8feb23 Dagboek; 18 jaar, plezier in de kelder.

Vandaag is mijn zoon 18 jaar geworden. Hij woont alleen in een studio in de stad waar hij economie studeert aan de universiteit. Supertrots zijn mijn vrouw en ik op hem, ook al worden we nog wel eens 'kwaad' op hem omdat hij nog moet leren leven. We kunnen deze dag niet met hem vieren om duidelijke redenen, maar we kunnen hem ook niet bereiken. Hij is gevraagd voor een dispuut en deze week is zijn ontgroeningsweek. Hij heeft maandag zijn telefoon moeten inleveren en krijgt hem zondag pas terug. Een volle week volledig 'off the grid' dus. Gisteravond mocht hij gelukkig hoogst uitzonderlijk even bellen tot grote opluchting van mijn vrouw. Ze heeft hem even gehoord en kan nu met een gerust hart gaan slapen. Hij vertelde niet wat hij allemaal moet doen, maar dat horen we vast volgende week wel. Hij en 3 andere dispuut leden in spe moesten voor maandag verschillende attributen regelen; een bh cup B, een snowboard, een roze jurk, ovenwanten, een voederbak, een gele longsleeve en nog wat dingetjes. Volgens mijn zoon heeft alles wat ze moeten doen een doel. Of zoals hij al eerder zei: 'Op de universiteit leren ze hun studie, maar bij het dispuut leren ze presenteren, improviseren, regelen, spreken voor een grote groep en bovenal je angsten overwinnen'. Ik ben benieuwd.

Vanmiddag zat ik op het gemakje in de kelder van het verzorgingshuis waar ik werk. Dat is een deel mijn magazijn (ik ben huismeester) en het magazijn van de zorg en de activiteiten begeleiding. De radio stond aan en ik was de was aan het opvouwen. Plots kwamen er 4 zusters luidruchtig uit de lift. 'We zijn een beetje agressief en moeten even stoom afblazen', riep er een. Ze hadden 2 zachte balletjes bij en een paaltje met ringen. De ringen en de ballen vlogen door de kelder heen onder luidruchtig gejoel. Ik moest er om lachen en vroeg of ze er passende muziek bij wilden. Dat wilden ze wel en ze vroegen om Rammstein. Vrolijk deed ik met de meiden mee. Voetballend, volleyballend en gewoon gek doen. Dat werd gewaardeerd. Ik werd al gewaardeerd omdat ik, in tegenstelling tot de vorige huismeester, geen schunnige opmerkingen maak, geen stagieres probeert te versieren en zeker geen collegas ligt te naaien in de kelder. Het klinkt misschien gek, maar als 54 jarige kerel met een kale kop, een baard en tattoos, ben ik, tussen 100 vrouwelijke collegas, gewoon 'one of the girls'.