keep falling in and out of love

Mm ik heb m nog niet gevonden.. maar ik zoek ook niet....toch? Nee ik zoek niet. Ik heb geen haast, ben immers nog jong nietwaar? Ik kijk, observeer, en soms beleef ik het 1 en ander, zonder dat ik er zelf echt bij ben, of nee, het is meer een bewuste keuze even uit mezelf te stappen en me even filmster te voelen. Ik heb immers onvoorspelbaarheid en crazyness nodig in mijn leven om me springlevend te voelen. Mijn leven zou ook best een interessante film opleveren denk ik, alleen mist er een perfect einde a l'americaine.. de lezer zou op zn minst een ontknoping oftewel release van spanning nodig hebben om de filmzaal tevreden te kunnen verlaten na al het gedoe, de pijn, het rare intense geluk, de ubersensuele grappige altijd gelukkige mannelijke cast afgewisseld met meer mysterieuze, ingewikkelde mannen voor wie ik vooral als psycholoog fungeer.
Het is de afgelopen maanden vrij rustig geweest, ik begin me nu dan ook te vervelen. Ik hoef zowaar even niet te werken en stortte me vanmorgen al op het schoonmaken van de keuken, toilet en al het andere wat men met allerlei sophisticated middelen kan schoonmaken eigenlijk, totdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk veel liever mijn energie in een date zou steken, een echte date, waarbij je elkaar volledig nuchter, in daglicht in de ogen kijkt. Eigenlijk vind ik dates eng en vervelend, laat mij iemand eerst maar een paar uren of weken observeren en dan gewoon spontaan opeens zonder iets te zeggen lekker zoenen, voordat ik hem verder leer kennen. Gesprekken..ok, maar het lijkt wel alsof ik geen rustig gesprek met een mogelijke kandidaat kan hebben voordat ik zijn lippen geproefd heb. Of misschien zijn de kunsten die hij in bed zou kunnen vertonen wel zo bepalend voor mijn verdere interesse in hem dat ik die kunsten eerst even moet testen voordat ik misschien mijn tijd verspil?
Zou ik dan echt zo'n tijgerin zijn zoals mijn vader altijd durft te beweren? Verslind ik mannen? Nee...daar is het aantal verslonden mannen per jaar veel te laag voor, lijkt mij, of heeft het niks met de frequentie te maken?
Ik zou iemand best willen laten wachten, believe me.... ik droom er stiekem van een keer iemand te ontmoeten waar ik uiteindelijk ook nog mee in slaap kan vallen in plaats van 'chillen' in een auto, uitgaansgelegenheid of op een andere onbeduidende locatie, allemaal ver weg van die perfecte, idyllisch romantische slaapkamer.
Ik ben in het dagelijks leven een heel geduldig persoon, maar als ik iemand leuk vind dan wil ik gewoon van mijn tijd met hem genieten, ik realiseer me dan nog maar een paar uur van een roze wolk verwijderd niet dat ik het zelfs bij de goedbedoelende kandidaat wel s zou kunnen verpesten door me vrij gauw gewonnen te geven. Dit laten wachten schijnt het geheim te zijn. Maar dat zou voor mij, selectief dat ik ben als het 'potentiele huwelijkspartner' betreft, betekenen dat ik misschien 1 keer per jaar sex zou hebben, wat me ook een zielige score lijkt voor iemand die het voor het uitzoeken heeft, of zeg ik nu iets heel raars?
Blijkbaar is de vraag of mijn prooi verder met mij zou willen van ondergeschikt belang. Misschien omdat ik er bij voorbaat al vanuit ga dat ik niet veel kan verwachten. Ik mag gewild zijn, ervaring hebben en er goed uitzien, zowaar ook nog hersenen hebben en een eigen mening, maar ik vind het veiliger er vanuit te gaan dat mijn kandidaat een vriendin heeft, getrouwd is met kinderen, net gescheiden en 'NOT READY' of in ieder geval een geijkte reden heeft eigenlijk niet in mij maar meer in mijn lijf geinteresseerd te zijn.
En het beste wat dan uit zo'n contact of ontmoeting kan rollen is dan een sexrelatie, waarbij je zogenaamd voornamelijk goede vrienden bent. Deze mannen verstaan iets aparts onder vriendschap.. Het is vaak namelijk een vrij eenzijdig iets. Echt geinteresseerd in jouw leven zijn ze niet, misschien hebben ze ergens wel een zwakte in hun hart voor je, zodat je misschien nog op cruciale momenten in je leven blij mag zijn met een goede raad en wat medeleven, maar dergelijke vriendschappen gaan er vooral om dat jij voor ze klaar staat, wat er ook gebeurt. Ze verwachten liefde van je, zorgzaamheid, wijze raad, tederheid, alles wat je in een echte relatie dan ook terug zou verwachten zeg maar. Maar ze hebben het te druk met zichzelf dus we moeten ons tevreden stellen met passionele sex en wat leuke life gesprekken. In ruil daarvoor moeten we ze natuurlijk ook entertainen, dat is het belangrijkste, anders gaan ze zich vervelen.. en dit is het laatste wat wij brave diva's willen natuurlijk. Natuurlijk zijn dergelijke contacten ook zeer vermakelijk, maar op de lange termijn toch erg zinloos, aangezien je niet eens als vriendschappelijk contact echt belangrijk voor ze bent dus je zal nooit iets aan ze hebben.
Ik doe het mezelf aan zal je zeggen... en dat is ook zo.
Maar vanwege het feit dat ik foute mannen schijn aan te trekken ben ik vaak al blij met iemand die een dergelijke sexrelatie ook op zn minst als sexrelatie benoemd, waarmee hij zijn slechte gedrag dus niet ontkent.

Maar ik ben moeilijk, ik houd er niet van als een date echt een date wordt, dat je elk woord moet wegen voordat je het uitspreekt omdat je wel eens de verkeerde indruk zou kunnen wekken. Waarom lijkt het alsof alleen de niet-serieuze kandidaten je nemen zoals je bent?
Die ideale schoonzonen jagen me de stuipen op het lijf met hun intense blik, hun zogenaamd perfecte stiltes.
Ze bellen al gelijk teveel en willen alles weten, zien je al na een paar weken als de vrouw met wie ze kinderen zouden willen krijgen, de godin waar ze al eeuwen op wachtten bla bla ...
Ik vind ze zo ongeloofwaardig, maar misschien beschrijf ik nu gewoon een verliefde man?
Ik vind ze dan vaak gelijk zo zwak of klef waardoor hun mannelijkheid in mijn ogen verbleekt en ze mij waarschijnlijk niet aankunnen of simpelweg niet lang zullen boeien door hun voorspelbare aard.
Ik begin me nu af te vragen of ik niet te hard ben geweest voor deze mannen.
Maar vaak ontbreekt het gevoel bij mij dan gewoon en benauwt alles wat hij onderneemt of zegt me al heel gauw, omdat ik niet in vervoering raak door zijn woorden.

Dit jaar ben ik mezelf echt gaan trainen in het 'laten wachten'. En het lukt aardig. Ik ben nog maar weinig met mannen en relaties bezig. Flirten doe ik altijd maar ik vind de rotte appels nu sowieso sneller dan vroeger, dus ik verspil mijn tijd maar zelden.
Ik ben er ook heel snel overheen als ik me toch s een keer verslikt heb in zo'n rotte appel.
Ik lach er nu maar om en vind het zielig dat veel mensen zo weinig respect voor vrouwen hebben dat ze gewoon standaard een spel spelen in de veronderstelling dat de ander net zo'n leeg koud hart heeft als zijzelf en dit dus wel heel normaal zal vinden?
Dit laatste zal ik nooit begrijpen maar volgens mij is het wel iets wat eigen is aan de huidige tijd.
Alles is een spel geworden, soms van leven of dood.
Waren er alleen maar wat meer eerlijke spelers, beter nog; eerlijke TEAMplayers.