Mijn boek
Twee jaar geleden besloot ik dat ik boeken wilde schrijven. Twee ja. Eén waar ik nu de inhoud niet over wil zeggen omdat ik niet wil dat ik aan een ander account gelinkt wordt. De ander over mijn deel van de Past&Today. Dat wat mij vormde.
Mijn broer die vond dat hij meer met mij mocht doen dan 'normaal' is voor een broer-zus-relatie. Helaas heeft hij dit jarenlang volgehouden. Nog vervelender is het feit dat het niet klaar was na de fysieke stop (omdat de kans dat ik zwanger zou worden aanwezig was, omdat ik 'een vrouw' begon te worden). Daarbij kwam de klap dat ik al mijn moed bij elkaar raapte en thuis op tafel knalde wat er al jaren gespeeld had en dat ik het niet meer dragen wilde. Mijn moeder liet mij weten dat ze het al die jaren al wist, mijn vader negeerde mij voor lange tijd (pappa's knuffels houden mij op de been, negeren was dus de ergste straf die hij mij geven kon) en vervolgens werd het in de doofpot gestopt met de woorden 'je moet het er met niemand over hebben, dan wordt het alleen maar groter' en 'je moet het vergeten'.
Door de jaren heen ben ik voor mezelf gaan opkomen, leerde ik vorig jaar wat zelfliefde is (waardoor ik met verschillende nare dingen stopte) en besloot ik er boven te gaan staan.
Ik moet zeggen dat het me vrij goed afgaat maar toch blijft het knagen. Ik wil het afsluiten. Afsluiten voor mezelf. En ik geloof niet dat 'uit huis gaan' (wat niet te lang meer zal gaan duren) dé actie zal zijn. Het zal absoluut eenvoudiger worden op een paar fronten, maar het is niet dé oplossing.
Niet lang geleden sprak ik naar één iemand uit 'ik wil het zien als letterlijk het boek dicht kunnen slaan en met een lege te beginnen'. Niet om mijn verleden geheel te vergeten, want het heeft de ik gevormd die ik ben en eerlijk.. ik mag nu best tevreden zijn. Maar wel om het van me af te kunnen zetten.
Zojuist schreef ik na lange lange tijd hier weer een verhaal en ik moet zeggen.. nu knaagt het om terug te lezen en stukken te verzamelen maar ja het is best pittige kost en ik weet niet of dit de juiste setting is om er in te willen en kunnen duiken.
Mijn broer die vond dat hij meer met mij mocht doen dan 'normaal' is voor een broer-zus-relatie. Helaas heeft hij dit jarenlang volgehouden. Nog vervelender is het feit dat het niet klaar was na de fysieke stop (omdat de kans dat ik zwanger zou worden aanwezig was, omdat ik 'een vrouw' begon te worden). Daarbij kwam de klap dat ik al mijn moed bij elkaar raapte en thuis op tafel knalde wat er al jaren gespeeld had en dat ik het niet meer dragen wilde. Mijn moeder liet mij weten dat ze het al die jaren al wist, mijn vader negeerde mij voor lange tijd (pappa's knuffels houden mij op de been, negeren was dus de ergste straf die hij mij geven kon) en vervolgens werd het in de doofpot gestopt met de woorden 'je moet het er met niemand over hebben, dan wordt het alleen maar groter' en 'je moet het vergeten'.
Door de jaren heen ben ik voor mezelf gaan opkomen, leerde ik vorig jaar wat zelfliefde is (waardoor ik met verschillende nare dingen stopte) en besloot ik er boven te gaan staan.
Ik moet zeggen dat het me vrij goed afgaat maar toch blijft het knagen. Ik wil het afsluiten. Afsluiten voor mezelf. En ik geloof niet dat 'uit huis gaan' (wat niet te lang meer zal gaan duren) dé actie zal zijn. Het zal absoluut eenvoudiger worden op een paar fronten, maar het is niet dé oplossing.
Niet lang geleden sprak ik naar één iemand uit 'ik wil het zien als letterlijk het boek dicht kunnen slaan en met een lege te beginnen'. Niet om mijn verleden geheel te vergeten, want het heeft de ik gevormd die ik ben en eerlijk.. ik mag nu best tevreden zijn. Maar wel om het van me af te kunnen zetten.
Zojuist schreef ik na lange lange tijd hier weer een verhaal en ik moet zeggen.. nu knaagt het om terug te lezen en stukken te verzamelen maar ja het is best pittige kost en ik weet niet of dit de juiste setting is om er in te willen en kunnen duiken.
18 apr 2014
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
vrijdag 18 april 2014 19:58
Trots op je.
-
Quinoa
vrijdag 18 april 2014 21:21
Ik herken dit zo erg. Ik had het ook en je hebt gelijk dat louter weggaan niet dé oplossing is, al ben ik er wel van overtuigd dat het een nodige stap is in het proces.
Wat voor mij dé oplossing was, was erover praten, regelrecht de confrontatie aangaan met mezelf. Het allemaal open gooien, de maden en de etter recht aan kijken en langzaam het genezingsproces starten.
Dat is niet niks.
Maar hier schrijven, is een zeer sterk begin.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 24 jul 2017 Het leven dat ik leef. ( 8 )
- O 11 jun 2015 Uitgegroeid tot een bloeiende bloem ( 3 )
- O 11 jun 2015 Auw.. een nare droom 18+ ( 5 )
- O 18 jun 2014 Verdomme, donder op! ( 6 )
- O 18 apr 2014 Mijn boek ( 2 )
- O 18 apr 2014 Doorbraak en inzicht ( 2 )
- O 16 okt 2013 Idioot ( 5 )
- O 14 aug 2013 Wat ben ik het goed aan het doen ( 3 )
- O 11 jul 2013 EMDR (laatste situatie) sessie.. 8 ( 4 )
- O 15 jun 2013 Storen tijdens focus ( 2 )
- O 05 jun 2013 Heftig boos ( 1 )
- O 29 mei 2013 Boos, verdrietig, groot en klein tegelijk ( 4 )
- O 28 mei 2013 Chaos in mijn hoofd. ( 2 )
- O 12 mei 2013 Ik vind het nog erg ook... ( 5 )
- O 12 mei 2013 Hij zit me dwars ( 3 )