M'n broer: hij zakt weer weg

Vandaag ging ik weer mee met mama naar mijn broer in het ziekenhuis. Mama zei al dat ze vrijdag op gesprek was gegaan bij de verpleging en dat ze zeiden dat het heel goed ging met hem..tot hij binnenkwam en zei dat het slecht gaat. Hij begon ook weer waanideeën te hebben (die personen willen me vermoorden, ik wordt achtervolgd...). De verpleging verschoot, ze hadden blijkbaar echt niet door hoe het écht ging. En dat zijn dan mensen uit de hulpverlening... Frustrerend.

Maar goed, vandaag gingen we. Hij had al een smsje gestuurd naar mama om te zeggen wat ze moest meebrengen. Het klonk nogal zoals een bevel. Mama had hem dan eens gebeld en hij zei dat HIJ wou dat mama zijn was deed. En dat hij wou dat ze met hem om nieuwe broeken ging, mama zei dat het zondag is en dat dit sowieso niet kon en dat ZIJ wou dat hij zélf zijn was deed. Hij klonk weer agressief (klinkt net zoals een jaar geleden..). Mama verzamelde dan maar het meeste en we vertrokken, ook oma ging mee. We kwamen toe rond 15 uur maar hij lag te slapen. We maakten hem wakker, direct viel het op hoeveel hij weer verdikt was. Hij komt van 1 meter 70 en 65 kilo naar ondertussen zeker 85 kilo (als het al geen 90 is..). Hij zag er héél dik uit, ik verschoot want een week geleden was hij zo dik niet. Maar dan zei mama dat hij regelmatig met een doos koeken op zijn kamer zit, veel taarten eet en enkel slaapt. Dan is het logisch natuurlijk, maar mijn broer steekt het op zijn medicatie.

Dit was de eerste preek natuurlijk, zijn voeding. De volgende was over zijn was; er lag al een week een hoopje was in zijn kamer waarmee hij niets deed. Het lag er en dat was het. Mama zei nog eens dat hij dat moet wassen, dit kan in het ziekenhuis. Maar hij zuchtte en luisterde niet. Dan begon hij mama te controleren, of ze alles wel mee had zoals hij gevraagd had. Hij nam zijn gsm en ging het lijstje af; mama! je hebt mijn klarinet niet mee! Mama zegt: Sorry, maar ik ben dat vergeten.. Een beetje later zei hij daarover; ik verveel me, maar ja, jij bent mijn klarinet vergeten! (Hij wou weer schuldgevoelens bij mama aanpraten en druk leggen.) Ik begon er tegen in te gaan en te zeggen dat hij zich ook kan bezighouden met zijn was, te sporten en zelf iets ondernemen. (Ik weet wel dat het geen nut heeft dat je het zegt maar...) Mama zei eerst dat ze die klarinet wel morgen ging brengen.

Het was zalig weer en we gingen buiten zitten. Mama zei tegen mijn broer dat hij ook wat in de zon zou moeten zitten. Hij weigerde en ging in de schaduw zitten (als mama iets zegt heb ik het gevoel dat hij expres het omgekeerde zal doen om haar te treiteren). Ook wou mijn broer 'zijn zonnebril'. Maar mama had die niet mee want ze wist niet eens dat hij één had. Hij antwoordde daarop dat ze maar één moest kopen want hij wou één. Ten eerste: het is winter en ten tweede: hij komt nooit buiten. Maar als hij dat wil, wilt hij dat en blijft hij daarbij. Hij ging er dus gewoon van uit dat mama wel naar de winkel zou gaan, zonder dat eigenlijk te vragen.

Voorts zei hij niets maar zuchtte hij als mama iets zei en als ze aan hem kwam, sloeg hij haar arm weg. Toen we doorgingen gaf mama hem een kus en legde haar hand rond zijn nek, een soort knuffel. Hij sloeg haar arm weg; stop dat eens! Doe eens niet zo hardhandig! Ik ging erop in en zei dat mama enkel lief wou doen. Hij toonde daarop voor wat mama had gedaan en toonde hij hoe mama zijn keel dichtkneep. Daarop liep hij boos weg..en wij ook, naar huis.

Mama was razend..en oma vond het ook maar raar. Ik zei tegen mama dat ze niet mag komen met die klarinet morgen, want zo beloond ze zijn gedrag. Ik zei ook dat het kan zijn dat hij zal smsen en bellen om haar om te praten maar dat ze er niet op in mag gaan, hoe moeilijk ook. Ze klonk resoluut dat ze niet ging komen maar ik betwijfel het..

Pff, het zal nooit beteren met mijn broer. Het blijft met ups en downs, maar met een verloop naar beneden. Uiteindelijk wordt hij slechter en slechter, we merkten dit enorm. Soms herken in mijn broer niet meer.

Het weegt..