Onweghaalbaar

Zenuwachtig zat ik in de wachtkamer van de dokter. Ik had al in een bekertje geplast voor hem. Ik kreeg nu de uitslag. Was ik echt zwanger? Hoelang al? Het kon niet lang zijn. Mijn buik was nog zo plat als altijd en ik ben meer afgevallen dan aangekomen de afgelopen week.
Dit is weer een typisch geval van ironie, dacht ik bij mezelf. De week dat ik besluit hem te verlaten is de week dat ik erachter kom dat ik zijn kind draag... Een wrede straf...

Een jonge doktersassistente met abnormaal blond haar riep mijn naam. Zuchtend stond ik op en liep ik naar de dokterskamer. Hij glimlachte half toen ik de deur achter mij sloot. Het was een charmante man, ongeveer vijftig jaar maar nog steeds een vrouwenmagneet. Ik geef hem opnieuw een hand en nam plaats op de heerlijke fauteuille die voor zijn bureau geparkeerd stond. Zelf ging hij op het hout zitten en keek mij doordringend aan. Ik kon raden wat hij ging zeggen. Ik was echt zwanger.
'Hoelang al?'
'Al ruim drie maanden.' Verbijsterd keek ik hem aan. Hoe kon ik al zo lang een kind dragen. Moesten mijn hormonen mij niet gek maken? Moest ik niet elke ochtend mijn haar vasthouden terwijl ik boven de wc-pot hing?
'Het komt een enkele keer voor dat een vrouw geen last heeft van haar zwangerschap. Jouw buik zal waarschijnlijk niet veel groeien. Het kind zal dan ook klein zijn.'

Beduusd zat ik in de metro terug naar het appartment. Al meer dan drie maanden... Het was te laat voor een abortus, dat zou illegaal zijn. In welke staat zou het kind nu zijn? Na al dat gerook, na al dat alcohol dat het in die tijd heeft moeten voorduren. Zou het al dood zijn? Ik plof neer op de bank van de lege huiskamer. Mijn vriendin was een week de stad uit, heerlijk rustig. Harry stond op het koffietafeltje naar me te kijken. Harry, mijn Harry. Hij was een kind voor me. Een kind die je één keer in de drie dagen eten hoeft te geven, die je één keer per week hoeft te verschonen. Ik was niet opgewassen tegen een baby, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het af te staan. Er waren genoeg van mijn vrienden overleden door zelfmoord, omdat zij er niet over uit konden dat ze geadopteerd waren. Het klinkt vreemd in de oren van iemand anders. Ouders zijn ouders, wat maakt het uit. Maar iets in hun hoofd was geknapt en konden het niet bevatten...

Het kind moest weg. Het zou nu toch al misvormd zijn door het gif dat ik het heb toegedient de afgelopen weken. Niemand hoefde het te weten, niemand zou het zien. Hoe meer vergif, hoe groter de kans op een miskraam...