22 juni 2023. Uit het leven gerukt. Goed nieuws.

Mijn collega, verzorgende, vrouw, 60 jaar, is overleden. Vorige week heb ik haar nog gezien. Ze werkte nog niet zo lang bij ons. Sinds november pas. Ze werkte ook niet zo veel, want ze zat in een re-integratie traject.
Maandagavond kreeg iedereen een mailtje dat ze in de ochtend is overleden. Totaal onverwacht voor de meesten. Later hoorden we dat ze op vrijdagavond een hartaanval heeft gekregen en dat ze in coma is gegaan. Ze is er niet meer uitgekomen. Enige troost is dat ze er zelf weinig van heeft gemerkt, hoewel je dat natuurlijk nooit zeker weet. En het klinkt hard, maar je kan beter sneller gaan dan een lijdensweg moeten ondergaan.

Ze zat in het re-integratie traject omdat ze long covid had. Net als mijn vrouw. En dan ga ik mij natuurlijk zorgen maken. Mijn vrouw heeft het de laatste tijd ook benauwd met het warme weer. En als het niet zo warm is heeft ze last van het vochtige weer. Gelukkig heeft ze sinds kort ander werk waarbij het fysiek niet meer zo zwaar is. Af en toe wijs ik haar er op dat ze het wat rustiger aan moet doen, maar daar is ze niet van gediend. Ik snap dat wel; ik ben precies het zelfde.

Het is natuurlijk niet gezegd dat ze is overleden aan long covid of aan de prikken tegen corona, maar het schiet toch wel door je gedachten of je dat nu wilt of niet. We zullen er nooit achter komen.

Als er bij ons in het verpleeghuis iemand komt te overlijden staat er meestal, in overleg met de nabestaanden, een gedenktafeltje met daarop een rouwkaart, een (nep) kaars, bloemen en een kaart waar collega's en bewoners iets op kunnen schrijven. Voor het eerst is het niet voor een bewoner, maar voor een collega. En dat is vrij surrealistisch. En toch, de tweede dag na haar overlijden was het weer 'business as usual'. Ik weet zeker dat als het iemand was die daar al jaren werkt de sfeer heel anders zou zijn geweest. Wat op zich wel logisch is. En om maar af te sluiten met een kneiter van een cliche: de wereld draait en het leven gaat gewoon door.

Gelukkig ook positief nieuws. Mijn zoon kreeg de ziekte van Pfeiffer 2 weken voor zijn examens. Hij doet het eerste jaar economie op de universiteit van Tilburg. Zijn examens heeft hij uiteraard niet gedaan.
Nu is het zo dat als je je eerste jaar niet haalt, je de opleiding moet stop zetten.

Ik kan me niet voorstellen dat dat bij hem ook zo zou zijn. Dit is natuurlijk overmacht. En dat is ook zo. Na een gesprek met zijn decaan is naar voren gekomen dat hij het jaar gewoon mag over doen. En hij hoeft de vakken die hij in het eerste half al heeft gehaald niet meer te volgen. Dat wordt dus een mooi half jaar voor hem met maar twee vakken en vijf uurtjes les. Kan hij lekker veel werken als hij uiteraard goed is genezen van de Pfeiffer. Hij heeft er gelukkig geen moeite mee dat hij een jaar moet over doen. Hij heeft groep acht over geslagen, en liep daardoor toch al een jaar voor. Nu weet hij wat het is om te studeren aan een universiteit en wat hij er voor moet doen. En hij is heel graag student sinds hij bij een dispuut zit. Of zoals hij het zelf zegt: 'Ik ben thuis gekomen.'

Nog meer goed nieuws: dankzij de prik tegen hooikoorts en waarschijnlijk ook de regen heb ik nergens meer last van. Volgende jaar begin mei weer een prik halen.