Mei 2023. Vakantie deel 3.

En toen belde mijn zoon.

'He jongen, hoe is het?'
'Nou, eh, ik moet een dokter bellen.'
'Het is zondag, je moet de hap bellen.'
'Dat heb ik geprobeerd, die zijn niet te bereiken.'
'Vreemd, dan moet je wachten tot morgen. Wat is er aan de hand?'
'Nou, eh, er zit een bobbel in mijn nek ter grootte van een knikker.'

Ik schrok en wederom stond mijn hart een fractie van een seconde stil. We hebben gevraagd om een foto te sturen, maar dat was niet goed te zien. Hij voelde zich niet slecht, maar wel erg moe. Hij had de dag ervoor nog een hele wedstrijd gevoetbald zonder enige moeite. 's Avonds voelde hij de knikker. We konden niks anders doen dan hem gerust stellen en het advies geven om de volgende dag een huisdokter te bellen.

Toen we terug waren van de dierentuin hebben we een aperitiefje gedaan, lekker gegeten en een bordspelletje gedaan. 's Avonds nog een beetje tv en dan lekker ronken.

De volgende dag gingen we naar een dorpje met een kasteel dat we hebben bezocht. Om een uur of 11 belde onze zoon. De dokter wist niet wat het was. Hij heeft een echo genomen van zijn nek en 's middags moest hij terug komen voor bloed te prikken. De volgende ochtend kon hij bellen voor de uitslag. Naar de dokterspraktijk fietsen was een uitdaging voor hem terwijl het maar tien minuten weg was. Ook vertelde hij dat er 2 knobbeltjes in zijn nek zijn bij gekomen, hij 's nachts zweette als een otter en dat hij veel slijm aanmaakte in zijn keel. Toen begon ik mij zorgen te maken. We vroegen nog of we niet beter naar huis konden komen maar dat was geen optie. We moesten van onze vakantie genieten en als we toch terug kwamen zou hij de deur op slot doen en ons niet binnen laten. Toch lief van hem, maar als ouder ben je toch bezorgd en dan zeker als je 850 kilometer verderop zit. En hij is wel 18 en mag zich volwassen noemen, maar als er iets aan de hand is......
In het dorpje nog lekker geluncht met een heerlijke salade. Helaas zat er een bijsmaakje aan.

De volgende dag naar een stadje met de naam Brive gereden waar een mooie overdekte markt zou moeten zijn. Dat viel een beetje tegen, maar hebben wel olijven, tapenade en bio brood gekocht. Daarna wat rondgezwalkt in het leuke centrum wachtend op een verlossend telefoontje. Er kwam een berichtje: de uitslag is nog niet binnen. Godverdegodver. Hem gebeld om te vragen hoe het ging; steeds slechter. Nu ook nog keelpijn erbij en af en aan koorts. En nog steeds mochten we van hem absoluut niet naar huis komen. Hij zou zich wel redden. Hij is tenslotte geen kind meer.

We hebben nog geluncht met steak frites en witte wijn, maar konden er niet echt van genieten. We hadden op dat moment ook maar een onderwerp om over te praten en wederom moesten we een dag wachten op alweer een telefoontje.

Toen we terug op ons vakantieadres waren ben ik beginnen googelen. Naar symptomen. Uiteraard had ik dat beter niet kunnen doen, want de meest enge ziektes kwamen voorbij. De gekste scenarios tolden rond in mijn hoofd. Ik kan nogal een doemdenker zijn: verwacht het ergste, dan kan het alleen maar meevallen. Mijn vrouw zei dat als het echt ernstig is ze dat allang hadden geweten. Ik was niet overtuigd.

Wordt vervolgd.......