin zijn. Ik kan niet omgaan met wanhoop en verlies. Ik kan er niet op vertrouwen dat mensen terugkomen als ze even afstand willen nemen van de situatie. Ik krijg het niet in mijn hoofd dat een ruzie ook goed kan komen door even afstand te nemen en later het uit te praten, want nee in mijn hoofd moet het nu, anders komt het niet goed en raak ik hem kwijt. Zoals afgelopen weekend, we waren wezen stappen (en ja er was dus flink wat alcohol ingegaan maar dat even terzijde) en we kregen ruzie. Hij liep weg en liet mij achter ja dat denkt mijn hoofd op dat moment, hij laat je ALLEEN achter en dus belde ik hem en zocht hem overal. Toen ik hem even later had gevonden en we verder ruzie maakte, zij hij iets wat ik niet leuk vond en heb ik hem een bitchclap gegeven. Ik weet niet waarom ik het deed, misschien dacht ik dat het een punt zou maken, misschien wilde ik me groot en stoer voordoen terwijl ik me eig gwn een klein en zielig hoopje stront voelde. Ik weet alleen dat ik direct daarna spijt had en schrok van wat ik had gedaan. We hebben het later wel uitgepraat en hij heeft het me vergeven zegt hij, maar ik kan het mezelf niet vergeven en vind ook niet dat hij dat moet doen. Wat ik heb gedaan is niet goed te praten. Later zei hij ook waarom heb je niet gewoon een taxi naar huis gepakt? maar dat kwam dus gewoon niet in me op. Ik ben alleen maar als een angstig wanhopig mens naar hem gaan zoeken. En dit is dus niet de eerste keer dat het gebeurd is, ik heb hem eerder al eens geduwd en erger. Eén keer heeft hij me uitgedaagd met woorden door dingen te zeggen als kom dan en dat maakte het nog erger, destijds ook allebei dronken. Ik schaam me als ik dit schrijf, maar ik moet ook eerlijk zijn tegenover mezelf en mijn eigen neus op de feiten drukken. Ik schreeuwde tegen hem dat hij moest stoppen en hij lachte me uit, waarna ik hem kort bij zijn keel vastpakte, maar zodra ik mijn hand had neergelegd, haalde ik hem direct weg. Ik barste in huilen uit en zei dat ik dit niet wilde. En ik zei dat ik niet wilde dat hij dit wilde. Waarna hij ook stopte. Hij daarentegen doet mij nooit pijn. Hij sloopt mijn spullen, heeft 3 van mijn spiegels kapot geslagen, maar heeft mij nooit met een vinger aangeraakt. Hij zegt bijna nooit iets, negeert me eerder en als hij wat zegt zijn zijn woorden heel hard en koud. Hij heeft nu wel aangegeven, dat als ik hem ooit nog sla, hij mij terugslaat. Begrijpelijk dat hij dat zegt, maar ik weet dat hij dat niet wilt, hij wilt gewoon dat dit stopt.

We weten allebei ook niet waar dit ineens vandaan komt. Wij gingen nooit zo met elkaar om, we zijn al meer dan 3,5 jaar samen en dit is echt iets van het laatste halfjaar. Waarom gebeurt dit en waarom nu? Ik heb besloten dat ik hulp ga zoeken. Ik heb een tijd geleden met mijn praktijkondersteuner ook veel bereikt en hoop dat zij mij nu weer kan helpen. Zelftherapieën werkt namelijk niet. Zodra ik mijn scriptie heb ingeleverd ga ik starten. Hopelijk helpt dat.