mijn brief naar de rechter over mijn ouders

Mijn ouders gingen scheiden toen ik net 1 week in groep 8 zat, nu al zo'n 6 en half jaar geleden , wat gaat de tijd hard!
Toen der tijd had ik het dus echt niet aan zien komen. Daardoor had ik het er ook echt moeilijk mee en ik wilde absoluut niet dat mijn vrienden het wisten. Ik snap nu eigenlijk niet zo goed waarom ik het niet durfde te vertellen.. Heel jammer vind ik dat ze nu nog steeds niet normaal met elkaar om kunnen gaan.

Ze hebben nu al een aantal rechtzaken tegen elkaar gehad (over geld #ofcourse) en het aller stomste vind ik nog wel dat ik er in betrokken word!
De rechter wilde de eerste keer een gesprek met me voeren en bij de tweede rechtzaak moest ik een brief schrijven.
Mijn ouders (vooral mijn moeder) probeerde mij te beinvloedden zodat de rechter eerder haar gelijk zou geven. Toen ik dit tegen mijn vader vertelde werd hij ontzettend boos en liet me alle stukken lezen die mijn moeder en de advocaat hadden samen gesteld , tegen mijn vader. Bladzijde na bladzijde las ik het pakket.
Het was zo dik als een boek en ik had nog nooit zo iets interessants gelezen. Wat een onzin stond erin! Hoeveel leugens ik wel niet op papier zag staan die mijn moeder had verteld, alleen maar om zo haar gelijk te krijgen en indirect wraak te nemen op mijn vader. Ik was zo ontzettend boos! Er stonden dingen in over mijn zusjes en mij, dat we onhandelbaar waren en dat ze daarom niet nog meer kon werken! Dat we zo veel zorg nodig hadden en dat ze daar zo veel voor moest betalen. Ik weet echt wel dat ik niet altijd even makkelijk ben en dat mijn zusjes autisme hebben, maar zij moet zo nodig alles overdrijven om medelijden te krijgen van iedereen. Iedereen moet
weten wat haar dochters wel allemaal niet hebben en hoe zwaar zij het met ons heeft. Ze had ook op laten schrijven in haar stukken dat mijn vader niet goed voor ons was en dat hij niks voor ons over had. Nou , je zou mijn vader eens moeten zien! Hij doet alles voor mijn zusjes en mij en werkt zich kapot.

Dus toen ik een brief naar de rechter mocht schrijven zag ik mijn kans om eens echt mijn eigen mening te geven.
Ten eerste schreef ik dat ik niet wilde dat mijn moeder mijn vader neer zette als een slechte man die niks om zijn kinderen gaf. Ook schreef ik dat ik het heel jammer vond dat dit allemaal zo moest gaan, dat het niet alleen voor hun , maar ook voor mijn zusjes en mij heel moeilijk was op deze manier. En dat ik hun wel hoger had ingeschat en dat ik gedacht had dat ze dit wel zouden begrijpen.

Toen de rechtzaak was geweest , was mijn moeder heel boos. Ze vond dat ik heel negatief over haar had geschreven. Mijn vader smste me gelijk: Meid, de rechter zei als eerste toen we binnenkwamen: Jullie zouden je moeten schamen! Neem eens een voorbeeld aan die verstandige dochter van jullie.

Toen was ik toch wel trots op mezelf