Vorig jaar, ons laatste middelbaar en onze laatste examens in juni. Één meisje maakt haar examens niet mee, ze is net opgenomen in het ziekenhuis door een epilepsie-aanval. Ze zouden verscheidene testen doen en na meer dan een week mocht ze het ziekenhuis verlaten. Ik denk dat ze de oorzaak er niet van vonden, maar met medicatie zou ze er geen last meer mogen van hebben. Ze werd gedelibereerd en moest haar examens niet inhalen maar mocht naar het hogere. Ondertussen is die klas verdeeld over de verschillende hogescholen en universiteiten die België rijk is en dus zag ik haar veel minder. Ze was niet iemand waarmee ik buiten school mee omging, maar wel iemand die ik altijd leuk gevonden heb, iemand waar niemand ruzie mee had, die altijd voor je klaar stond..
Zaterdagochtend kreeg ik een smsje, ze is overleden. In de nacht van vrijdag op zaterdag zou ze een epilepsie-aanval gekregen hebben en eraan gestorven zijn. De autopsie moet dit echter nog bevestigen, mijn nonkel is dokter en een goeie vriend van het meisje haar vader en zei dat naar het verhaal hij gehoord had, het weinig waarschijnlijk lijkt. Ze lag namelijk in de badkamer met haar beertje in haar armen op haar buik. Niets in de badkamer was verzet, maar bij een aanval zou je door stuiptrekkingen en dergelijke vanalles omver gooien enzo.
Ze is er niet meer. Facebook rouwt, de meeste mensen die ik op facebook heb, kennen haar ook. Ik had haar al eventjes niet meer gezien maar zat er wel al drie jaar mee in klas. Ik heb haar dus wel degelijk gekend. Ik denk er nog steeds aan, het feit dat ze er niet is. Achttien is veel te jong. En zeker voor iemand zoals zij. Zaterdag is het de begrafenis, ben zeker dat er héél veel volk zal zijn, ze was overal geliefd en met reden.
Je had nog een heel leven voor je..
Ik heb de begrafenis bijgewoond, het was een mooie viering, met héél veel mensen die je zullen missen. Je was zo geliefd.. Slaap zacht..