Mensheid proberen te begrijpen

Ineens vraag ik me af hoeveel discussies worden aangeslingerd omdat mensen bang zijn voor verandering.

"Ja maar VLH, ik ben helemaal niet bang voor veranderingen! Ik heb deze week nog X veranderd!"

Nee, niet de zelf geïnitieerde veranderingen. Niet die kleine dingen als nieuwe schoenen of een andere route reiden naar werk. Grote hervormingen waar je geen effect op heb. Dingen die je zelf besluit om te vormen naar iets nieuws, heeft vaak een direct (positief) gevolg voor jezelf. Externe veranderingen, als een politiek besluit, hebben ook effecten, maar hoeven niet direct positief te lijken, of kunnen negatief uitkomen.

Wij kunnen als personen maar moeilijk naar het grote plaatje kijken. Het grotere goed gaat, in de norm, niet boven persoonlijke behoeftes of verlangen. Interessant. Dat bevolkingsgroepen voor hun brood opkomen snap ik maar al te goed, maar er zijn duizenden beroepen die niet meer bestaan. We zullen allemaal mee moeten bewegen met de tijd, maar verandering brengt onzekerheid. Onzekerheid is vervelend.

We hebben immers allemaal een familie om te voedden, net investeringen gedaan die over tien jaar pas echt profijt opbrengen, of een versleten rug om rekening mee te houden. Alles is lastig, en als je zelf een besluit neemt, dan is het nog jouw besluit om achter te staan. Niet dat van een ander. Welk recht heeft een ander om mijn brood weg te nemen?

Goed, ik ben van sector veranderd en als ik het kan kan iedereen het... Toch? Hoewel ik mijn levensstijl niet heb hoeven omgooien (het is er wel beter van gewordden), niet heb hoeven verhuizen en vooral de keuze zelf heb kunnen maken. Is die keuze zo belangrijk?
Heel ons leven wordt ons immers verteld hoe en wat we moeten doen. Regels van de overheid, adviezen van artsen, aanbod in een winkelcentrum, sociale controle... Alles heeft (on)bewust effect op hoe we ons leven leiden. Dus is het idee van een eigen keuze, die zelden compleet ons eigen keuzen is, eigenlijk een illusie?

Echter, autonomie in een bedrijf zorgt wel voor een fijnere werkervaring. Een verschil kunnen en willen maken geeft gemotiveerd personeel, dat flexibel is om langer te blijven en extra energie in projecten te steken. Omdat ze het willen of leuk vinden.

Beleidstechnisch is dat natuurlijk niet mogelijk binnen zo'n grote populatie. We wijzen mensen aan om de besluiten te maken en uiteindelijk is degene die in moet leveren altijd aan het protesteren. We kunnen onszelf immers niet afschrijven in het grotere plaatje. Waarom zou ik moeten inleveren, laat een ander het maar oplossen. Echter, zou iedereen een beetje water bij de wijn moeten doen, maakt dit de pijn dan minder?

Nu zijn de boeren een soort "scapegoat". Een aantal jaar geleden waren het de immigranten, daarvoor de joden, daarvoor de Spanjaarden (hoewel ik nu wel hele grote sprongen door het verleden maak). Lees deze zinnen wel in correlatie met de rest van het verhaal. Ik probeer in geen enkele respectloze manier de massamoord van de 2e wereldoorlog te vergelijken met het boerenprotest van hedendaags. Het gaat om verbanden en het aanwijzen van één groep als oorzaak van een groter probleem. Kennelijk is dit mens eigen, gezien het veel voorkomt door onze geschiedenis heen. Ik tegen hun is veranderd naar wij tegen hun, terwijl eigenlijk heel de aarde één grote wij groep is. Dat snappen we echter nog niet helemaal. Net als het gebruik van hun trouwens. Dat hoort natuurlijk hen te zijn.


Genoeg filosofie. Koffie en Leisure Suit Larry.


-VLH