Mam

'Hoi mam...'
Mijn gezicht was nat en zwart. Tranen hadden mijn mascara vermoord en uitgesmeerd over mijn wangen. Ik gebruikte de telefoon van een van de weinige echte vriendinnen die ik had. Veel vrouwen zijn veel te jaloers om een gewoon gesprek met mij te kunnen voeren. Mijn eigen mobiel kon ik niet meer gebruiken. Toen hij erachter kwam dat ik weg was kreeg ik woedende sms'jes. Het huis uit gaan zonder zijn toestemming... Wanneer hij doorkreeg dat ik niet meer terug zou komen kwamen de voice-mails binnen. Smekend om terug te komen, jankend dat hij niet zonder me kon, schreeuwend dat hij niet alleen wilde zijn.
In een kleine logeerkamer van een driekamerflat op de vierde verdieping keek Harry me met zijn bolle ogen aan. Emotie was van zijn gezicht af te lezen. Mijn emotie. Iets waar ik niet mee overweg kon. Mijn vuurrode lippenstift lag al dagen onaangeraakt naast zijn ronde kom.

Een warme en bezorgde stem klonk aan de andere kant van de lijn. Hoe kon ik mijn vrije wil overgeven aan een man, aan het zwakkere geslacht? Hij bepaalde alles. Wat er gekeken werd op TV, wat ik aan boodschappen moest halen, wanneer ik kon gaan werken, of we wel of geen condoom gebruikten, alles... Is de uitspraak dan toch waar? Liefde maakt blind?

Mijn moeder vroeg waar ik was. Als enig kind moest ze altijd weten waar ik verbleef. Ze was dan ook niet blij dat ik met hem ging samenwonen. De samenwoning met de zwijn dat mijn vader is verliep niet soepel. Eindelijk nadat de buren de politie hadden gebeld midden in de nacht werd hij de gevangenis ingegooid. Nooit is ze over haar lichamelijk en psychische wonden heen gekomen die haar aangedaan waren.
Ik hield niet veel contact met haar. Ze was een nare herinnering waar ik niet aan wilde denken. Alleen in tijden van nood en angst belde ik haar.
'Ik ben zwanger...'