Mei 2023. Vakantie deel 4.

's Avonds nog flink aan de wijn gehangen en verder enkel nog maar tv gekeken. Verstand op nul. Voor zover mogelijk. Op tijd naar bed gegaan want op tv is er toch echt heel weinig te zien en een spelletje spelen stond echt mijn hoofd niet naar. Lezen was ook echt geen optie. Ten eerste te veel wijn en ten tweede een compleet gebrek aan concentratie. Maar ondanks dat de doem scenarios door mijn kop en de zenuwen door mijn lijf gierden heb ik een goede nacht gehad met veel slaap.

Woensdag opgestaan, ontbijten, aankleden en wachten op een telefoontje. Ik zei tegen mijn vrouw dat we niet weggaan voor we onze zoon hebben gesproken. Ze was het daar mee eens. Ijsberend en tv kijkend om wat afleiding te hebben wachtten we op het telefoontje. Mijn vrouw was een stuk rustiger en werd enkel maar zenuwachtiger van mij. Gelukkig kennen we elkaar al 25 jaar want ons geduld werd aardig op de proef gesteld. Om half 11 kwam dan eindelijk het telefoontje.

We zetten het geluid op de speaker.

'He, jongen,' zei mijn vrouw op zeer kalme toon, 'geef ons eens wat goed nieuws.'
'Nou, eh, ik heb nog geen uitslag, want de dokters moeten eerst nog samen komen om het een en ander te bespreken.'
Vanaf dat moment ging bij mij de knop om en was ik zo goed als zeker dat het ergste doem scenario waarheid zou worden. Ik ging steeds sneller ijsberen en begon zwaarder te ademen. Ik werk in een verpleeghuis en wordt iedere dag geconfronteerd met de ellende van een ander en mede daardoor kan ik keihard zijn, maar als het om mijn zoon gaat ben ik toch echt een watje. Na het gesprek merkte ik aan mijn vrouw dat ze toch ook wel wat nerveuzer werd, wat mij nog zenuwachtiger maakte. Ik ben naar boven gelopen, ben gaan douchen en heb de koffers ingepakt. Ik werd iets rustiger en ben in gesprek gegaan met mijn wederhelft. We hebben beide uitgesproken wat er aan de hand zou kunnen zijn. Hodgkins disease (oftewel lymfeklierkanker). Alle symptomen wezen daarop. Het meeste kwam dit voor bij mannen tussen 15 en 35 jaar. Was het een uit de krachten gegroeide griep of was het de ziekte van Pfeiffer of een ander eng virus? Nogmaals verzekerde mijn vrouw mij dat als het kanker zou zijn ze dat allang zouden gezien hebben aan zijn bloed. Enigszins gekalmeerd hebben we de auto gepakt en zijn we naar Hautefort gereden. Een plaatsje met een kasteel dat we konden bezoeken. Mogelijk zou hij de uitslag 's middags krijgen en van binnen zitten in zo'n huisje word je enkel nog maar meer paranoia.

Aangekomen bij het kasteel waren we enorm onder de indruk van de grootte van het kasteel en het uitzicht vanaf het centrale plein. Kilometers ver kon je over de dalen kijken. Maar wat we ook deden, de uitslag die we nog steeds niet hadden hing als een zware, zwarte deken over ons heen. Toen we de toren bezochten, ging de telefoon van mijn vrouw over. Eindelijk was de uitslag er: ziekte van Pfeiffer. Ik slaakte een zucht van verlichting. Het viel (relatief gezien) gelukkig mee. Nogmaals vroegen we of we niet naar huis moesten komen, maar hij wilde nog steeds dat we onze vakantie zouden voort zetten. En dat deden we. Het uitzicht op het dal was een stuk mooier dan een uur geleden. De prachtige tuinen waren plots een stuk groener en het witbiertje op het terras van het kasteel smaakte ongekend lekker. Nadat we bij de giftshop het een en ander hadden gekocht voor het thuisfront, reden we naar de dichtstbijzijnde supermarkt alvorens we terug naar ons huisje reden. 's Avonds lekker gekookt, gegeten en witte wijn gedronken en heerlijk geslapen.

Wordt vervolgd......