Jij.

Dit is een brief die ik eigenlijk aan hem heb geschreven. Niet verstuurd.

Als ik bij je ben. Dan voel ik me veilig, vrij en fijn. Bijna zoals vroeger. Toen waren we echt samen. Toen dacht ik ook dat het voor altijd zou duren. Ik weet niet waarom ik het had uitgemaakt. Op dat moment dacht ik dat ik liefde met goede vriendschap had verward. Althans, de liefde die er was, was er zeker. Maar Ik dacht dat het vuurtje uit was. Waar ik niet bij na had gedacht was dat wij het mooiste hadden wat er was. Vriendschap en liefde. Een ontzettend hechte vriendschap, zo hecht dat ik verliefd was. Niet alleen op jou, maar ook op wat wij hadden. Voor mij is dat nog steeds mijn enige herinnering aan liefde. De diepste liefde die ik heb meegemaakt. Het duurde voor mij heel lang voordat ik hierachter kwam. Namelijk op het moment dat jij me niet meer wou spreken. De pijn die ik toen voelde was ondragelijk. Zo’n intense pijn dat ik geloof dat je er aan dood zou kunnen gaan. Ik kon niet meer eten, slapen of aan iets anders denken. Ik besefte me dat wat ik voor jou voelde niet slechts een vriendschap was.
Als ik bij je ben, dan voel ik die band nog. Dat stelt me gerust. Het is nog niet weg, maar wel beschadigd. Je bent de enige die mij ooit echt heeft gezien. En heeft gevoeld vooral. En omdat jij de enige bent die ik daar ooit in vertrouwde. Dat vertrouwen ben ik kwijtgeraakt. Niet helemaal, maar wel deels. Je was, bent en blijft de enige voor mij.
Toen je me zei dat je nu geen relatie wilt kwam dat niet onverwachts. Toch deed dit me weer ontzettend veel pijn. Net toen ik dacht dat het vertrouwen terug kwam voelde het alsof het weer stukgeslagen werd. Gebroken, als glas. Had ik verwacht dat je weer een relatie met me zou willen? Nee. Ik hoopte het wel. Wanneer verwachtingen niet uitkomen is dit een teleurstelling. Wanneer hopen vals blijken te zijn breekt evenals het glas, je hart.
Mijn hoofd, mijn verwachtingen wilden geen relatie. Jij hebt net een relatie van 2 jaar gehad, natuurlijk heb je daar geen zin in! Dat snap ik heel goed. Jij hebt ook heel lang veel van mij gepikt. Omdat ik jou als beste vriend zag kwam ik altijd bij jou met relatieproblemen met andere vriendjes. Nu zal ik ook respect moeten hebben voor jou, en dat jij even niet wilt.
Mijn hart, die gehoopt had dat we zoals vroeger kunnen zijn wilt een relatie. Ik hou van je. Met heel mijn hart. En de veiligheid, de warmte die wij ooit hadden, zonder dat kan ik niet leven. En daar heb ik jou voor nodig. Ik weet niet wat jij voor mij voelt, en misschien komt het niet eens in de buurt van wat ik voel. Ik hoop het, maar durf niet meer te hopen. Maar aan de andere kant, voelt het nog niet zoals vroeger en weet ik niet of ik nu een herinnering aanbid of een toekomst.
Dit moeten ik nog uitzoeken. Ik weet dus niet precies wat ik wil. Wat ik wel weet ik dat wanneer ik bij je ben, ik me zo vreselijk fijn voel. Het is nog niet zoals vroeger, ook misschien omdat het nog niet zeker is, en die onzekerheid kwelt me en zit mijn liefde in de weg. Wat ik ook weet is dat wanneer ik bij je weg ga, ik me naar voel. Vreselijk naar. En me afvraag, waarom ik mezelf zo vreselijk kwel. Ik ga naar je toe, ik ga met je naar bed. Terwijl ik weet dat jij nu niks vasts wilt. Ik denk dat iets beter is dan niets. Maar ook dat weet ik nu niet meer zeker. Nu ik thuis ben denk ik alleen nog aan jou, en voel ik me ontzettend ongelukkig bij de gedachte dat jij niet mijn vriendje bent. Misschien dat ik dat toch het liefste wil. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik hoop dat de tijd ons het antwoord geeft, en wij wakker zullen worden uit deze droom. Ik geloof niet dat een mens voor dit soort lijden is gemaakt.