Klinische chemie

De hoofdingang is mooi gerenoveerd. Het lab is niet veranderd, behalve een nieuw bloedgroepen apparaat. De apparatuur waar ik onderzoek op heb gedaan is verdwenen en kennelijk niet aangeschaft.

Het water is nog steeds lauw, maar er is wel een nieuw, fancy koffiezetapparaat in de koffiekamer. De kwaliteit bonen is nog steeds slecht, en de koffie daardoor niet te drinken. Er is binnen het bedrijf niet veel veranderd, behalve dat mijn oude locatie zo goed als verdwenen is, de directie weer gewisseld wordt en er nog steeds geen enkele cent geïnvesteerd wordt in personeel.

Over het personeel gesproken; daar ligt de kracht van de organisatie. Zorgpersoneel is zo'n vriendelijk, hartelijk volk. Het waren de mensen die me hartelijk begroetten met een glimlach en verhalen. Mijn oud collega's hebben zo'n roeping om mensen te helpen waar het bedrijfsleven graag misbruik van maakt. De zorg wordt immers als een bedrijf gerund, exclusief competitief salaris en secundaire arbeidsvoorwaarden.

"Maar als een secretaresse haar werk neerlegt in een staking gaat er niemand dood. Als wij dat doen wel."
Een argument zo sterk als staal, waar ook de directie weet van heeft. De werknemers zien langzaam alles waar ze om geven verdwijnen, alles wat ze belangrijk achten wegbezuinigd. Het werk wordt steeds moeilijker gemaakt tot het onmogelijk blijkt nog voor welke patiënt te zorgen dan ook. Uiteindelijk gaat het om de centen, en dat is precies "wat er niet is in de zorg".

Ze zijn echter geen zorg meer, ze zijn een bedrijf.

Al moet ik toegeven dat ik me frustreer over niets. De meerderheid gaat binnen vijf jaar met pensioen en zit simpel de tijd uit. Mijn vak, mijn eerste lange relatie (niet mijn eerste liefde!) is aan het uitsterven. Dat zag ik jaren geleden al. Er is echter een verschil tussen weten dat iets kanker heeft en het langzaam zien wegkwijnen.


-VLH