kat en broertje

Hallo,

Voor het geval sommige mensen denken dat ik een dierenbeul ben: dat valt wel mee. Het ergste wat ik de kat aandoe, is de plantenspuit, en gelukkig: daar reageert ze op. Ik heb een kat met een zeer sterke eigen wil, en ze laat zich door niemand wat aanpraten. Dat is op zich natuurlijk een bijzondere karaktertrek, ze heeft gewoon een heel sterk karakter. Maarja, ik wil zelf natuurlijk ook nog kunnen leven in mijn huis, en ik wil wel dat ze een baar basisregels aanleert. Dat vergt dus nog veel geduld (en veel water).
Ik heb gisteren eindelijk mijn ouders verteld wat ik vind van de manier waarop ze met mijn broer omgaan. Wel op de voicemail, want ze waren niet thuis, maar ik zat zo vol en kon niet wachten tot ik ze live aan de lijn zou hebben. Ik heb nog niks van ze gehoord, dus ze weten óf niet hoe ze moeten reageren, óf de boodschap is eindelijk aangekomen (of allebei). Het punt is dat ze niet weten hoe ze hem los moeten laten en hem zijn eigen leven laten inrichten, ook al is hij vaak depressief en doet hij niet zoveel. Ze moeten niet zo op zijn nek gaan zitten, dat hebben ze vroeger ook bij mij gedaan en daar kreeg ik het alleen maar ontzettend benauwd van. Dat zie ik bij hem ook. Dat hij van frustratie soms ontzettend boos wordt, of wekenlang niks laat horen etcetera. Het houdt mekaar in stand, maar dat zien zij niet. Ze denken dat hun gedrag en wat zij doen altijd goed is, omdat het 'uit liefde' is. En dat van ons zeker niet? Laat me niet lachen. Dat is gewoon een beetje dom. En ik raak er ook gefrustreerd van want ze proberen mij als tussenpersoon in te schakelen zodat ik over zijn rug heen allemaal dingen ga doorbrieven aan mijn ouders, en dat zie ik natuurlijk niet zitten. Ze moeten maar eens naar zichzelf kijken en hun eigen gedrag op de weegschaal leggen in plaats van dat van A. en mij.
Zo, dat moest ik weer even kwijt.
Groetjes, P.