Joe Bonamassa (muzikale blunder 3)

Mijn hoofdredacteur belde weer. Of ik Joe Bonamassa wilde interviewen. Voor wie hem niet kent: Joe is een relatief jonge en zeer succesvolle bluesgitarist. Hij nam onder meer een dvd op in The Royal Albert Hall in Londen met Eric Clapton als special guest. Waar de meeste Engelse bluesgitaristen zijn beïnvloed door de Amerikaanse oude negers, is de Amerikaanse Joe juist beïnvloed door Engelsen als Peter Green en Clapton. Onlangs maakte Bonamassa nog twee cd's met superband Black Country Communion met o.a. Glenn Hughes. Als je meer wilt weten, dan kan ik google aanraden. Die weet veel!

Hoe dan ook: Het interview. Belangrijk voor het verhaal is dat ik toen nog geen memorecorder had, maar alleen een opschrijfblok (natuurlijk Moleskine) en een pen.
Die ochtend kwam ik terug uit Schotland waar mijn broer toen woonde. Ik landde op Schiphol en een paar uur later was ik daar weer in het hotel van Joe. Hij was nog even aan het eten en ik vertelde dat ik die ochtend ook al op de bewuste luchthaven was. We kregen het over Schotland en dus over whisky.
'Of ik een whiskey wilde.' was de vraag van Joe en ik knikte instemmend. Joe greep naar zijn goldcard en even later hadden we beide een dubbele Laphroaig zonder ijs (zoals het hoort) voor ons. Ik begon met het interview en Joe greep af en toe weer naar zijn goldcard en hij wenkte zo nu en dan de ober.

Ik ben thuisgekomen. Dat wel. De herinneringen zijn nog vaag. Joe's eerste drie antwoorden stonden keurig opgeschreven in de Moleskine, vanaf vraag drie werd het aardig onleesbaar en bij vraag zeven schijn ik het opschrijven te hebben opgegeven. Ik had dus geen interview. Leve de dubbele Laphroaigs a 15 euro ofzo.
Gelukkig kwamen er de dagen erna allemaal flarden van antwoorden in mijn hoofd bovendrijven en uiteindelijk heb ik er een interview van weten te maken, die enigszins te vergelijken was met buitenlandse interviews met de man. Mijn geheugen had me dus niet helemaal in de steek gelaten.
Mijn hoofdredacteur was er blij mee, vermelde mijn alcoholisme in zijn voorwoord en ik had een les geleerd: Ik drink nooit meer whisky onder werktijd.
Rode wijn daarentegen....

Een paar jaar later interviewde ik Joe nog eens. In het American Hotel, met een kopje thee en ook hij herinnerde zich de avond als onherinnerbaar...